Special

25 Hope

We hebben hem. De bol. Nu alleen nog verwoesten. We staan in de kamer. Alice, Killian, Luna en Josh waren zo opgelucht toen we er weer waren. Het leek wel of ze eindelijk weer adem konden halen. Luna en Alice in elk geval. Het valt me nu pas op dat Luna een litteken heeft. Ik zou later wel vragen waar dat litteken vandaan komt. Het kan niet zijn dat het me niet is opgevallen al die tijd. Ik let graag op details. Het moet gebeurt zijn tijdens onze zoektocht naar de bol. Iets wat ik nog steeds niet begrijp is dat Joyce ons verraden heeft. Ze had onze krachten dus al die tijd kunnen afnemen. Waarom hebben ze dat dan niet gedaan? Schiet er door me heen. Het was eigenlijk ook wel dom. Ze hebben alle specials en dan toch, toch nemen ze onze krachten niet af. Dat is raar. Misschien wachtte ze wel tot het juiste moment. Dat we zoveel getraind hadden dat onze krachten tot het uiterste in staat waren. Misschien waren ze daar op aan het wachten. We verstoppen de bol weer in de tas en lopen naar de deur toe. 'Niemand mag meer naar buiten mevrouw.' Shaun, de bewaker houdt ons tegen. 'Laat ons er gewoon door en zoek beschutting Shaun.' zeg ik. Shaun is op zich nog aardig. Het zou niet aardig zijn om hem niet te waarschuwen. Nadat ik de woorden zeg tackelt Elijah Shaun en rennen wij met zijn allen naar de lift. De lift gaat net voor de neus van Shaun dicht. Ik slaak een zucht als we naar boven zoeven. Al snel gaan de deuren open. Een frisse bries laat mijn haar opwaaien. We lopen allemaal achter Luna aan. Zij had een goede plaats gevonden. Haar handen zitten verstrengeld met die van Josh. Ze passen goed bij elkaar. En eigenlijk is het ook wel goed passend. Josh zal altijd kunnen communiceren met Luna. Wat er ook gebeurt. 'We zijn er bijna.' hoor ik Luna zeggen. Ik ben blij dat ik toch maar andere kleren aan heb getrokken. Ik heb nu de kleren aan die de tante van Sabrina ons gaf. Zwart met wit dus. Ik glimlach lichtjes naar Elijah. Hij pakt geruststellend mijn hand vast. Het helpt een klein beetje. We komen uit op een grote, open plek. Er staat alleen maar gras. 'Hoe gaan we dit doen?' vraagt Yuna. 'Ik had in de tijd dat jullie de bol aan het halen waren iets bedacht.' geeft Killian toe. 'Ik zeg, we zetten de bol in het midden, gaan er in een kring omheen staan en pakken elkaars handen vast. Misschien stralen we dan een soort energie uit dat de bol kapt gaat ofzo?' vervolgt hij. Ik knik en zet de bol neer. Daarna pak ik de hand van Yuna. Mijn andere hand zit nog steeds verstrengeld met die van Elijah. Josh pakt de hand van Yuna vast. Zijn andere hand heeft Luna vast. Luna heeft de hand van Alice vast en Alice heeft de hand van Killian weer vast. Killian heeft dan ook weer de hand van Elijah vast waardoor we een kring vormen. Rond de bol. Ik haal diep adem. Ineens heb ik door dat er een soort blauw/paarse gloed van me afstraalt. Van Elijah een mengeling van donker en lichtgroen. Van Yuna een Rood/wit/blauw/groene gloed. Van Alice een Blauwe met groene. Van Killian een Wit met zwarte. Van Luna een zilver/gouden en van Josh een Wit met rode. Ik hoor kleine scheurtjes ontstaan. Ik vind het een fijn geluid. Dat betekent dat we aan het winnen zijn. 'Wat zijn jullie aan het doen! Hoe komen jullie aan die bol! Waarom zijn jullie hem aan het vernietigen!?!?!!' Ik kijk over mijn schouder achterom. Joyce komt op ons afgerend. De verraadster. Hoe durfde ze dat eigenlijk te doen? We vertrouwden haar. Al ons hele leven! Ik kan het echt niet geloven. Joyce was altijd zo aardig. Ik concentreer me nog meer op de bol en we horen steeds meer scheurtjes ontstaan. Ik kijk naar Elijah. Hij knikt. Als teken dat alles goed is denk ik. Dan horen we een harde kraak en zien we een soort doorzichtige gloed over het land trekken. We worden op de grond geslagen. Ik zie Joyce niet meer bewegen. Misschien is ze wel dood. Het doet overal pijn. Mijn hele lichaam. Dus blijf ik maar liggen. Dit jaar schiet als een filmpje door mijn hoofd. Alles. De tornado waardoor ik mijn ouders verloor, alle trainingen, de vele tijd die ik op de zolder heb doorgebracht, nieuwe wapens, de capsules, mijn woede uitbarsting tegen de testers, Elijah, Yuna, die eerst een biatch was, en later mee bleek te vallen. De twee zusjes, Alice en Alysia. De invasie, dat ik Alice bijna kwijt was, en Elijah. Dat we Killian vonden, Luna, Cedar, Sabrina, de tante van Sabrina, de jacht op de bol van nog geen uur geleden, het beeld van Joyce in de lift, dat ze ons niet herkende. En wij haar wel. Ook herinner ik me de vele bewakers nog. Alsof die niks beters te doen hadden. Onze eigen bewaker, Shaun. Alles. Wie zouden dit hebben overleefd? Wij? Of iedereen? Of juist helemaal niemand? Dat wij zo ook dood zijn. Zou dit dan echt het einde zijn? Zou ik nu dan echt dood gaan? Want dat is wat ik heb gehoord. Dat je je leven aan je voorbij zag vliegen als je dood ging. Maar, niemand heeft het ooit echt kunnen navertellen. De grond waarop ik lig is droog, opgedroogde modder met scheuren erin. Ik geloof dat alles er nu zo uit ziet. Alles. Misschien is heel Dressadium wel weg. Dankzij ons. Met die gedachten blijf ik stilletjes op de grond liggen. Wachtend, wachtend tot dit alles voorbij is. Met de ketting van Elijah in mijn handen geklemd.