Προσωπείο

18

"Τα γεγονότα μέχρι το 1846 είναι παρακαταθήκη για τις κόρες μου, ώστε να ξέρουν την ιστορία των γονιών τους. Θα έλεγε κανείς ότι θα ήταν φρόνιμο η εξιστόρηση να λήξει εδώ.

Αλλά η ψυχή αν δεν μιλάει, ματώνει. Συνεχίσω την ιστορία της ζωής μου σε ξεχωριστό φάκελο,με τον κίνδυνο να μην βρεθεί ποτέ. Και εφόσον πλέον δεν απευθύνομαι στα παιδιά μου, έχω την άνεση, θα λέγαμε, να διηγηθώ τα γεγονότα με όλη τους την ωμότητα."

Ο Ερίκ χάθηκε μέσα στη νύχτα, ξύπνησα και το κρεβάτι μου ήταν άδειο. Το ίδιο άδειασε και η ψυχή μου μόλις η Σορέλι μου είπε τα καθέκαστα.

Έκλαψα πολύ, δεν είχα κανέναν πέρα από την Μεγκ και αυτή στηριζόταν πάνω μου. Δεν είχα χρόνο να θρηνήσω την απώλεια της Κριστίν ούτε να ξεσπάσω τη λύπη και την απελπισία μου για την εγκατάλειψη από τον Ερίκ.

Είχαμε καθυστερήσει τη βάφτιση της Μεγκ ώστε να γίνει μετά τον γάμο. Ούτως η άλλως πολλοι ιερείς στα προάστια δεν την βάφτιζαν γιατί συζούσα με τον Ερίκ.

Αλλά γάμος δεν θα γινόταν.

Η Σορέλι με πήγε στο Ωμπερβιλιέ όπως με είχε πάει τότε στη μαία . Ένας παπάς τη βάφτισε αμέσως μετά την πρωινή λειτουργία με νονά τη Σορέλι.

Μαργαρίτα Ζιρύ.
Χαϊδευτικά, Μεγκ Ζιρύ. Η κόρη μου, η κόρη της μαντάμ Ζιρύ, όπως καθωσπρέπει με φώναζαν στην όπερα.

Άφησα το σπίτι για λόγους ψυχικούς και οικονομικούς. Έπρεπε να σώσω χρήματα μέχρι να δω τι θα κάνω- δόξα τω θεώ η Σορέλι με βοήθησε πολύ στην αρχή -και δεν ήθελα να θυμάμαι τίποτα από τα χρόνια που έζησα εκεί μέσα, η γλύκα εκείνης της εποχής είχε ένα κεντρί που με κεντούσε φαρμακερά.

Έψαχνα δουλειά αλλά η φήμη μου δεν μου επέτρεπε να βρω μια εργασία, αξιοπρεπή τουλάχιστον. Κάθε βράδυ γυρνούσα και παρακολουθούσα τη Μεγκ να παίζει μελαγχολικά με το κουρδιστό μαιμουδακι. Προσπαθούσα να την κάνω να χαμογελάσει, να βγάλω αυτό το θλιβερό πέπλο από τους παιδικούς της ώμους αλλά κάθε φορά που τη προσέγγιζα τα λόγια της ήταν τα ίδια.

"Που είναι ο μπαμπάς;"

Με τον καιρό τον ξέχασε. Η ανάμνηση του ίσως ανακατεύτηκε με παιδικά όνειρα και έτσι μεγάλωσε ξέροντας ότι ο πατέρας της λεγόταν Ζοζέφ και πέθανε λίγο πριν γεννηθεί. Μέχρι να φτάσει σε ηλικία που μπορούσε να καταλαβαίνει αυτά τα πράγματα, ο Ερίκ είχε λησμονηθεί από όλους εκτός από εμένα που δεν ξεστόμισα ποτέ το όνομα του μπροστά της.