Special

11 ~ Yuna/Josh

Yuna p.o.v.

Ik ben net weggestuurd door de dokter. Geen idee waarom. Ik moet gewoon bij Elijah kunnen zijn. Hope is weggegaan. Mijn kans dus om Elijah te krijgen. En Hope zwart te maken bij hem. Ik zie hem nog helemaal voor me. Gebroken. Hope had veel eerder weg moeten gaan. Nu heb ik eindelijk mijn welverdiende kans. Ik ga hem zo van mij maken. Verleiden, Hope zwart maken, hem voor mezelf hebben. Perfect plan. Mijn plan. Ik heb niet meegevochten in de oorlog. Ik was nog te onervaren. Josh niet. Hij heeft met heel veel roofdieren gewerkt. Heel veel roofdieren. Het was leuk om hem zo bezig te zien. In contact met dieren. En ik keek alleen maar toe. Tot het moment dat Elijah neer werd geschoten. Dat kon ik gewoon niet aanzien. Ik ben weggegaan. Naar mijn kamer. Toen zag ik dat iedereen weer binnen was en ben ik in slaap gevallen. De volgende dag, het was in de middag, heb ik Hope met mijn eigen ogen weg zien gaan op een zwart paard. Cadee, dat was de naam van het paard. Met een grijns was ik naar Elijah toe gelopen en ja ik was daar op zijn schoot in slaap gevallen en de volgende dag, vandaag dus, had ik het hem verteld. Tsss, wat een bitch. Je gaat toch niet nu weg! Je beste vriend is net bijna doodgeschoten. Ja, ik heb echt een pesthekel aan Hope. Een hele grote hekel.

Ik word naar de vergaderzaal geroepen. 'Yuna. Waar is Hope?' De man voor me kijkt me vragend aan. Waarom vraagt iedereen de hele tijd waar Hope is, ik bedoel. Ze is de koningin niet!  'Die is weg.' zeg ik simpel. Zijn ogen worden groot. 'Weg?!? Waar heen.' 'Ja weet ik veel!' zeg ik terwijl ik een beetje heel erg boos word. 'Misschien moet je dat aan dat kind met dat rode haar vragen.' zeg ik terwijl ik weg loop. De deur uit. *BAM* Ik knal tegen iemand aan. 'Sorry!' roept het meisje uit. Ze heeft 2 bruine staartjes uit en kijkt me bang aan. 'Je moet beter uitkijken!' roep ik boos. Het meisje begint te huilen. Fijn! Geïrriteerd loop ik verder. Ik ga naar mijn kamer en gil in het kussen. Dat lucht op. Heel erg! Ik gil nog een keer, maar dit keer harder. Als ik uitgegild ben val ik in een diepe slaap.

*Volgende dag*

Ik word wakker en besluit om gelijk naar Elijah te gaan. Hij is weer op zijn kamer geloof ik. Ik klop extreem lang op de deur en een, nog half slapende Elijah doet open. 'Yuna, wat doe je hier.' zegt hij bot. 'Ik kom mijn schatje een bezoek brengen.' kir ik op mijn vrolijkst. Hij rolt met zijn ogen en loopt weg. Maar de deur blijft open. Dus loop ik naar binnen. Hij zit op de bank. Hij kijkt star voor zich uit. 'Ik zei toch dat je haar moest vergeten.' zeg ik terwijl ik op zijn schoot ga zitten. Ruw duwt hij me van zich af. 'Wat moet je nou, ik was eigenlijk bezig.' 'Rustig, ik ben hier omdat ik je wil steunen.' zeg ik. Hij is echt geïrriteerd. 'Nee dat ben je niet! Je komt hier alleen omdat Hope er nu niet is! Ik wil dat je weg gaat!' hij schreeuwt de woorden alsof het zijn laatste zijn. 'Goed! Ik ga al!' boos stamp ik de deur uit. De deur laat ik met een harde knal dicht vallen. 'Hey Yuun.' Ik kijk op. Josh staat voor mijn deur. Hij heeft zijn handen in zijn zakken. 'Josh, wat is er?' mijn aardige kant is weer tevoorschijn gekomen. 'Ik heb cakejes gebakken.' zegt hij sarcastisch. *Mentale facepalm* Ik lach en laat hem binnen. 'Waarom was je gisteren niet bij het slagveld?' Josh kijkt me vragend aan. 'Ik was te onervaren volgens de mensen van hier.' hij knikt en gaat op mijn bank zitten. Ik ga naast hem zitten. Hij kijkt me recht in mijn ogen. Zijn ogen zijn best mooi. Ze zijn lichtbruin met een paar zwarte spikkeltjes erin. Het staat leuk bij zijn zwarte haar. 'Je had geluk dat je nog niet mee hoefde te vechten, het is een bloedbad, een hel!' ik knik. Dat geloof ik best. Het zag er nou niet bepaald prettig uit. Hij kijkt weg en lijkt diep in gedachten verzonken te zijn. Heel diep. Op dit soort momenten had ik gewild dat ik de gedachtenlees special was. Heel erg graag zelfs.

Josh p.o.v.

Ze lijkt op mijn broer. De gedachtenlees special. Maar, hij zit vast, Yuna is vrij. Daarom ben ik soms zo kortaf. Mijn broer, mijn tweelingbroer, hij zit vast. Ik weet niet hoelang hij het nog volhoudt. Maar de dieren zullen me het vertellen. Ik weet het zeker. Ik kijk nog eens naar Yuna. ze is op de een of andere manier in slaap gevallen om 1 uur s'middags. Gek. Ik schud mijn hoofd en loop dan weg. Naar mijn eigen kamer. Waar de foto's hangen van Kilian, mij, Elijah, Alice en Hope. Onze vriendengroep zou compleet zijn als hij erbij was. Kilian, mijn broer. Een zucht verlaat mijn lippen als ik de foto van ons 5en terugzet. Het was toen al oorlog, maar geen aanvallen. Maar op die ene dag, die dag veranderde alles.

Flashback:'Kilian!!!' de stem van Alice klonk hard en bang. Ik keek ook maar toe. Ze waren binnen. Ze hadden Kilian vast. Hij was heel hard aan het huilen. Hope stuurde nog een paar weersomstandigheden op de man af maar ze was te klein. Ze hadden Kilian te pakken. Mijn broer, was voor altijd weg. Gelijk na de aanval zijn we gevlucht. Naar deze locatie. Hope en Alice hebben zich nog heel lang schuldig gevoeld. En ik? Ik sloot me af. Vol verdriet van binnen.

End of flashback

Een traan rolt over mijn wang als ik terugdenk aan die dag. Misschien moet ik Hope maar even bezoeken. Het is precies 7 jaar geleden dat het gebeurde, we hebben het allemaal onthouden. Maar ik heb Hope vandaag nog niet gezien. Ik klop aan bij Elijah. Waarschijnlijk is ze daar. 'Hey man, sterkte vandaag hea.' zegt Elijah als hij mij ziet staan. ik knik. 'Is Hope er?' Een traan rolt over Elijah zijn wang. 'Hope is weg Josh.' Mijn ogen worden groot. Waar de hell kan Hope zijn op de dag dat mijn broer 7 jaar ontvoerd is?!?Oh Mijn God. Ze is hem toch niet halen!?!?