Special

20 Luna/Alice

Luna p.o.v.

Ik schaam me zoooooo erg! Hoe kon mijn wolf mijn lichaam nu overnemen? Dat heeft ze nog nooit gedaan! Ik dacht dat ik de controle had! Ik ben echt boos op haar! Ik lig nu naast Josh op zijn bed, met mijn hoofd op zijn borst. Het geeft een rustgevend gevoel maar nog steeds komen er af en toe snikken uit mijn mond maar de tranen zijn opgedroogd. 'Wie was hij?' Vraag ik voor ik het zelf door had. 'Iemand die zegt dat hij met dieren kan communiceren en gedachten kan lezen.' snuift Josh. 'En hij zegt dat hij onze vader is. Maar dat is onmogelijk.' zegt hij daarna zachtjes. Ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft. 'Je hoeft het niet te vertellen hea?' zeg ik zachtjes. Ik kan het niet aanzien dat hij verdrietig is. 'Oké. We gaan onze tijd ook niet aan hem verdoen.' 'Waarom niet? Ik ben wel je vader.' Stond hij daar echt? Ik voel die eeuwige woede weer boven komen. Ja dus. 'Jij hebt niet het recht hier te zijn.' sist Josh. 'Dat heb ik wel, ik ben je vader!'Mijn wolf vecht om weer naar buiten te komen. Weer sta ik op het punt om flauw te vallen. Wat wil ze?! Stop deze kwelling nu! 'Luna, je moet je wolf onder controle houden!' Roept de man waarvan mijn wolf helemaal gaat flippen. Of ik dat zelf niet wist!! Op mijn knieën zat ik op de grond met mijn handen om mijn hoofd heen geklemd. Mijn nagels drukken in mijn huid en kleine wonden ontstaan in mijn slaap maar dat is niks vergelijken met mijn mentale pijn. 'Ga weg.' klonk er uit mijn mond maar het leek wel iemand anders die het zei. Dat was het moment dat ik alweer op de grond viel en mijn wolf de kans greep. Ik kon niet meer denken, ik kon me niet meer verzetten, ik kon alleen als een geest kijken wat mijn wolf deed. Protesteren kon ik wel, maar de macht kreeg ik niet meer. Mijn wolf beïnvloeden wel. Eerst blijft de 'vader' van Josh op de grond genageld staan maar dan komt hij in beweging, tot dat moment kon ik mijn wolf onder controle houden maar nu gaat het mis... Ik verlies de controle totaal door de blinde woede afkomstig van een deel dat in mijn lichaam zit verstopt. Mijn wolf zet de achtervolging in en de afstand word kleiner en kleiner, wolven zijn sneller dan mensen. Normaal is dat handig, maar op dit moment vervloek ik dat. Even kijkt de man waarvan ik de naam niet weet achterom en ik hoopte dat hij dat niet had gedaan. Toen ging het heel snel. Hij struikelde. Hij struikelde en zijn hoofd kwam tegen een paal aan die niet zo stevig stond en door midden brak. Het lag met delen op de grond. Mijn wolf greep de kans en sprong op hem. Als reflex pakte hij een stuk van de paal waar een puntig uiteinde aan zat. Door dit werd mijn wolf alleen maar bozer. OH NEE!! HET WAS ZILVER!! Leg die buis weg! Dacht ik, maar de man was zo in paniek dat hij de gedachte hem niet kon bereiken. Hij haalde uit en een lange snee vormde zich van het midden van mijn nek tot mijn linker poot. Kermend viel ik op de grond. Het was een brandende, stekende, verschrikkelijke pijn en het laatste wat ik me herinnerde was dat Josh naast me neerknielde en daarna alles zwart werd...

Alice pov

Alysia staat onzeker in de deuropening en vlecht haar vingers in en uit elkaar, het teken dat ze zenuwachtig is, iets wil vertellen waar ze niet blij mee is. 'Zeg het maar.' verwerk ik in een zucht en wenk haar zodat ze moet lopen en ik er niet meer zo zenuwachtig van word. 'Ik ga weg.' piept ze zo zacht dat ik twijfelde of ik het wel gehoord had. 'Nu?!' vraag ik vol verbazing. Meent ze dit? Ik heb haar net gevonden, toen verloren we elkaar weer en nu zijn we echt weer samen en dan gaat ze weg? Het enige wat ik op dit moment kan is blijven staan en de grond onder mijn schoen zool voelen. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek en rolt vanaf vlak naast mijn over mijn wang heen. 'Ik wilde je geen pijn doen.' Fluistert ze schuldig en staat met o benen naar de grond te staren. Medelijden overspoeld me . 'Het is goed, je moet verder gaan met waar je begonnen bent.' Stamel ik, maar niet met volle overtuiging. Ik wil gewoon dat ze blijft! Maar ergens is het wel goed dat ze gaat, als je je in deze wereld begeeft met wat er nu gaat gebeuren, zet je je leven op het spel en dat wil ik mijn lieve tweelingzus nooit aan doen. Ze is de enige na mij die van onze familie en stam die over is gebleven. En hoogstwaarschijnlijk gaat het niet echt goed komen als we de bol verwoesten. Als dat lukt tenminste. Minuten lang blijven we daar staan. Er word geen woord gesproken, alleen maar gestaard. 'Waar wil je naartoe?' vraag ik dan maar, met tegenzin in mijn stem. 'Niet naar Fabio.' is het enige wat ze zegt. 'Maar wel naar een plaats waar ik veilig ben.' vervolgd ze. 'Ik weet wel wat, maar je moet je bewijzen daar.' 'Hoe bedoel je?' 'Kan je vechten Alysia?' zeg ik een beetje dringend. 'Ja.' Antwoord ze vastbesloten. Ik leg mijn hand op haar schouder en het laatste wat ik van haar had gehoord in één jaar waren deze woorden: 'Wat je ook doet, ik sta achter je.' en toen was ze verdwenen...