Hapishane Kaçkını

31. Bölüm

Sabah okula gitmek için erken kalkmak zorunda kaldım. Bir bitmedi şu okul! Söylene söylene kalkıp hazırlandım. Denizle geçireceğim o güzel anları okula giderek harcıyorum! Olacak iş mi ya?

Babamın evde olmaması rahatlığıyla anneme seslendim.

"Anneee ben çıkıyorum" dedim ayakkabımı ayağıma geçirirken.
"Kızım niye kahvaltı yapmıyorsun?"
"Aç değilim acelem var"
"Tamam, okulda atıştır ama"
"Tamam" çıkmadan yanıma geldi ve sıkıca sarıldı.
"Hadi dikkat et kendine"
"Sende" dedim gülümseyerek.

Bahçeden hızlı adımlarla çıktım ve otobüs durağında birkaç dakika bekledim. Sonra otobüse binip boş bir yere oturdum.

Telefonumu akşamdan beri yeni açıyordum. En son Deniz'i engellemiştim. Kendi kendime gülümsedim.

Grupta baya bir yazışmışlardı.

Celal: Yenge sen Deniz'i mi engelledin?

Kaan: Ciddi misin? QJRJWJWLSJD

Celal: Abi ilk günden niye engelliyorsun çocuğu

Kaan: İnterneti de kapalı

Celal: Kaç saattir söyle de kaldırsın engeli diye beni sıkıştırıyor

Kaan: Az önce beni de aradı

Celal: Gecenin 2:30' u olmasa arayacağım da ayıp olur

Kaan: Uyuyordur nerden yazsak görmeyecek

Celal: Neyse artık sabah yazarız

Kaan: Aynen hadi görüşürüz

Celal: Görüşürüz

Sabah saatin 8 si olduğu için hâlâ uyanmamışlar ki mesaj da atmamışlar.

Derya: Benim okulum var gecenin o saatine kadar oturamam maalesef

diyerek yazdım ve engeli onlara inat kaldırmadan telefonu cebime attım. Biraz sonra okula girdim. 

Bugün az dersim vardı. Sadece 3 ders olduğu için en geç 12 de okuldan çıkacaktım.

Derslere girince neden bu kadar yavaş akıyor zaman? Derslerde hayatı sorguluyorum resmen. Dersler insanı hayatı sorgulattırıyor. Herşeye "neden?" gözüyle bakıyor insan. "Neden bu böyle?" diyorum mesela.

Bu şekilde çok sıkıcı 3 saat geçti. Yüzüne bile bakmadığım kitabın kapağını kapatıp toparlanmaya başladım.

Okulun bahçesine çıktığımda gözlerime inanamadım. Gözlerimi kırpıştırdım. Belki hayâl falan  görüyorumdur diye.

"D-deniz? Ne işin var senin burada"
"Engeli açmadın hâlâ"
"Aa ben seni engellemiştim değil mi? Unutmuşum"
"Dün dediğin gibi süründürmeye başladın demek"
"Estağfurullah. Ee neden geldin?"
"Beni engelledin ya hani. Seninle iletişime geçebilmek için"
"Arasaydın?"
"Belki benim canım yüz yüze konuşmak istiyor olamaz mı?" kıkırdadım.
"Olabilir tabii, o zaman ben seni süründürmeye devam edeyim sen de bunu fırsata çevir"
"Mantıklı" dedi dudağının tek tarafını kıvırarak.

"Peki küçük hanım, nereye gitmek istersin?"
"Eve"
"Emin misin?"
"Evet, bu küçük hanımın tonlarca ödevi var. Hepsini yetiştirmek zorundayım"
"Peki madem, bu kadar zaman bekledim biraz daha bekleyebilirim değil mi?"
"Neyi?"
"Seninle özgürce görüşebilmeyi"
"Deniz, vicdan azabı mı çektirmek istiyorsun?" dedim üzülerek.
"Hayır hayır, sen sorunca ben de şey ettim. Söyledim, senin üzüleceğini bile bile birşey söyler miyim hiç güzelim?"
Sakın güzelin miyim gerçekten deme! Sakın!
"Bu hafta projelerimi bitireceğim sonra söz sınav haftasına kadar hep seninle olacağım" gülümsedi.
"O zaman seni eve bırakayım. Buyrun hanfendi" dedi arabanın kapısını açarken.
"Çok naziksiniz beyfendi"

Yolda pek fazla konuşmadan eve geçtik. Babam bu saatlerde evde olmazdı. Bu yüzden arabadan inmesine izin verdim.
Birbirimize sıkıca sarıldık ve benim içeri girmemi arabaya yaslanarak bekledi.

Annem belki komşulardan birinde olursa diye yanıma anahtar almıştım. Anahtarla kapıyı açarken içeriden bağırış sesleri geliyordu. Telaştan elim ayağım titriyordu. Düşündüğüm şey olmaması için dua ediyordum.

Hızla kapıyı açtığımda çantamı kenara fırlattım.

Babam olacak şerefsiz annemi dövüyordu!

Babam "sen Derya'yla nasıl yakın olursun. Herşeyi anlatmışsındır da" diye bağırıyordu.
"Evet anlattı! Elbette anlatacaktı senin ne kadar adı bir herif olduğunu!"
"Derya tamam" dedi annem.
"Tamam falanı yok artık anne bu işin! Düzelir dedim, bıraktı bir daha yapmaz dedim. Ama şu hale bak ya" diyerek yakasından tuttum.
"Seni sümük gibi yere yatırırım çocuk! Kendine gel!"
"Kim kimi yere yatıracak şimdi göreceğiz" diye arkamdan o sesi duydum.

Yıldızlayıp beni takip etmeyi unutmayınn

ÖpüldünüzZzZ <3 ( ͡°³ ͡°)