Προσωπείο

17

"Πατέρα που είναι ο Ερίκ; Δεν γίνεται να μην ξέρεις. Σε παρακαλώ πες μου τουλάχιστον που είναι."

"Ήρεμα Αντουανέτ.
Δεν μπορώ να σου πω πολλά, αλλά σου υπόσχομαι ότι ο εραστής σου θα είναι καλά μετά από λίγο καιρό."

Άρα... ο πατέρας μου ήξερε τι είχε συμβεί και που ήταν. Δόξα τω θεώ, τα αόριστα λόγια του έδειχναν ότι είναι ζωντανός. Και ότι θα είναι καλά μετά από λίγο καιρό. Μετά από πόσο καιρό;

Δυστυχώς, η κατάσταση του Ερίκ δεν ήταν η μόνη μου πηγή αγωνίας.
Η ώρα της γέννας πλησίαζε και άρχισα να βλέπω  ένα ζευγάρι να έρχεται συχνά στο σπίτι.
Μιλούσαν με τις ώρες στο γραφείο του πατέρα μου και κάθε φορά έμπαιναν στο σπίτι ανήσυχοι και έβγαιναν χαρούμενοι.
Αν είχα καταλάβει το ρόλο του ζευγαριού; Ναι. Ο φόβος μου ότι αυτοί είχαν έρθει για το παιδί που περίμενα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Έθαβα αυτή τη σκέψη και σιγά σιγά, σαν να μην είχα πια τον έλεγχο των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, την αποδεχόμουν. Όχι σαν κάτι που θα συμβεί,ούτε σαν κάτι που θα ήθελα να γίνει. Σαν κάτι που αν συμβεί, δεν έχω απολύτως καμία δύναμη να το σταματήσω.
Και είχα δίκιο, δεν είχα καμία δύναμη να το σταματήσω.

Κοιτούσα από το παράθυρο τη Μεγκ να παίζει με την αδερφή μου, την Πηνελόπη στην αυλή.

Πόσο έμοιαζε του Ερίκ. Το παιδί μου μού έδινε την ευκαιρία να τον θυμάμαι, την ελπίδα ότι αν δεν τον ξαναδώ,θα έχω ένα κομμάτι του μαζί μου. Κοιτούσα το πρόσωπο της και φανταζομουν σχεδόν, το πρόσωπο του Ερίκ αναλλοίωτο.

Η ώρα της γέννας έφτασε. Δεν ήμουν χαρούμενη, δεν είχα ελπίδα. Ήθελα να πεθάνω μαζί με το παιδί για να μην μου το πάρουν και τελευταία στιγμή η ευχή δεν έβγαινε από τα χείλη μου, που θα άφηνα τη Μεγκ;

Η μητέρα μου,παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα μου, κάλεσε τη Σορέλι που έφτασε την ίδια ώρα με τη μαία.

Όλη τη νύχτα κοιλοπονουσα. Όσο εύκολη ήταν η γέννα της Μεγκ,τόσο δύσκολη ήταν αυτή λες και το μωρό ήξερε τι το περιμένει και δεν ήθελε να βγει στον κόσμο.

Η μαία έπλενε τα χέρια της σε μια πήλινη γαβάθα.
"Θα μας πάρει πολύ ακόμα, κυρίες μου.
Κυρία Μπολιέ" απευθύνθηκε στη μητέρα μου. Ελάτε σας παρακαλώ μαζί μου, θέλουμε και άλλο βραστό νερό."

Η μητέρα μου έριξε μια πλαγιά έντονη ματιά στην Πηνελόπη, προφανώς για να επιτηρεί εμένα και τη Σορέλι. Εμπιστευόταν πολύ την Πηνελόπη και εκείνη τη στιγμή,η αδερφή μου αυτό το μισούσε.