Special

4~ Hope

Hope p.o.v.

Al sinds mijn geboorte ben ik een rebel. Geboren om dit te leiden. Nu komt ZIJ hier en omdat ze een special is willen mensen haar erbij hebben. De sukkels. Elijah en ik zijn het er niet mee eens. Ze is hier nieuw en kan zich niet gedragen. De blauwe armband valt goed op bij mijn grijze pak. Ik beheers mijn krachten wel. Net als Elijah. Geen inprenting gehad, helemaal vrij, helemaal rebel dus. Een kleine bundel licht valt de zolder binnen via het stoffige raam. Een kleine beweging met mijn hand en het gordijn valt voor het raam. Nu hoor ik een gekraak. Hope, ben je hier?? Die stem, dat is Elijah! Ja E, ik ben hier. Niet veel later hoor ik het luik weer dichtvallen en voel ik dat Elijah dichterbij komt. Zijn groene armband valt ook weer op bij het grijze pak. Elijah is net als ik verborgen tijdens de inprenting. Zodat we ons zelf kunnen zijn. Ik ben mijn ouders nog steeds dankbaar daarvoor. Elijah komt naast me zitten en ik begin met het maken van een kleine wolk. Elijah die een jaar ouder is dan ik en wat meer ervaring heeft met zijn krachten bouwt een klein terrein onder mijn wolkje. Kleine bomen en gras. Mijn woede moet er op een manier uit dus vorm ik kleine bliksemflitsen. Een van de bliksemflitsen raakt een boom en hij vliegt in brand. Ik draai mijn hand en een kleine regenbui blust de brand. ‘Dat is de 7de keer deze week! En het is woensdag!’ ‘Het spijt me van je boom Elijah’, zeg ik, inderdaad voor de 7de keer deze week. ‘Dat maakt toch niks uit. Het zijn maar miniatuurversies.’ ‘Hoelang blijft ze nog?’ vraag ik zacht aan Elijah. Waarschijnlijk voor altijd. Ik mag haar niet. Zeg ik vastbesloten. Ik ook niet. We zullen maar met haar moeten leren leven. Zullen we weer naar beneden gaan. vraag ik na een tijdje. Ja is goed. Ik kruip als eerste door het luik naar beneden. Wachten is niet mijn sterkste kant maar ik wacht altijd op Elijah. Samen lopen we door de gangen van het appartement. Mijn kamer komt in zicht. Ik zeg Elijah gedag en loop mijn kamer binnen. Het grote bed dat midden in de kamer staat word verlicht door het maanlicht. Ik doe mijn grijze pyjama aan en ga onder de dekens liggen. De zwarte nacht zuigt me de slaap binnen.

 

2 uur s’nachts

 

AAAAAAAAAAAAAAAAARGH, daar zijn ze weer. de klote nachtmerries. Elke nacht komen ze terug. Rennende voetstappen, een deur die opengaat. Waarschijnlijk de mijne. Hope, gaat het. Dat is Elijah. Ja, het is goed E. Het was maar een droom. Zal ik bij je komen liggen??? Ik kijk naar beneden. Ja E, wil je dat doen??? Ik voel het bed naast me indeuken en voel dat er een arm om me heen word geslagen. Zo gaat het bijna elke nacht. Ik word schreeuwend wakker, Elijah komt, hij komt naast me liggen en ik kan weer slapen. Het is niet eens meer raar. We zijn het zo gewend.

 

de volgende morgen

 

Piep piep piep, piep piep piep. Willen Elijah, Hope, Josh en Yuna zich melden bij de Vergaderzaal in Noord in 5 minuten. Ik rol me nog een keer om en schud Elijah zachtjes door elkaar. E, wakker worden. We moeten gaan. Hij word niet wakker dus besluit ik mijn kleren zacht aan te trekken, mijn haar in een staart te doen en een grote regenwolk boven zijn hoofd uit te laten barsten. WAH Wat gebeurt er!??!? Ik laat de wolk snel verdwijnen en maak hem droog met een handdoek. Sorry maar we moeten over 1 minuut in vergaderzaal Noord zijn. Ga jij maar vast en zeg dat ik er zo aan kom. Ik knik en ren de kamer uit. Op naar vergaderzaal Noord. Josh is op zich wel aardig enzo, maar Yuna is de echte verschrikkelijk. Ik mag haar niet en ik weet zeker dat ze mij ook niet de aardigste vind. Al snel sta ik voor de deur van vergaderzaal noord. Maar zijn ze een stel of niet??? Dat is de stem van Yuna! Nee, niet dat ik weet, hoezo wil je dat weten dan??? Josh staat te roddelen met Yuna. Whut?!?! Ik wil Elijah voor mezelf hebben. Wat een B*tch!!! Niemand komt aan Elijah. Ik wil niet dat ze hem van mij afpakt. Ik snap niet wat hij in haar ziet hoor. Ze word schreeuwend wakker om 2 uur s’nachts. tssssss wat een afgang. Het voelt of mijn keel word dichtgeknepen. Daar kan ik toch ook niks aan doen. Naja, De deuren vliegen open en ik ren naar binnen. Ik ga in mijn stoel zitten en voel ogen in mijn rug branden. Ik draai me om en zie dat Yuna me pislink aan zit te kijken. Daar zit ik dametje. Die toon alleen al maakt me boos vanbinnen. Ten eerste, ik zit hier jij zit daar. Ik wijs naar de plek achterin met de bruine kleur. En ten tweede, je hoeft niet zo een toon tegen me aan te slaan. Ik kan je ook wel verstaan als je dat niet doet. Ze heft haar hand op om iets te gaan doen wat ik niet leuk ga vinden dus vorm ik mijn schild. De windvlagen die ze aanstuurde worden 2x zo had teruggestuurd. Ik ga staan en begin te schreeuwen. WAT DENK JE WEL NIET, BEN JE HELEMAAL KOEKWOUS GEWORDEN!!! JE MAG JE KRACHTEN NIET GEBRUIKEN HIER. JE DENKT DAT JE ALLES KAN MAKEN HÉ! DAT KAN JE NIET. JE BENT HIER 2 DAGEN. IK ZIT HIER AL MIJN HELE LEVEN LANG!!!! snikkend zak ik weer terug in de stoel. Denk je dat het voor mij makkelijk geweest is al die tijd!? Elke oorlog, alles meegemaakt te hebben. Ik herstel mezelf weer en zeg als laatste nog tegen haar: Je weet niet wat het is. Dan negeer ik haar en concentreer me op dat wat er voor me is. Een tafel, mensen achter het raam die ons ten alle tijden onderzoeken, een leeg papier en een pen. Elijah komt net op tijd binnen en neemt plaats naast mij.  

Net op dat moment komt de leidster binnen.  Joyce, een vrouw van in de 30 heb ik gehoord, maar ze ziet er veel jonger uit. Ze neemt plaats en begint te praten. We willen jullie vaardigheden weer eens gaan testen. Vorm allemaal een tweetal. De vaste tweetallen blijven zoals het nu is. Elijah kijkt me aan. Ik weet wat hij bedoelt. Wij zijn het vaste tweetal. In mijn ooghoek ik zie Yuna met een blik vol haat mijn kant op kijken en ik heb de neiging om kinderachtig mijn tong naar haar uit te steken. Ha lekker voor haar. We staan op en lopen naar de capsule toe. Als ik rustig blijf, komt alles goed. De deuren zoeven open en we lopen naar binnen.  Gewoon rustig blijven. Gewoon rustig blijven.