Special

7~ Hope

Dit hoofdstuk is vanaf het moment dat Hope bewusteloos is geraakt en opgehaald wordt EnjoyCE!

 Ik voelde alle energie uit me stromen. Echt alles! En nu? Nu lig ik hier. Neergevallen, bovenop Elijah. Geen energie meer over. Leef ik eigenlijk nog wel?!?! Ja dom kind anders zou je nu ook niet zo kunnen denken. Daar heb ik gelijk in. Normaal heb ik nooit zulke gesprekken in mijn hoofd. Dit zal wel een bijwerking zijn van energie tekort. Ik voel lucht mijn longen vullen. Raar genoeg word ik er heel erg rustig van. Ergens ver weg voel ik dat ik op een ander bed word gelegd en dat er veel mensen aan het schreeuwen zijn. De geluiden vervagen en er komt een ander beeld in mijn hoofd. Een groen bos. Ik zie een paard. Op zijn rug zitten 2 kinderen. Ze zijn nog ver weg van de poort naar Dressadium, maar ze gaan daarheen. Uit een van de 2 kinderen herken ik vaag Alice. Het andere meisje is onbekend voor mij. Waarom krijg ik dit beeld te zien. Wacht, dat is Alice! Dat betekend dat ze op weg is naar Dressadium. Een glimlach vormt zich op mijn gezicht. Alice komt terug om ons te helpen. Het beeld vervaagt weer en ineens sta ik in een andere wereld. Een wereld op de wolken. Waarom komt dit me zo bekend voor? ‘Je bent terug?’ Ik kijk naar beneden en zie een klein elfje staan. ‘Terug?’ vraag ik verbaast. ‘Weet je het niet dan?’ Het hoge stemmetje klinkt verbaast. Ik schud mijn hoofd. Nu pas merk ik dat ik mijn oude, vertrouwde grijze pak niet meer aan heb. Ik heb een lichtblauwe jurk aan die van onderen uitloopt met heel veel tullen. Op het bovenlijfje zit een laagje van wit kant. Hoe is dit mogelijk??? Ik voel een ligt gewicht op mijn hoofd rusten. Ik pak het ding wat op mijn hoofd rust vast en voel dat mijn haar los zit en er een tiara in zit. ‘Wat is dit in vredesnaam?’ vraag ik het kleine elfje voor me. ‘Dat kunnen we je het beste uitleggen in het kasteel. Kom mee!’ Vol verbazing volg ik het kleine elfje. Na een tijdje lopen komen we aan in een leuk stadje. Er word naar me geroepen. Iedereen zwaait naar me en ik zwaai een beetje beduusd terug. Er wordt gejuicht en gelachen. Ik snap er helemaal niks van. Ineens zie ik een groot paleis tevoorschijn komen. Boven het paleis zweven duizenden wolken. Van lichte briesjes tot zware donderwolken. Het elfje zorgt dat de poort open gaat en samen lopen we naar binnen toe. Er is een grote tuin. Wat is het hier mooi! De deur van het paleis gaat open en ik kom in een soort glazen koepel met overal diamanten en edelstenen. Mijn spiegelbeeld reflecteert overal. De vloer is ingelegd met alle weerpatronen. Ik heb het gevoel dat ik echt een glimlach van oor tot oor heb. En nu ik mijn spiegelbeeld aankijk zie ik dat het waar is ook. Ineens word ik aan mijn arm meegetrokken door het elfje. Ze rent door allerlei deuren. Nu pas is het me opgevallen dat ze groter is geworden. Op een gegeven moment zijn we bij een grote deur aangekomen waar in grote, kristallen letters, VERGADERZAAL op staat. Ik haal mijn schouders op en ik ga zitten op de stoel die me wordt aangewezen. Hij is heel lichtblauw. Voor me zie ik een soort hartje in de tafel gegraveerd zitten. Wacht eens even! Dat hartje heb ik aan mijn ketting zitten!!! Ik haal mijn ketting tevoorschijn en haal het hangertje eraf. Het past precies in de gravering. Een luikje in de tafel gaat open en een oud boek komt tevoorschijn. Ik pak het eruit en doe mijn hangertje weer om mijn ketting. Het luikje sluit en ik stop het boek onder de tafel. Ik bedoel, de kans is groot dat het geheim is! De zaal stroomt langzaam vol en iedereen gaat zitten. ‘Uwe excellentie, wat een eer om U te ontmoeten.’ Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik de man aan. ‘Excellentie??’ vraag ik verbaast. ‘Ja Prinses.’ zegt de man nu. ‘Prinses?!? Met grote ogen kijk ik de zaal rond. ‘Ze wist het nog niet?’ zegt een van de vrouwen nu verbaast. ‘Nee.’ zeg ik, nog steeds verbaast. ‘Nou Uwe excellentie, U bent de prinses van ons prachtige land.’ Mijn mond valt open van verbazing. Dit meen je niet. ‘Prinses van wat?’ vraag ik zachtjes. ‘Dat zei ik net, ons prachtige land mevrouw. Oh ja, en ook van het weer.’ zegt de vrouw van net. Ik schud zachtjes mijn hoofd. ‘Ella, laat jij de Prinses haar kamer zien?’ zegt een wat oudere, kleine man. Het elfje knikt en staat op. Ik besluit dat ook maar te doen. Ik houd het boek stevig vast. Achter mijn rug dit keer. Ik zie dat het elfje, Ella dus, begint te lopen en ik volg haar. Ze loopt naar een grote trap van glas. Als ik heel goed kijk zie ik overal kleine wolkjes in zitten. Wauw! We lopen eigenlijk best wel lang. Hoe groot zou dit paleis eigenlijk zijn? Op een gegeven moment komen we aan bij een deur, in de deur staan veel weerpatronen gegraveerd. Ella buigt en loopt weg. Mijn hand rust op de deurklink. Ik duw hem naar beneden en de deur vliegt open. O. M. G. Voor me ligt de mooiste kamer die ik ooit heb gezien. Het is, alweer helemaal van glas. Maar overal zwerven wolken in het glas. Een paar bliksemschichten vliegen er ook doorheen, maar het glas breekt niet. Er staat een groot, lichtblauw hemelbed voor mijn neus. Er liggen verschillende kussens op, maar een van de kussens is merkwaardig. Het is een soort samengeperste wolk. Ik heb het gevoel dat mijn mond nu echt is open gevallen. En ja, dat is ook zo. Ik zie een balkon en open de deuren. De zon staat hoog in de hemel. Recht boven mijn balkon eigenlijk. Ik voel me hier echt thuis. Ik zucht en kijk naar boven. Het word voor het eerst echt rustig in mijn hoofd. Ik kijk naar onderen en zie dat er een soort blauwe gloed over me heen zit. Ik krijg steeds meer energie. Wat doet deze zon met me? Ik spreid zonder dat ik het doorheb mijn handen en til ze omhoog. Een glinstering gaat door de lucht heen. Het boek is op de grond gevallen. Geopend op 1 bladzijde. Het gaat over, De bol!!! Vluchtig begin ik te lezen.

