above the clouds | chanlix

atc | 2

Ashmute - Ghost

Uzun bir uyuma çabasından sonra vazgeçip gözlerimi araladım ve birkaç saniye sadece karanlık odanın tavanıyla bakıştım.

Uyuyamıyordum.

Dün gece onu gördükten sonra neredeyse uyumak için her şeyi denemiştim ama sadece denemekle kalmıştım.

Moralim tekrardan bozulduğunda yerimden kalktım ve odadan çıkıp salona doğru ilerledim. Bir sigaraya ihtiyacım vardı. Küçük salonun kendisi gibi küçük olan balkona çıktıktan sonra kenardaki sandalyeye oturup arkama yaslandım.

"Niye uyandın?"

Duyduğum sesle kafamı balkon kapısının girişine yaslanmış olan Hyunjin'e çevirdim. Peşimden gelmiş olmalıydı. Yeni uyanmış gibi duruyordu. Dağınık siyah saçları ve yarı kapalı gözlerinden öyle anlaşılıyordu.

"Uyudun mu diye sorsana?" diye mırıldandım ve gözlerimi boş sokağa çevirdim.

Sigarayı yakıp içime derin bir nefes çektikten sonra dumanı dışarı üfledim. Bu zehir gerçekten beni rahatlatıyordu. Gözlerim rahat nefes almamla kendiliğinden kapanırken başımı arkamdaki duvara yasladım.

"Her uyuyamadığında şu zehiri içmek zorunda mısın?"

Hyunjin şikayet eder gibi konuştuğunda sırıtıp "Evet." dedim. Zorundaydım çünkü nefes alamıyordum.

"İyi hyung, zıkkım iç."

Hyunjin geldiği gibi geri giderken umursamayıp gözlerimi kapattım. Ters cevaplarıma, bu halime oldukça alışmıştı. Bu yüzden onunla kalıyordum zaten.

Gözlerim kapalı bir şekilde öylece oturup onu düşünmeye çalıştım. Tam olarak göremesem de orada olduğunu bilmeye ihtiyacım vardı.

Onun hakkında bildiğim tek şeyler, parlak sarı saçları ve birer yıldız gibi yüzüne düşmüş olan çilleriydi. Dolgun ve pembe dudakları yüzüne göre büyük kalıyordu ama ona o kadar yakışıyordu ki, bunu anlatmak için kelime bulamıyordum. Gülerken kısılan gözleri, ortaya çıkan inci gibi dişleri... O her şeyiyle kusursuzdu.

Dudağımın kenarı istemsizce yukarı kalkarken onu düşünmemle kendimi daha iyi hissettiğimi fark ettim.

O, bana gerçekten de iyi geliyordu.

Keşke etrafımdaki insanlar da bunun farkına varabilseydi.

Elimdeki sigarayı söndürüp ayağa kalktım. Şimdi saçma şeyler düşünüp moral bozmanın sırası değildi. Aylar sonra o gelmişti ve ben onu tekrardan kaybetmek istemiyordum.

Belki de uyumaya çalıştığım için uyuyamıyordum. En iyisi akışına bırakmaktı.

Salondaki koltuğa kendimi bıraktığımda yanımda duran kumandadan televizyonu açtım ve film kanallarını gezmeye başladım. Bu saatlerde hep ya korku ya da gerilim filmleri oluyordu. O yüzden rastgele bir kanalda durup ekranı boş bir bakışla izlemeye başladım.

Ben burada kendimi böyle uyutmaya çalışırken acaba o şu an ne yapıyordu?

-

bu karanlık geceden sonra bile hâlâ kalbime doğru yürüyorsun
bu asla durmuyor
bu asla bitmeyecek
beni bu şekilde bırakma yalvarıyorum
durmuyor, bitmiyor