Special

23 Killian/Alice

Killian p.o.v.

'Waar blijven ze nou. Ze hadden al lang terug moeten zijn!' panikeerde Luna. Josh probeert haar te kalmeren. 'Luuntje rustig. Ze komen zo wel.' Je kan nog steeds het litteken zien. Josh geloofde eindelijk dat het onze vader was. Dat heb ik uit zijn gedachtes gehaald. Maar gaat dit hem nooit vergeven. Niemand komt aan Luna. Of diegene moet dood willen. Dus toen onze "Vader" Luna had geslagen met een zilveren buis, had hij hem bijna aangevallen. Maar, Luna lag te kermen van de pijn. Dus daar ging hij eerst naartoe. Anders weet ik niet of onze vader nu nog had geleefd. Echt. Josh was zo boos dat hij met gemak iemand had kunnen vermoorden. Onze vader probeert het nog steeds goed te maken. Maar dat lukt echt niet meer. Maar toch is hij er nog. Ja. We vertrouwen de afdeling dus echt niet meer. Ik bedoel, die man had nu allang weg moeten zijn! Het litteken van Luna loopt vanaf haar nek naar haar linkerarm toe. 'Ze komen vast zo. Ik bedoel. Dit kan echt met geen mogelijkheid misgaan!' Roept Alice uit. Ze is nog steeds opgewekt omdat ze het zo'n goed idee vond. Ik sla mijn arm om haar middel en trek haar tegen me aan. 'Ja, ze komen vast zo.' stem ik mee in, aai over haar haren en snuif haar geur op. Kokosnoot. Ze is gewoon mijn persoonlijke drug. Wat als het mis is gegaan? ' Dat zijn Luna's gedachten. Altijd positief denken Luna!' floept er uit mijn mond. Dat was niet de bedoeling. Ik weet dat Luna het niet leuk vindt als ik in haar gedachtes zit. 'Ga nú uit mijn gedachte Kilian!' ze werpt me een dodelijke blik en ik staar terug. Haar blik geeft me de kriebels. Het is best eng en als blikken konden doden, dan was ik nu allang dood geweest. Al heel lang. Hoelang gaat dit nog duren? 'Je hebt de keuze om nu te stoppen Luna.' 'Killian blijf uit de gedachtes van mijn meisje.' Josh gromt het bijna. En dat is eigenlijk best wel heel erg grappig om te horen. Oké, nu kijk ik serieus weg want die blik... Ze zou me zo kunnen vermoorden! Soms zie ik Luna daar nog wel voor aan. Soms dan. Als Josh eens zou weten wat ik denk over dat Luna me kan vermoorden. Dan zou hij me zo hard uitlachen. Of hij zou boos worden. 1 van de 2. Of gewoon beide. Gelukkig kan hij geen gedachtes lezen. Alice heeft trouwens wel geprobeerd om het litteken van Luna te genezen. Meer dan 3 keer. Maar, het was zilver waarmee onze vader Luna sloeg. Dan lukt het genezen niet. Als je een weerwolf bent dan. Ik ben me eigenlijk dood aan het vervelen. We zitten maar te wachten en te wachten. Tot er een teken komt dat Yuna Hope en Josh het gehaald hebben. Ik heb Joyce niet meer gezien vandaag. Dat is raar. Normaal komt ze iets van 2 keer per dag kijken. Of per uur. Of we er nog zijn. Dus dit. Dit is heel raar. Waar zit ze?

Alice p.o.v.

Waar zou mijn moeder eigenlijk zijn? Ik heb haar vandaag helemaal niet meer gezien. Gewoon helemaal niet meer. Dat is raar. Ze komt me meestal goedemorgen wensen, of ontbijt brengen. Of iets anders. Maar het blijkt dat niemand haar vandaag heeft gezien. Gisteravond zijn Hope en de rest vertrokken. We hadden verwacht dat ze nu wel terug zouden zijn. Maar nee. We moeten nog wachten. Zoals we al de hele tijd doen. Wachten. 'Maak je geen zorgen Alice. Ze komen heus wel.' stelt Killian me gerust. Ik zit op zijn schoot en leun een beetje tegen hem aan terwijl ik emotieloos voor me uit staar. 'Ja, ze zullen inderdaad zo wel moeten komen.' stem ik dan maar mee in, gedeeltelijk om mezelf een beetje hoop te geven. Want ik geloof er half niet in. Het zou te mooi zijn als het wel lukt. Dan zou ik hoogstwaarschijnlijk gaan huilen van blijdschap. 'Het lukt ze echt. Oké! Je kent Hope en Elijah toch.' Killian blijft me maar geruststellen. En dat is zo lief van hem. 'Ik ben inderdaad heel erg lief.' Nu is het mijn beurt om Killian een dodelijke blik te geven. 'Sorry Honey.' zegt Killian lachend. Ik steek mijn tong naar hem uit. Soms is hij zo kinderachtig! Maar, hij blijft geweldig. 'Ik was bijna verontwaardigd Alice.' zegt Killian pruilend. 'Ik ben jaloers op degene waarvan jij de gedachten niet kan lezen.' zucht Luna geïrriteerd. 'Dat is niemand lief, toekomstig schoonzusje van me.' Luna en Josh steken nu allebei hun tong uit naar Killian. Wat zijn wij allemaal eigenlijk kinderachtig soms. Maar, dat maakt ons ook zo leuk. Dat was eigenlijk best zelfingenomen. Damn. 'Ze komen zo. Ze komen zo.' mompelt Luna. Ik hoop dat ze gelijk heeft. En ik denk het ook wel. Maar toch, de kleinste fout kan hun ondergang betekenen. De allerkleinste fout! Als ze betrapt worden, of vallen, of hun helmen vallen af! Nee! Er kan gewoon teveel mis gaan. Nu krijg ik er steeds minder vertrouwen in. Dat is niet goed. Ik moet mijn vrienden kunnen vertrouwen. Maar, ze zijn het enige dat ik nog heb nu Alysia weer weg is. Ik ben er nog steeds kapot van. Maar, mijn lieve zusje is in veiligheid. Dat wel. En daar ging het me om. Hoogstwaarschijnlijk zie ik haar ooit nog wel. Ooit. Wanneer alles goed is. En het niet allemaal levensgevaarlijk is om alleen maar met ons om te gaan. Special zijn is niet de veiligste baan. Zal ik het zo zeggen. En een droombaan? Een droombaan is het al helemaal niet.