Ölümden Sonra

5. BÖLÜM: Ay Işığım

5. Bölüm: Ay Işığım

Bölüm Şarkısı: Aşk Olsun/ Bahadır Sağlam

*Ve ben de gizlisin sen. Biten her şeyde gizlendiğin gibi...*

Rüzgar özgürlüktü. Bir kuş misali özgür olduğumuzu bize göstermek için var olan dünyanın büyük bir mucizesiydi. Biz ise o mucizeye sırt döndük öylece. Sebebsizce... Oysa en çok yüzümüzü hüzünle okşadığında güzeldi rüzgar. Kalbimizdeki bembeyaz, saf ve temiz papatyaların yaprakları gibi titrettiğinde güzeldi...

İrem Ayana Aşcı

Allâhü ekber, Allâhü ekber,

Allâhü ekber, Allâhü ekber,

Eşhedü en lâ ilâhe illallah, Eşhedü en lâ ilâhe illallah.

Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah, Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah.

Ezanın sesi kalkmam için beni çağırıyordu ama dün geceden bu yana sadece bir ya da bir buçuk saat uyumuş olduğum için göz kapaklarım şiddetle bu kalkma dürtüsüne karşı koyuyordu.

Hayye ale's-salâh, Hayye ale's-salâh.

Hayye ale'l-felâh, Hayye ale'l-felâh.

Allâhü ekber, Allâhü ekber.

Lâ ilâhe illallâh.

Kalmak zorundaydım. Göz kapaklarım yavaşça açılırken karşımda bana eğilmiş, nefesi nefesime karışan birini görmem ile birlikte korkuyla yataktan düştüm. Sadece uzun saçlarını ve gülüşünü görüyordum. Yüzünde sinsi bir gülümseme ile bana doğru gelirken korkuyla geri çekilmeye başladım. Gözlerimi kapatıp iyi şeyler düşünmem gerekiyordu. Gerçek değildi, gerçek değildi.

Dışarıdaki sesleri içimdeki seslere tercih edemezdim o an. Ama içim de korkuyla doluydu kesinlikle. Nefesi gittikçe bana daha çok yaklaşırken sırtım duvara çarpmıştı. Odanın tavanındaki yıldızlar beyaz bir şekilde aydınlandığı için etrafı görebilirdim bu yüzden gözlerimi açmak istemiyordum. Gözlerimi kapattığımdaki karanlık ve bilinmezlik simdiki aydınlık ve gerçeklerden çok daha fazla ihtiyacım olan şeydi.

Düşünmem gerekiyordu, düşünmem gerekiyordu. Nerdeydim en son? Zihnim yaşadığım adrenalin ile buğulanmıştı.

Odamdaydım, Ateş ve Doğa ile birlikte gelmiştik. Beni eve bırakmışlardı. Sonra gitmişlerdi. Ben de ne kadar istemesem de odama geçmiştim. Perdeler kapalıydı ve o siyah perdelerden hiçbir şekilde ışık geçmiyordu. Sadece tavandaki yıldızların ışığı vardı. Saat dörde geliyordu, az önce sabah ezanı okunmuştu çünkü. Sadece bir saatlik uykuyla duruyordum. Belki bu yüzden halüsinasyon görmüş olabilirdim. Gözümü açmam gerekiyordu. Üçe kadar sayacak sonra gözümü açacaktım. Bu işe yarardı.

Bir...

İki...

Üç...

Gözlerimi açtığımda duvara yaslanan benden başka odada kimse yoktu. Hayal görmüş olmalıydım. Yine...