Special

22 Elijah

We hebben hem. We hebben de bol! Nu alleen nog weg zien te komen. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We zijn nu ongeveer op de helft. Nog de helft de gaan dus! En altijd moet er dan iets gebeuren... 'De bol is gejat!' horen we iemand roepen. Diegene klinkt paniekerig. Maar dat is logisch. Iedereen word er voor gestraft. Of, eigenlijk degene die hem heeft gejat. En de rest misschien ook. Ik zie dat Hope en Yuna ook paniekerig om zich heen aan het kijken zijn. Oh ja. Ik moet verbaast doen. Andere mensen imiteren is altijd de beste oplossing als je in de problemen zit! Ik begin rond me heen te kijken en we proberen niet op te vallen. Op een gegeven moment lukt het ons om bij een lift te komen en gaan we zo snel mogelijk naar beneden. Maar er is een bewaker die ons heeft gezien. Natuurlijk. Is het bijna gelukt, worden we weer gesnapt. Het ziet er naar uit dat de bewaker die ons gezien heeft een hogere functie heeft. Ook dat nog. 'Hé Jullie! blijf staan!' Er klinkt een alarm en er beginnen heel veel mensen te rennen. Hope drukt heel vaak op het knopje van de onderste verdieping, de mannen in de witte pakken stormen op ons af. De eerste voet word in de lift geplaatst, net voordat de deur sluit. Als een adrenaline kik schiet ik met mijn geweer een kogel in zijn voet. De man schreeuw het uit. De witte schoen krijgt een rode plek waar ik heb geschoten. Het voordeel is dat hij zijn voet intrekt en net voor de neus van alle bewakers gaan de deuren dicht. Ik kan weer adem halen. We zoeven naar beneden. Veel te langzaam. Maar, voor mijn doen gaat alles te langzaam nu. De deuren gaan beneden weer open. Overal staat het vol met bewakers. 'Shit...' mompelt Yuna en kijkt angstig om haar heen. 'We kunnen hier met geen mogelijkheid doorheen.' Stelt Hope vast. En het is waar, maar ik denk ook niet dat deze mensen ons herkennen in deze pakken. Ik bedoel. Hoe groot is de kans dat er een special in een bewakerspak de bol gaat jatten? Oké, wij zijn het aan het doen. Dus die kans is heel groot. Maar het gaat om het idee. Niemand van de bewakers gaat dat bedenken.

'Alle bewakers, melden bij Joyce op de afgesproken plaat. Code B.'

weerklinkt er door het hele gebouw, het word nog drie keer herhaald, dan hoor je alleen nog maar zacht gemompel. 'Waar is de afgesproken plaats?' Vraagt Hope op fluister toon. 'Laten we gewoon de rest volgen.' Stel ik voor. Allebei knikken ze licht en we beginnen te lopen. Als snel komen we bij een enorme rij aan, je kan het einde nog niet eens zien! Hoeveel geld zouden ze wel niet kwijt zijn met al die beveiliging? Waarschijnlijk is deze plaats beter bewaakt dan de grootste kluis van alle dimensies. En dat is belachelijk! Ik bedoel maar. Je kan het geld veel beter voor iets anders gebruiken. Om de armoede de wereld uit te helpen. Echte problemen op te lossen. Maar nee hoor. Ze hebben gewoon al het geld gebruikt voor domme bewakers. 'Ik wil hier weg. Ik ben diegene die de bol heeft Elijah. Ik wil hier weg!' Ik heb het gevoel dat Hope gaat hyperventileren. 'Jongens. We moeten hier inderdaad echt weg.' zegt Yuna een beetje bang naar voren. Ik kijk waar ze heen kijkt. Nu word ook ik een beetje bang. Je moet je identificeren. En dan moet je dus je helm afdoen. Voor Joyce. Joyce zou ons nog herkennen als we tussen duizend klonen staan. Ik kijk naar boven. Plots krijg ik een idee. 'Hope. De lampen moeten kapot.' sis ik. Ze knikt. Ik weet dat ze de lichtenergie zo fel kan maken dat alles kapot gaat. Ze heft haar handen op en het licht word 3x zo fel. Er wordt gemompeld. Waarom het licht ineens zo fel is. Dan knallen de lichten 1 voor 1 kapot. Er heerst een nog grotere paniek dan eerst. Iedereen rent door elkaar. Ik vind Hope en Yuna nog net terug. We rennen snel naar de deur toe. Ik val bijna maar vind net op tijd mijn evenwicht weer terug. Ik trek aan de deuren. Maar ze zitten op slot. 'Laat ons maar.' Ik ga aan de kant en Yuna blaast samen met Hope de deur eruit. Je kan zien dat ze geoefend heeft. We klimmen door het gebroken glas heen. Als we buiten staan zien we zwaailichten. Hope breekt ze ook allemaal. We beginnen te rennen. Steeds sneller. Alleen wel dat Yuna ons bij kan houden. Niet veel later begin ik stukken uit het bos te herkennen. We zijn er bijna. Ik zet de helm af en gooi hem op de grond. Yuna en Hope doen hetzelfde. We blijven door rennen. Ook al weet ik zeker dat ze niet meer achter ons aan zitten. Dat zou raar zijn. Echt raar. Het was ook te donker om ons te zien. Al gauw komt de grijze lift tevoorschijn. We rennen naar binnen en drukken op het special knopje. We hijgen even. Van al dat rennen word je echt moe! Hope heeft een glimlach op haar gezicht. 'We hebben het gehaald!' Ze geeft Yuna een knuffel en omhelst mij dan ook. 'We hebben het gehaald E. Ik wist dat we het konden.' fluistert ze. 'Wij kunnen alles Hope.' fluister ik terug. De deuren gaan open en we gaan zo onopvallend mogelijk naar de kamer van Josh. We komen binnen en de meiden stormen op elkaar af. Ze geven elkaar een knuffel en gaan dan weer terug naar de jongens. 'EN?' Luna is de eerste die iets zegt. 'Wat zullen we zeggen. Het was echt moeilijk. Maar sommige dingen waren zo dom. Een knop om lazers uit te zetten!' begint Yuna. 'Het komt erop neer. We hebben de Bol. We gaan eindelijk vrij zijn.' vult Hope haar aan. Iedereen krijgt een glimlach op zijn of haar gezicht. Ik geef ze gelijk. We zijn zo vrij.

HET IS NIET TE GELOVEN! Mensen. We. Staan. Op. #2. Met. DIt. BOEK!!!! Ik ben zoooooo blijjj!!!!!! En, als we op 1 staan. Ga ik iets heel leuks doen. Dus help ons naar de 1 mensen! Echt superbedankt!!!!

XXXX Yara en Linde