Προσωπείο

4

Το ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό, το ορκίζομαι σε ότι αγαπώ και σέβομαι, ο Ερίκ μου χάρισε όση ευτυχία έζησα στον μακροχρόνιο βίο μου και δεν πίστευα ότι θα ζήσω ποτέ μου.

Αυτό το φιλί που στην αρχή φοβόμουν, που θεώρησα ασέβεια ως προς εμένα αλλά και στο βλέμμα του Θεού, καθότι ανύπαντροι, αυτό το περίμενα κάθε φορά που κατέβαινα στις μουχλιασμένες στοές της Όπερας.

Ένιωθα την παραμορφωμένη ουλώδη πλευρά του προσώπου του να χαϊδεύει απαλά το μάγουλο μου και το αίμα στις φλέβες μου ζέσταινε. Πήγαινε από την καρδιά μου στα χέρια και τα έκανε να ιδρώνουν, στα πόδια και τα έκανε να τρέμουν. Στο τέλος έφτανε στο κεφάλι μου, στο μυαλό που έσβηνε με κάθε φιλί και άρπαζε φλόγες μόλις έβλεπα δύο καλοκάγαθα μάτια, ένα κόκκινο και ένα καστανό, να με κοιτούν τρυφερά, με ένα ντροπαλό χαμόγελο σαν παιδιού που ζητάει κάτι και ντρέπεται να το διεκδικήσει.

Αγάπησα τον Ερίκ παράφορα, το ίδιο και αυτός. Παρόλα αυτά δεν άφησα τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχο μου, ούτε να προχωρήσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά του. Μπορούσα να καταλάβω τι ποθεί ένα έφηβο αγόρι και πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να δελεάζεται σε αυτή τη σκέψη. Εγώ και ο Ερίκ, τόσο κοντά, τόσο ενωμένοι.. Αλλά σε αυτό ήμουν ανένδοτη. Αν είναι να γίνει θα έπρεπε πρώτα να γίνει σύζυγος μου σε μάτια Θεού πρωτίστως και ανθρώπων, δευτερευόντως. Και όταν λέω ανθρώπων, εννοώ κυρίως της οικογένειας μου.

Είχαμε σπαταλήσει άπειρο χρόνο για το πώς θα μπορούσε να παρουσιαστεί στον πατέρα μου. Θα μπορούσε να εμφανιστεί ως εργάτης που έπαθε κάποιο σοβαρό ατύχημα και αυτό οδήγησε στο να παραμορφωθεί το πρόσωπο του.

Θα περιμέναμε να φύγει το τσίρκο και να ξεχαστεί το συμβάν με το γέρο δυνάστη του, ή ακόμα καλύτερα θα καταστρώναμε ένα σχέδιο ώστε να ζητήσει το χέρι μου ενώ εγώ και η οικογένεια μου θα παραθερίζαμε στη Λυών.

Αλλά αυτό ήθελε όντως ένα καλό σχέδιο. Ο Ερίκ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα έπρεπε να βγει στον κόσμο και να έρθει αντιμέτωπος με τον φόβο των υπολοίπων ως προς το πρόσωπο του, κυριολεκτικά.

«Δεν μπορείς να μείνεις για πάντα κρυμμένος εδώ, Ερίκ» συνήθιζα να του λέω.

«Το γνωρίζω, γλυκιά μου.» μου απαντούσε «Είμαι αρκετά δυνατός και το μυαλό μου δουλεύει, θα καταφέρω να βρω κάτι και μετά θα μπορούμε να είμαστε μαζί.»

Κάναμε οι δύο μας κοινά όνειρα και στο θέμα των παιδιών μας το βλέμμα του σκοτείνιαζε.

Τον ρωτούσα τότε τι συμβαίνει, μήπως η ιδέα μιας οικογένειας τον τρόμαζε και αυτός το αρνούταν.

«Δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη ευτυχία, Αντουανέτ, από ένα παιδί, γιο ή κόρη, που θα είναι αίμα δικό σου και δικό μου. Ελπίζω να κάνουμε παιδιά, πολλά παιδιά. Και εύχομαι να μοιάσουν μόνο σε εσένα. Δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα κληροδοτήσω σε κάποιο από αυτά την παραμόρφωση μου.»

Όπως καθόταν σκυφτός ενώ μου μιλούσε, του έδινα ένα φιλί κάτω από το κόκκινο μάτι. «Εγώ πάλι εύχομαι τα παιδιά μας να πάρουν την καλοσύνη σου, την εφευρετικότητα σου και την εξυπνάδα σου. Και αν κάποιος πάρει αυτό που εσύ λες παραμόρφωση γλυκέ μου, τότε θα το θεωρήσω σημάδι από το Θεό, ότι έφερε ένα ακόμα καταπληκτικό πλάσμα στον κόσμο.»

«Καρδιά μου...»

Θυμάμαι το φιλί του εκείνη την ημέρα. Φώλιασε τα μάγουλα μου στις παλάμες του, και φίλησε τα χείλη μου, ακουμπώντας αμέσως μετά το μέτωπο του στο δικό μου.

«Σου ορκίζομαι, Αντουανέτ, ότι όσο ζω, είμαι δικός σου».

Χαμογέλασα για να του γυρίσω τον όρκο.

«Σου ορκίζομαι, Ερίκ, ότι όσο ζω, είμαι δική σου.»

Στην αυλαία της παράστασης, φάνηκε ότι ο Ερίκ κράτησε τον όρκο του.

Ερίκ, καλέ μου Ερίκ, ξέρεις πόσο ήθελα να κρατήσω τον δικό μου. Αλλά στο δρόμο μου βρέθηκε ο πατέρας μου, με αυτόν τον αναθεματισμένο τον Ζοζέφ Ζιρύ.

Για χρόνια ένιωθα ένοχη ότι δεν κράτησα τον όρκο μου σε εσένα, γιατί αναγκάστηκα να δώσω το σώμα μου αλλού.

Αλλά όχι, ο άνθρωπος πάνω απ' όλα, είναι η ίδια του η ψυχή.

Και η ψυχή μου, μέχρι και τώρα, είναι δική σου Ερίκ.