Special

10~ Elijah

Elijah p.o.v

Code 3. Gewoon Code 3. We staan buiten. Voor de eerste keer in mijn leven ben ik echt buiten. Maar niet om de reden die ik hoopte. De mensen werpen allerlei bommen naar ons toe. Maar Hope hoeft maar 1 keer met haar hand te zwaaien en een sterke windvlaag zorgt ervoor dat de bommen terug worden gesmeten. Ergens had dat grappig kunnen zijn. Maar dat is het niet. We zijn in oorlog. Die nu dus echt begonnen is. Het is maar goed dat we net nog hebben getraind. Er komen steeds meer mensen bij. We houden dit zo nog wel even vol, maar toch is het gevaarlijk. Ik maak een schild om me heen van planten als ik zie dat er mannen op me af komen stormen. Dan val ik aan op het moment dat ze het niet verwachten. Ik zorg ook gelijk dat er een paar tanks vast komen te staan met klimop en modder. Dan zorg ik dat de klimop er zo omheendraait dat hij ontploft. Lekker voor ze. Hadden ze ons maar niet moeten aanvallen. Het was dom eigenlijk. Welke reden zouden ze gehad hebben? Waarom laten ze ons niet gewoon ons zijn? Ik laat de grond een beetje omhoog komen waardoor ze op de grond vallen. Sukkels. Alsof ze van ons zouden winnen

Ik kijk naar Hope. Ze is geconcentreerd bezig. Heel geconcentreerd. Maar ik let weer eens niet goed op. Een pijnscheut in mijn buik. Ik kijk ernaar en zie een rode plek ontstaan. Ik zak op de grond neer. Hope ziet het en komt op me afgerend. Net zoals mensen van de andere kant. Dit is namelijk hun kans om een special in bezit te krijgen. Misschien zelfs 2. Maar Hope is natuurlijk veel sneller dan zij zijn. Ze zakt door haar knieën en op het moment dat ze naast me zit straalt er iets van haar af waardoor iedereen naar achteren wordt gebeukt. Het leek wel een soort schild ofzo. Lichtblauw met weerpatronen erin. Het was prachtig, net als Hope. Ik verberg zo snel mogelijk de rode plek, maar ze ziet het. 'Elijah!? Gaat het!' de tranen staan in haar ogen. 'Ja, het gaat.' lieg ik tegen haar. 'Het gaat niet Elijah! Lieg niet. Ik zie aan je dat het teveel is. De plek wordt steeds groter en ik krijg ook steeds meer pijn. Een kreun van pijn verlaat mijn mond. Mijn hand is helemaal rood. Bloed. Mijn bloed. 'Straks bloedt je nog dood Elijah. Dan heb ik alleen Alice nog!' Ik kijk naar het meisje voor me. Ze kijkt naar beneden. Er valt een traan op de grond. Dan kijk ik naar de tanks. Ik zie dat de mannen zich terugtrekken. Maar ze hebben een meisje met rood haar vast. Ze stribbelt heel erg tegen. Dat meisje kan ik zelfs herkennen als ze 500 tweelingzussen had. het is Alice! Een van mijn beste vriendinnen. Ze hebben toch een Special en kijken niet meer naar ons om. 'Wat is er Elijah?' Hope klinkt bezorgt. Oprecht bezorgt. Zo als alleen Hope dat kan. Met haar lichtblauwe ogen tuurt ze de richting in waar ik heen kijk. 'Nee.' fluistert ze terwijl haar ogen groot worden. 'Dit mag niet waar zijn. Dit is gewoon weer een nachtmerrie.' blijft ze tegen zichzelf zeggen. 'Gewoon een klotenachtmerrie!' 'Nee Hope. Ze hebben Alice.' zeg ik voordat het zwart word voor mijn ogen. Tijdsprong van 2 dagen.

