𝐬𝐚𝐥𝐯𝐚𝐭𝐨𝐫𝐞 ↬ 𝐭𝐚𝐞𝐤𝐨𝐨𝐤 ✓

• part twelve •

Güzel salvatore çiçeği sakın ümidini yitirme ✨✨✨

*

"Çok korkuttun beni. Neden bir hastalığın olduğunu söylemedin?"

"Hastalığım mı? Benim bir hastalığım yok ki. Nasıl bayıldım bende anlamadım. Bir anda oldu. Daha önce hiç olmamıştı"

"Daha iyisin değil mi? İstersen bugünde revirde kalabilirsin"

"Hayır, gerek yok, iyiyim"

"Eğer yine kötü olursan söyle lütfen. Tüm gece buradayım"

"Burada mısın? Nereye yatacaksın ki?"

"Uyuyabileceğimi sanmıyorum ayrıca sen beni düşünme, dinlenmeye bak. Eğer acıkırsan söyle tamam mı?"

"Taehyung, neden bu kadar üstüme düşüyorsun?"

"Sadece gözümün önünde bir anda yıkılmanı unutamıyorum Jungkook. O kadar korktum ki, ne yapacağımı bilemedim bu yüzden bunun bir daha yaşanmasına izin vermeyeceğim"

"Eğer kendini suçluyorsun suçlama lütfen. Senin hatan değildi. Ben bile ne olduğunu anlamadım"

Taehyung gülümseyip ilerideki sandalyeye geçtiğinde yerime oturup revirin buradan daha rahat olduğunu bir kez daha anlamıştım. Yoongi Hyung neredeyse her gün oraya gitmekte haklıydı. Yürüdüğüm birkaç metrelik yolda bile dışarıyı ne kadar özlediğimi hatırlamıştım. Belki bu artık buradan kaçmamı gösteren bir işaretti. Herkesin gözü benim üstümdeyken yapamazdım ama düşününce beni önemseyen tek kişinin Taehyung olduğu barizdi. Anahtarı ondan almalı ve buradan kaçmalıydım. Bunun için gece vaktini beklemeliydim. Yoongi Hyung'un burada olmaması ise tamamen işime geliyordu. Bugün kaçacaktım, özgürlüğe kavuşacaktım. Ayaklarım morarana kadar koşacaktım, burası ve buradaki anılarım toz olana kadar.

Her şeyden önce sakin ve normal olmalıydım. Burada sadece Taehyung olsa bile aklına herhangi bir şüphe sokmak istemiyordum. Hapishaneden kaçan insanlara ne olduğunu bilmiyordum ama sonlarının güzel bitmediğine emindim ama yinede her şeyi göze alacaktım, Taehyung ve Yoongi Hyung'u terk etmeyi bile. Her şeyi arkamda bırakmaya bana yeni bir defter verilmişçesine bir başlangıç yapmaya çoktan hazırdım. Artık kabus yoktu, artık delirmek yoktu sadece özgürlük vardı. Hak ettiğim ve yeniden sahip olacağım özgürlük.

Kendimden o kadar emindim ki şehre ulaştığımda neler yapacağımı bile düşünmeye başlamıştım. İlk işim kalacak bir yer bulmak olacaktı ve uzunca bir süre tanınmamak adına dışarıya çıkmayacaktım. Bu süre içinde resimler yapabilirdim ve dışarıya çıktığımda onları satardım. Gerçekleşmesi düşük bir hayaldi ama düşünmek bile beni mutlu hissettiriyordu. Bu hayalin gerçekleşmesine ihtiyacım vardı. Hayır, bu hayali gerçekleştirecektim.

*

"Taehyung?"

Planımın ilk aşamasını gerçekleştirmek adına az önce uyuyakalan Taehyung'a dönüp onu uyandırmak adına seslenmiştim. O uyuyana kadar gergin bir role bürünmüştüm ve gözlerini açıp bana döndüğünde rolüme devam etmek kolay olmuştu.

"Ben kötü hissediyorum. Kalbime ne oluyor bilmiyorum. Kusmak istiyorum ama istemiyorum da. Gerçekten bana ne oluyor bilmiyorum, sanırım yine revire gitmeliyim"

Taehyung telaşla yerinden kalkmış, hızlıca yanıma gelip ellerini demirliklerin arasından sokup ateşimin olup olmadığını kontrol etmişti. Revirden gelmeme rağmen düşmeyen ateşim bana yardımcı olurken rolümde kalmaya çalışıyordum.