above the clouds | chanlix

atc | 16

Stromae - L'enfer

Hyunjin'le beraber geldiğimiz bu mekan şimdi öncekinden daha farklıydı. Hayır, ortam aynıydı. Bu farklılık tamamen Lee Felix'teydi.

Hepimiz yine arka taraflarda kalan bir masada oturuyorduk ve bu sefer Felix de yanımızdaydı. Saatler geçmişti belki ama ne kalkıp dans etmiş, ne de herhangi biriyle takılmıştı. Gariptir ki hemen dibimde oturuyor, ağır kokusunu solumama sebep oluyordu.

Dün ki halinin aksine bugün yine siyahlara bürünmüştü. Oldukça etkileyici görünüyordu ve o bu görüntüsünü etrafta sergilemek yerine bizim yanımızda duruveriyordu.

Önümdeki içkiden bir yudum daha alıp oturduğum yerde elimden geldiğince hareket etmeye çalıştım. Saatlerdir aynı şekilde oturuyorduk, kimsenin bir yerinin ağrımamış olması garipti.

"Biraz hava almak ister misin?"

Başımı çevirip kafasını bana iyice yaklaştırmış, gür sesiyle yüksekçe konuşan Felix'e baktım. Bu teklifi geri çeviremeyecektim.

"Olur."

Önce o ayaklanırken hemen peşinden de ben kalktım. Benim kalkmamla Changbin kucağındaki kızı yanına bırakırken sadece izledim. Minho da aynı benim gibi sadece izliyordu. Bir saniyeliğine göz göze geldiğimizde gözlerini kaçıran taraf o olmuştu.

Gülümsedim. Acının tatlı tebessümü gibiydi bu.

Bir resme dikkatli bakıldığında her şey anlaşılıyordu aslında. Bütün mesele bunu yapabilmekteydi. Dikkatli bakıp doğru yorumlayabilmekte...

İkimiz de gürültü mekandan sessizce çıktığımızda Felix'in ilk işi hemen solundaki sokağa dönmek olmuştu. Yanına gittiğimde sigara yaktığını gördüm. Ben de cebimden pakedi çıkarıp bir dalını dudaklarımın arasına koydum.

Bir süre sessiz bir şekilde sigaralarımızı içtiğimiz de Felix elindekini duvara bastırarak söndürdü ve yere attı. Heme ardından kahveleri bana dönerken bir şeyleri anlamdıramıyor gibi gözüküyordu.

"Bugün sana da garip geldi mi?"

Sorusuna yan bir şekilde sırıtıp başımı onaylarcasına salladım. "Fazlasıyla garip."

O da benim gibi gülümserken "Zamanla alışacağım galiba." dedi.

Omuz silkip "Tamamen sana kalmış." dedim. "Hayır dersen şimdi de gidebilirim ben."

Lütfen deme.

"Aslında biliyor musun," Sırtını arkasındaki duvara yaslayıp bana baktı. "Bence işin en garip tarafı da orada. Hayır demek istemiyorum. Ama evet de diyemiyorum. Çıkmaz sokak gibi."

Onu anlayabiliyordum. Az çok tanımıştım artık ve tüm bu olanların bünyesine, yapısına ters olduğu açıkça belliydi.

O özgürdü.

Ben ise onu kısıtlamak istiyordum.

Yanlış kişiyi seçmiştim belki de. Ama bir deneme hakkım vardı ve onu kullanıma almıştım çoktan. Ne zaman biteceğini ise henüz bilmiyordum.

Ben de biten sigaramı söndürüp hemen ilerimizde kalan büyük konteynıra attığımda yanına yaklaşıp sırtımı duvara yasladım.

"Hiç böyle gitmek istediğin oldu mu?"

"Nasıl bir gitmekten bahsediyorsun?"

"Bilmiyorum." Omuzlarımı silktim. "Gitmek işte sadece. Nasıl olduğu sana kalmış."

"İstemezdim galiba. Ben bu hayat için fazla tembelim. Gidince yeni baştan düzen kurmak hayli zor olurdu."

"Peki ya düzen kurmak zorunda kalmasan? Sonsuza dek huzurlu olacağına inandığın bir yer olsa?"

Kahve gözleri sonunda dayanamayıp benim gözlerime döndüğünde kısa bir süre sadece baktı. Ne için baktı bilmiyordum fakat cevabını almış gibi gülümsedi.

"Gitmezdim. Öyle de sıkıcı bir hayatım olurdu. Ben şimdikini seviyorum."

"Anladım." demekle yetindim. Garipti, birinin hayatından olumsuz yönlerine rağmen bu kadar memnun olması.

"Sen ister miydin?"

Düşünmeden "Evet." dedim. "İsterdim."

Yüzündeki geniş gülümseme bunu dememle tebessüme dönüşürken bakışlarımı yerdeki su birikintisine çevirdim. Sokak lambasının ışığı oraya yansıyordu. Karanlıkta dikkat çeken bu ışık güzeldi. Ama oluşturduğu yansıma daha güzeldi.

-

felix karanliktaki isik, yansima chan'in perisi :')
karanligi ise biliyosunuz..

-

yalnız olan tek ben değilim başkaları da var
düşündüğüm her şeyi başkaları da zaten düşünmüş ki
ama her şeyin aksine ben yalnız hissediyorum
bu yüzden, bazen intihar düşüncelerim oldu ve bununla gurur duymuyorum
beni cehenneme iten şey bu düşüncelerdir