Special

1~ Yuna

Yuna p.o.v.

Met een van mijn oortjes in probeer ik te luisteren naar wat de leraar zegt. Het is al een tijdje moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Ik weet niet hoe het komt. Het is al zo sinds mijn 17de verjaardag. Ik weet niet wat het is. De anderen hebben niks door. Ze gaan verder met hun leven. Op de een of andere manier kan ik dat niet. Er moet iets gebeurd zijn. Ritmisch tik ik op de tafel met de achterkant van mijn pen. Wat zou ik nu graag naar de garage zijn gegaan. Mijn garage, ik heb hem geclaimd. Ik ben eigenlijk best arrogant, ik hoor bij de populaire mensen en mag dus alles op school. Niemand die niet naar me luistert. Maar dat kan niet, ik zit in de klas en merk niet dat de leraar tegen me praat totdat ik een stomp krijg van onder tafel, ‘Yes Sir.’ zeg ik overdreven. ‘Ik zei...’ herhaalde hij geïrriteerd. ‘...dat als je nog één keer niet oplet in mijn les je naar de rector moet.’ Ja, als hij vroeger leerling was geweest had hij me aanboden, maar ja, je kan niet alles krijgen in je leven hè? ‘’Ja meneer, ik zal komende keren opletten.’ ‘Dat is je geraden ook!’ Dus niet.

*DZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ*

Snel stop ik mijn boeken in mijn tas en vlieg ik haast de klas uit. Het laatste uur, op vrijdag! Het is dan echt verboden om Engels in mijn lesrooster te laten zetten. Ach ja. Niet veel later ben ik thuis aangekomen. ‘MAAAAM!!! IK BEN THUIS!!! MAM????’  Ik gooi mijn tas naast de trap en loop naar de woonkamer. Al snel ontdek ik het gele post-it briefje. Hey Yuna, Ik ben even weg, je zult me snel weer zien. Er ligt iets voor je op zolder.

XXX-jes Mama

Vreemd, maar ja. Ik loop snel de 2 trappen op en zie de stoffige zolderdeur tevoorschijn komen. Ik open hem, er komt een vreemd blauw licht uit een van de hoeken. Waar ligt dat wat mijn moeder voor me had, dan kan ik hier snel weer weg. Zoekend kijk ik rond. Het licht uit de hoek geeft me de kriebels, maar toch loop ik er naartoe. Ik ben nu eenmaal iets te nieuwsgierig voor deze wereld, en ik heb het gevoel dat mijn moeder daar mijn ding heeft neergelegd. Zo is mijn moeder nou ook wel weer. Langzaam kom ik dichterbij het licht en zie ik dat het lijkt op een soort portaal. Weird! Het licht word feller en verder, ik leg een hand voor mijn ogen voor ik verder loop en dan gebeurd iets… vreemds. Een gevoeld dat je word meegezogen. Nee, meer meegesleurd denk ik. Ik doe een stap naar achter en even overweeg ik om naar beneden te gaan, maar dat doe ik niet. Ik móét gewoon weten wat er achter dat licht zit!! Niet meer nadenken, gewoon lopen. Denk ik bij mezelf, maar dat is makkelijker gedacht dan gedaan. Oké, niet dat ik ooit nadenk maar toch… Dapper stap ik naar voren maar van binnen schreeuwen alle lichaamsdelen dat ik moet stoppen. Toch loop ik door. Weer voel ik het gekke gevoel dat ik meegesleurd word maar deze keer besteed ik er geen aandacht aan, ik loop door. Ik loop door tot ik niets meer kan zien en op de grond val. Wat heb ik gedaan?