De bol:

Gecreërd door alle koningen en koninginen van de dementies, om alle dementies te beschermen.  Krachten kunnen door de Bol gebundeld worden. Gestolen door de regering voor foute bedoelingen. De bol kan alleen worden uitgeschakeld door ware liefde.

Dat was het laatste wat ik las voordat alles zwart werd

Geschrokken word ik wakker en ga rechtop zitten waardoor ik tegen iemands hoofd aan knal, maar daar let ik nu even niet op. Het was maar een droom Hope, het was maar een droom. Stel ik mezelf gerust. En eigenlijk is het ook zo, het was totaal geen nachtmerrie, het was maar een droom…  Dan realiseer ik me dat er iets om mijn mond en neus heen zit. Toch kan ik het niet laten om mijn hartjes ketting even uit mijn zak te pakken en er zachtjes over te strelen. Dan kijk ik naast me en krijg de schrik van mijn leven: daar ligt het boek. ‘Maar...’ mompel ik, meer kan ik niet uitbrengen. Mijn keel is te droog. ‘Hope! Je bent eindelijk wakker!!!’ De stem van Elijah klinkt moe. Hij drukt op een knopje en haalt het ding van mijn neus en mond af. Het was een zuurstof ding. Ik kan nu even niet op de naam komen. ‘Het spijt me zo Hope.’ Verbaast kijk ik Elijah aan. ‘Jij bent niet degene die sorry moet zeggen Elijah.’ zeg ik zacht. ‘Jawel, dankzij mij was je bijna dood! Je gaf alles Hope! Alles!!!’ Gefrustreerd gaat Elijah zitten. Hij haalt zijn handen door zijn haar. ‘Het was allemaal mijn schuld!’ Ik voel dat hij moet huilen. ‘Niet huilen, Elijah.’ weet ik er zachtjes uit te persen. Er komt een dokter binnen gelopen. ‘Hallo Hope.’ ik knik als antwoord. ‘Je ziet er goed uit, je mag gaan wanneer je wilt op deze dag.’ Ik knik weer en de man loopt weg. Ik sta voorzichtig op maar val bijna gelijk op de grond. Elijah komt naar me toe en ondersteunt me terwijl ik het boek stevig vastklem en tegelijk omhoog probeer te komen. Langzamerhand komen we aan bij mijn slaapkamer. Elijah legt me op mijn bed neer nadat ik mijn boek in het geheime laatje in mijn kastje heb gelegd. Ik zie dat hij aanstalten maakt om weg te gaan. ‘Elijah, blijf alsjeblieft.’ Mijn stem klinkt nog steeds zachtjes maar Elijah heeft het wel gehoord want hij draait zich om en klimt naast me in het bed. Hij slaat de dekens over ons heen. Ik voel dat hij over iets twijfelt maar even later drukt hij toch zijn lippen op mijn voorhoofd. Het was 22:00 toen ik wakker werd, dus val ik vrijwel direct in slaap.