Treinta y uno

769 22 2
                                    

5 years later....


"Beh, tawag ka ni mader Philippe sa opisina niya. May chika yata." Pabulong na sabi ni Fritz saakin. Siya ang naging pinakamalapit na katrabaho at kaibigan ko sa nagdaang taon. Alam na niya ang buong kwento ng buhay ko at nasaksihan niya kung paano ako bumangon simula ng makarating ako rito.


"Philippe?" inangat niya ang tingin niya saakin mula sa computer.


"Yes, yes. My favorite student."Umupo ako sa upuan sa harapang ng lamesa niya. Sumandal siya sa swivel chair at tinanggal ang salamings out bago ngumiti ng makahulugan saakin.


"Let's have a runway show next month." Tumango ako. Alam ko naman na 'yon dahil matagal na naming iyang pinaplano.


"Set aside everything we planned for that/" hindi ko inasahan ang sinasabi niya.


"Why?! But we're halfway through already." May mga damit ng tapos at ang mga gagamitin ay nakakontrata na. Hindi basta bastang ma ca-cancel ang shoe.


"You don't need to cancel the accommodations. Just the clothes."


"What do you mean?" naguguluhan kong tanong.


"You're no longer my junior nor my student.... A month from now, let's have your fashion show and launch your own brand." Hindi kaagad naproseso ng utak ko ang mga sinabi niya.


"ARE YOU SERIOUS?!" Napatayo akos a sobrang gulat


"Ofcourse! I will be the first investor in your brand. Let's introduce your brand through mine's. You're very talented, and very capable. I;ve seen you grow and this time is your time to shine. I'm very proud of what you've become." NIyakap ko siya ng mahigpit na ikinagulat niya.


"Thank you, thank you so much for teaching me everything and giving me this opportunity. I won't disappoint you, I promise!" Kumalas ako sakanya at pinunasan ang mukhang puno ng luha. Tinawanan niya lang ako at tinulak palabas ng pinto.


"Go, go. Start working with your designs. Your team already knows about this surprise." Kinindatan niya pa ako bago sinara ang pinto.


Tumatalon talon ako pabalik sa lamesa ko sa sobrang saya. Napatigil ako nang wlang ibang tao sa mga cubicle sa harap. Nagtataka akong naglakad ng dahan dahan papunta sa likod kung nasaan ang lamesa ko.


"CONGRATULATIONS!!" Nanlalaking mga mata akong natulos sa kinatatayuan ng sinabuyan ako ng confetti ng mga katrabaho habang may hawak sa cake. Naluluha kong tinakpan ang bibig ko.


"Oh my gosh, thank you guys." Lumapit silang lahat saakin at nag group hug. Hinipan ko ang kandilang nasa cake at tumatawang pinasalamatan ang mga kasama.


"Thank you guys so so much."


"We can't wait to work with you, ma'am Isabella." Sabi ni Fritz na binibigyang diin ang MA'AM at kinindatan ako.

REACHING THE RICHESTTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon