Special

8~ Yuna

Yuna p.o.v. 

Ik kijk door het raam van het ziekenhuis. Elijah zit er nog steeds. Hij is gewoon geen moment van Hope haar bed weg gegaan. Geen seconde. Ik raak er een beetje gefrustreerd van. Ik bedoel, je kan mij krijgen en dan pak je Hope?! Maar misschien moet ik hem gewoon laten liggen, ik ben te goed voor hem. Oké, dat klonk een beetje zelfzuchtig.

Er moet toch een manier zijn om Elijah te krijgen!? Het maakt me niet uit welke. Peinzend zit ik in de wachtkamer.

Jupp, ik ben hier om naar Elijah te kijken, die ondertussen naar Hope aan het kijken is. Hij zit met zijn hoofd gebogen. Er drupt een traan op Hope haar wang. Ineens schiet Hope overeind.

Recht tegen Elijah zijn hoofd aan. Elijah wrijft pijnlijk over zijn hoofd heen. Soms hea, soms is Hope echt een lompe knol. Ik zie dat ze in gesprek zijn, of beter gezegd, een discussie. Elijah gaat op een gegeven moment op de stoel zitten en haalt zijn handen door zijn prachtige, blonde haar heen. Er komt een dokter langs me gelopen. Hij loopt naar binnen en zegt wat tegen Hope. Ze knikt zachtjes en ik besluit maar om naar mijn kamer te gaan. Het is al laat en ik ben supermoe. Ik ben nog steeds benieuwd of mijn moeder van dit alles afwist. Ik mis haar eigenlijk wel heel erg. Ik loop mijn kamer in en ga in mijn bed liggen, waar ik me oprol tot een klein bolletje en met een snik in slaap val.

 

Ik word wakker en kijk verbaast om me heen. Waar ben ik? Nu herinner ik het me weer. Ik ben nog steeds in Dressadium. Ik besluit op te staan en loop naar de kantine waar ik mijn dagelijkse ontbijt krijg. Ik zucht als ik kijk wat er op mijn rooster staat. Ik moet heel veel trainen vandaag. Ik eet mijn ontbijt in stilte op en loop dan naar de trainingszaal.

 

Kreunend loop ik naar mijn kamer. Die training was moeilijk zeg! Ik moest en mijn krachten leren te beheersen en met behendigheid oefenen. Ik ben het hier eigenlijk al weer helemaal zat. Ik ga in de kantine bij Josh zitten die bij Hope en Elijah zitten die druk in gesprek zijn. Het gaat zo te zien weer helemaal goed met Hope. Fijn voor haar. Ik eet mokkend mijn eten op. ‘Wil Yuna naar de teamkamer komen.’ hoor ik de intercom spreken. Ik sta op en loop snel naar de teamkamer toe. Ik kom binnen en moet even wachten. Er wordt me wat te drinken aangeboden. Iets wat ik niet afsla. Ik neem een grote slok. Niet veel later komt er een jonge vrouw binnen. De vrouw die ik alleen maar kan herkennen als: Mijn moeder!

 

‘MAM!’ roep ik uit terwijl ik haar een knuffel geef. ‘Waarom heb je nooit iets gezegd?’ ‘Voor je eigen veiligheid Yuna.’ ‘Maar je wist het dus de hele tijd.’ ‘Al vanaf het begin.’ Ik ga weer zitten. Mijn moeder komt tegenover mij zitten. ‘Je had me kunnen vertrouwen mam.’ zeg ik een beetje boos. ‘Ik weet het lieverd.’ Ik doe mijn armen boos over elkaar. Ze had dit niet voor me verborgen moeten houden. ‘Ik wil dat je voor even weer terug meegaat naar huis.’ zegt ze dan. Ik schud van nee. Ik naar huis en Elijah en Hope zeker gezellig samen. Mooi niet. ‘Oké, dan niet.’ Zegt mijn moeder zacht. Ik knik. ‘Zal ik je mijn kamer laten zien?’ zeg ik zachtjes. Mijn moeder knikt van ja en samen lopen we naar mijn kamer.

 

‘Kan je hier ergens verf kopen?’ vraag ik aan haar. ‘Ja, maar dat komt later wel.’ Ik ga bij mijn raam zitten. Vanaf hier kun je bij Elijah naar binnen kijken. Al had ik dat nu liever niet gedaan. Hope en Elijah hebben de grootste lol samen. Ze doen een soort van tikkertje. Ineens valt Hope bovenop Elijah. Een hele tijd komen ze niet meer overeind. Ze zijn toch niet aan het doen wat ik denk dat ze aan het doen zijn. Net als ik dat gedacht heb komen Elijah en Hope blozend overeind. Iets wat mijn gedachtes bevestigt. Elijah kijkt Hope nog een keer aan en dan gebeurt het. Hij zoent haar. Midden in mijn zicht. En Hope lijkt niet terug te gaan trekken. IK had daar moeten staan. Niet dat wicht. Met een ruk sla ik mijn gordijnen dicht. Ik kan het gewoon niet aanzien.