Ik word wakker. Het felle licht brandt in mijn ogen. Ik zie 2 silhouetten zitten. Het meisje met het rode haar. De zus van Alice dus. Wat moet het moeilijk zijn voor haar. Ze is hier een dag en haar zus wordt ontvoerd. het tweede silhouet is Yuna. Vragend kijk ik op. Yuna was niet degene die ik verwachtte hier te zien. 'Waar is Hope.' zeg ik zacht. Yuna komt gelijk op me aflopen. Maar het meisje met de rode haren kijkt beschaamd naar beneden. 'Gaat alles goed Elijah. Ik was me zo rot geschrokken toen ze je binnen droegen.' ze pinkt een nep traan weg. 'Waar is Hope.' herhaal ik, nu iets harder. Alysia dook in elkaar. Ja, ik herinnerde me haar naam weer! 'Hope is niet belangrijk.' sist Yuna. 'Dat is ze wel!' siste ik terug. Yuna had haar ogen samen geknepen tot spleetjes. 'Ik weet dat je mij leuker vindt dan haar.' Ze heeft een vuile grijns op haar gezicht. 'Ik zou nog liever met een kikker trouwen.' zeg ik walgend. 'Best, wil je weten waar Hope is. Hope heeft je opgegeven. Ze wilde je niet meer. Ze is gewoon weggegaan.' De blik van Yuna staat emotieloos. Waardoor ik niet kan zien of ze liegt of de waarheid spreekt. 'Ik, ik ga maar even.' zegt Alysia waarna ze wegloopt. 'Verlaten.' zeg ik vol ongeloof. 'Ja, ze was gewoon weg. Anders was ze toch hier geweest. Zoals ik.' je kan de zelfingenomen toon goed in haar stem horen. Een traan rolt over mijn wang en ik probeer overeind te komen. Het lukt niet. Het doet teveel pijn. Ik sla de dekens van me af en zie een wit verband om mijn middel zitten. 'Blijf toch liggen schatje.' 'Noem me geen schatje.' zeg ik kil. Yuna lijkt zich hier niks van aan te trekken. 'Schat, je moet nu toch echt even rusten. En denk niet meer aan Hope. Ze is weg.' Er rolt nog een traan over mijn wang. Ze meent het echt. Gelijk stop ik de gedachte weg. Hoe kan ik zo denken! Yuna heeft nooit gelijk. Het is Yuna! Er komt een dokter binnen gelopen die Yuna wegstuurt. Eindelijk! Hij zegt dat ik morgen of vanavond weer naar mijn kamer mag en dat ik een operatie heb gehad. Ik was neergeschoten. Hij zegt me gedag en gaat dan weg. Alysia komt voorzichtig binnen. 'Geloof Yuna niet. Alsjeblieft! Ik heb haar dat alles gezegd voor Hope. Anders was het niet gelukt.' zodra ze dat heeft gezegd slaat ze een hand voor haar mond. 'Was wat niet gelukt?' Ze zwijgt. 'Wat Alysia. Alsjeblieft vertel het me gewoon. Ik heb toch het recht om het te weten?!' 'Ik zal het je vertellen, maar niemand mag het weten.' 'Beloofd.' zeg ik met allebei mijn handen omhoog. Dan begint Alysia te vertellen. 'Hope was helemaal kapot toen jij bewusteloos was. De mannen van de regering waren al weg met Alice en ze hebben toen jou en Hope opgehaald. De hele dag was ze hier. Maar jij werd maar niet wakker. Ze gaf de moed bijna op. Want meestal was je nu al wakker. Dat zei ze tenminste tegen me. Ze had me gezegd dat ze Alice ging halen. Ze wilde er niet zijn als jij niet meer wakker werd zeg maar. Ze zei nog tegen me dat Als hij niet meer wakker wordt, wil ik dat ook niet meer, wakker worden. Want dan heb ik Alice niet en hem niet. Maar als hij wakker wordt, zeg dan niet wat ik aan het doen ben. Want eigenlijk staat wat ik ga doen gelijk aan een zelfmoordpoging. Ik heb haar beloofd dat ik het niet zou zeggen maar ik kon het niet aan om jou zo te zien.' eindigt ze. 'Ze is Alice bevrijden.' zeg ik zacht. Ze knikt. Dat betekend dat Hope dus bij de regering naar binnen is. Dat ze het gevaarlijkste wat je kan bedenken aan het doen is. Zodat ze Alice kan redden. Ze kan gewoon niet zonder mij leven, dus gaat ze maar iemand uit het regeringshuis halen. Dat is echt het gevaarlijkste wat ik ooit heb gehoord. Maar ik zou het in haar plaats ook hebben gedaan. Alice gered hebben, waarschijnlijk zelf zijn gestorven. Alleen maar omdat ik niet wilde leven zonder Hope en/of Alice. Want Alice voelt als een zus voor me. Dus dan was ik ook Alice gaan redden. Maar ik ben hier, en Hope? Hope is Alice aan het redden.