Προσωπείο

6

Ο πατέρας μου ήρθε με παρέα, έναν κύριο λίγο μικρότερο του ηλικιακά, σχετικά λιπόσαρκο και με περισσότερα γένια παρά μαλλιά. Η Πηνελόπη έλεγε αστειευόμενη ότι αν μπορούσε θα στερέωνε το μούσι του στο κεφάλι με ψαρόκολλα.

Ο Ζοζέφ Ζιρύ είχε παρουσιαστικό ιερέα και ύφος κλέφτη. Ένα ζευγάρι μικρά πονηρά μάτια το μαρτυρούσαν αυτό και όταν χαμογελούσε, αυτό το λίγο που μπορούσα να διακρίνω από τη γενειάδα, έδειχνε ξεκάθαρα ότι μέχρι και το μειδίαμα του ήταν υποκριτικό.

Δεν έκανε καλή εντύπωση ούτε σε εμένα και στην Πηνελόπη, αλλά η μητέρα μου, που προφανώς τον γνώριζε, απορούσε για τον ερχομό του στη Λυών.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν γρήγορα, πριν καν καταφέρω να συναντήσω τη Σορέλι για να μοιραστώ μαζί της τον προβληματισμό μου. Ένιωθα ότι η άφιξη αυτού του κυρίου, ο οποίος μετρούσε ήδη σαράντα πέντε χρόνια στην εξασθενημένη πλάτη του, δεν ήταν για καλό.

Τη δεύτερη μέρα κιόλας, ο πατέρας μου ζήτησε από εμένα και την Πηνελόπη να μείνουμε στο δωμάτιο μας και να μην βγούμε αν δεν μας ειδοποιήσει.

«Πιερ, τι συμβαίνει;» η μητέρα μου φαινόταν ανήσυχη, φοβισμένη.

«Μην φοβάσαι Σοφί, όλα είναι καλά.»

Και όπως έπιανα το χέρι της Πηνελόπης για να την οδηγήσω προς το δωμάτιο μας, τα αυτιά μου έπιασαν τη φωνή του πατέρα μου, σιγανή, σχεδόν ψιθυριστή να λέει στη μητέρα μου. « Πιθανότατα, καλή μου, βρήκαμε λύση στο πρόβλημα μας.»

Χωρίς να ξέρω το γιατί, ανατρίχιασα. Δεν είχα γνώση ούτε για το ποιο είναι το πρόβλημα αλλά ούτε και ποια είναι η λύση που βρέθηκε. Αλλά αυτή η φράση, που την θυμάμαι σαν το σφύριγμα του φιδιού, ακόμα και τώρα με κάνει να παγώνω.

Ο καιρός ήταν ζεστός αλλά κρύωνα. Ίσως ήταν αυτό που κάποιοι αποτελούν γυναικεία διαίσθηση. Εγώ τώρα πια το αποκαλώ ένστικτο για την επιβίωση.

Κοιτούσα το ρολόι, είχαν δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά αλλά νόμιζα ότι είχαν περάσει ώρες. Εγώ και η αδερφή μου περιμέναμε χωρίς να μιλάμε, μέχρι που η Πηνελόπη, αμήχανη, αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή.

«Αντουανέτ.»

Γύρισα και την κοίταξα. Κορίτσι δώδεκα χρονών, αλλά εμφανισιακά φαινόταν ακόμα παιδάκι. Ήταν κοντούλα, πολύ αδύνατη και κάπως πιο μελαχρινή από εμένα, με καστανά μαλλιά και μάτια, χρώματα που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα μας.