Special

15 Josh

Josh pov

Ik oefen mijn zwaard technieken en bewegingen die mijn lichaam nog afremt. De oorlog komt in zicht, ik weet het zeker. Het is niet de laatste aanval die gisteren plaats had gevonden, er volgen meer. Nu is het even rustig maar binnenkort vallen ze weer aan. Het zal niet lang meer duren. Nu ze al 2, of 3 specials hebben, zullen ze snel achter de rest aankomen. En dan kan ik maar beter goed voorbereid zijn. Ik leg mijn zwaard weg en sla tegen een harde boksbal aan. Bloed ontstaat op mijn knokkels. Aan die pijn ben ik binnenkort gewend. Ik moet ook nog met mijn dieren trainen eigenlijk. Josh! Hoor ik mijn valk in de lucht roepen. Ik had hem gevraagd om op de uitkijk te staan. Gelijk ben ik alert. Cadee komt eraan, wat is er gebeurd met Hope?! Vraagt hij met angst in zijn stem. Later we afwachten wat Cadee te zeggen heeft. Zeg ik rustig maar van binnen baant het gevoel van angst zich een weg naar buiten. Cadee komt vanuit de verte al aan gegaloppeerd. Ik hoor haar harmonieuze stem al vanaf de verte: Josh! Hope is gevangen genomen! Ik kon niks doen, ik kon haar niet bereiken! Ze sleurden haar naar het busje en toen heeft Hope mij terug gestuurd. Ik was zo bang dat ik de weg niet kon vinden en er 2 dagen over gedaan heb! Schreeuwt de harmonieuze stem van Cadee die nu al een stuk minder harmonieus klinkt door de paniek. Ik ren gelijk naar haar toe en spring op haar rug terwijl ik me iets bedenkt: Elijah. Hij heeft het recht om te weten dat Hope in gevaar is. Ze zijn voor elkaar bestemd. Hij moet dit weten. Ik weet zeker dat hij mee wilt zoeken. We moeten hem zoeken. Of ik? Ik stuur mijn valk er wel op af! Dat is een veel beter idee en ook een stuk sneller. Aangezien Elijah niemand binnenlaat sinds Hope weg is. Mij nog af en toe. Yuna komt er niet meer in en Joyce al helemaal niet. Hij heeft een schuldgevoel van hier tot Tokio. Hij is er nog wel. Maar mentaal is hij aan het doodgaan. Ik weet het zeker. Hopelijk komt hij snel. Dan komt hij ook van zijn schuldgevoel af. Als we Hope vinden tenminste.

Terwijl ik op E zit te wachten, staat Cadee onrustig op haar benen te wiebelen. Voor haar part waren we nu al lang vertrokken, op zoek naar Hope. Dat snap ik op zich wel. Ik zou het nou ook niet bepaald prettig vinden om voor mijn neus te zien hoe mijn baas ontvoerd wordt. Al ziet Hope zichzelf niet als de baas van Cadee. Eerder als een vriendin. We moeten ook nog zien te kijken hoe we langs de bewakers kunnen komen. Moeten we Alysia niet iets vertellen? Cadee lijkt ongeduldig. Maar ze is een van de weinige die nog helder nadenkt. Ik kon in de tijd dat Hope weg was alleen maar denken of Killian er is of niet. En of Hope het zou redden. 'Ik weet het niet Cadee, we vragen het zo aan Elijah. Goed?' Cadee hinnikt een keer als antwoord. Niet veel later zie ik een groot, blond persoon op me af lopen. Elijah. Zijn gezicht staat nog hetzelfde als vanochtend. Wallen onder zijn ogen. Moe is hij zeker. Dat zou ik ook zijn als degene die voor mij gemaakt is ineens verdwijnt. 'Wat is het nieuws.' bromt hij. 'Cadee heeft de opdracht gekregen van Hope om naar huis te gaan. We gaan haar zoeken. Ze is hoogstwaarschijnlijk in gevaar.' leg ik uit aan Elijah. Zijn gezicht klaart op als ik Hope zeg. Vraag van Alysia! Dringt Cadee aan. 'En Cadee vroeg zich af of we iets aan Alysia moesten vertellen.' Elijah lijkt even na te denken. 'Nee.' besluit hij uiteindelijk. 'We willen haar geen valse hoop geven.' zegt hij vervolgens met een knikje. 'Ik ga Abby even van stal halen.' meteen na deze woorden rent Elijah weg om even later terug te komen met Abby. Abby is een Fries. Een prachtexemplaar. Ravenzwart en groot. Ze is al opgezadeld en Elijah stapt gelijk op. We beginnen te rijden en komen al snel aan bij de deur. Gelijk worden tegen gehouden door 2 bewakers. 'De paarden waren aan het zeuren dat ze naar buiten willen.' leg ik kort uit. 'En wij wilden even een rondje maken om te kijken of Hope al terug is.' vult Elijah me aan. De bewakers knikken en laten ons er langs. Dat was nog makkelijker dan verwacht! We stappen de lift in en zoeven niet heel veel later omhoog. Voor de tweede keer deze week stap ik de lift uit en kijk ik het veld rond. Waar kwam je vandaan Cadee? Ik weet het niet helemaal precies meer. Maar ik zal het proberen te vinden. zegt ze vastberaden. Met volle vaart begint ze te rennen. Al snel zie ik Abby naast ons rijden. Op naar Hope!

Tijdsprong van 3 dagen.

Al 3 dagen zijn we aan het zoeken. 3 dagen, zonder enig resultaat. Ik begin het op te geven. En Elijah doet dat ook. Ik weet het gewoon. Ook al laat hij het niet merken. Hij doet het wel. De pijn die ik vanochtend in mijn handen gevoeld had was ondragelijk geweest.

'Hope!!!' Elijah is wanhopig aan het schreeuwen. Dus schreeuw ik maar mee. Alles om hem beter te laten voelen. Alles. 'Alice! Hope! Killian!' roep ik nu ook mee. In een flits staat er iemand voor Elijah. Hij sluit haar in zijn armen. HOPE! Haar haren zitten door de war en ze is erg mager, maar het is Hope. Zeker weten. Wie zou Elijah anders zo in zijn armen sluiten. Ik kijk weer voor me en zie dat er een meid voor me is komen staan. Haar witte oortjes piepen door haar haren heen. 'Josh?' fluistert ze zachtjes. 'Luna? B-ben jij dat echt??' vraag ik verbaast. Ze knikt zachtjes. Ik til haar op aangezien ze echt heel klein is en omhels haar stevig. Ik heb een aantal jaar bij haar roedel geleefd met Killian. 'Je bent zo veel verandert. Ik kan het gewoon niet geloven!' roep ik blij naar haar. Ze slaat haar armen stevig om mijn nek heen en zo staan we een tijdje. 'Josh?' hoor ik een bekende stem zeggen. Ik zet Luna neer en draai me om. Daar staat een replica van mij. Killian. Ik ren op hem af en geef ook hem een knuffel. Hij laat de hand van Alice snel los en omhelst me ook. 'Killian. Je bent terug!' roep ik uit. We zijn allemaal herenigd! Dit is de geweldigste dag van mijn leven. En ik had geen idee dat die ook zo weer verpest kon worden. Als een wolk die voor de zon schuift.