Real or Fictional { COMPLETED }

21

Zawgyi

21

ကုတင္ေပၚမွာ သတိေမ့ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ဝမ္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ျဖဴေရာ္ေနတာပဲ။ ဝမ္းဗုိက္ပုိင္းႏွင့္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းမွာ ဓားဒဏ္ရာရထားတဲ့ ဝမ္ေလးကုိၾကည့္ၿပီး သူရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွမခံစားႏုိင္။
ေမ့ေျမာေနတဲ့ ဝမ္ေလးရဲ႕ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ႏွာေလးကုိကုိင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက်ေနမိတယ္။

"ပိန္သြားလုိက္တာ... သူအဆင္ေျပမွာမလားဟင္ သမားေတာ္ႀကီး"

ေဘးနားမွာမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးက ႐ုိ႐ုိေသေသေျဖေပးလာတယ္။

"အသက္ေဘးကေတာ့ လြတ္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အရွင္က ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္တဲ့အထိ အခ်ိန္ယူၿပီး အနားယူေပးရပါဦးမယ္"

ေရွာင္းက်န္႔ဟာ ဝမ္ေလးရဲ႕လက္ကေလးကုိဆြဲယူလုိ႔ ပါးမွာကပ္ထားရင္း မ်က္ရည္က်ေနမိတယ္။ အခန္းတြင္းမွာရွိတဲ့ အမႈထမ္းေတြအားလုံးဟာ အရွင္ႏွင့္ဟြမ္ဟုတ္ သီးသန္႔ေနရေအာင္ ထြက္ေပးသြားၾက၏။

အခု ဝမ္အရွင္တုိ႔ရဲ႕တပ္စစ္ေၾကာင္းဟာ ေနာက္ဆုတ္လုိက္ၿပီး နန္းေတာ္ကုိလည္း ျပန္ခြင့္မရေတာ့ ေဖ်ာင္းအာၿမိဳ႕ကဘုရားေက်ာင္းမွာ လာပုန္းေနၾကတာျဖစ္တယ္။ အရွင့္ရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ အစီအစဥ္ကုိျပန္ေျပာငါးလုိက္ၿပီး အသီးသီး ေနရာခြဲကာ ပုန္းေနၾကတာျဖစ္၏။

ေရွာင္းက်န္႔ကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက ဝမ္ေလးအနားကေန တစ္ဖဝါးမွမခြာေတာ့။ ရိေပၚရဲ႕အကူအညီေၾကာင့္ႏွင့္ သူထြက္ခြာလာခြင့္ရခဲ့တာ။ တကယ္လုိ႔ ေသရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဝမ္ေလးနဲ႔အတူ မခြဲပဲ ေသခ်င္တယ္။ ဝမ္ေလးဟာ သူ႔ကုိဘာမွမေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ေလးကာကြယ္ေပးေနတာကုိ သိရတဲ့အခါ သူအထင္လြဲ အျမင္လြဲခဲ့တာေတြအတြက္ တအားကုိေနာင္တရတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ ဝမ္ေလးကုိပဲအျပစ္တင္ေနခဲ့ၿပီး သူကေတာ့ သာယာေနခဲ့တာ။ သူ႔အမွားေတြဟာ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။

"က်န္႔အာ..."

ဝမ္ေလးဟာ သူ႔နာမည္ကုိေခၚလုိ႔ ေမ့ေနရင္းကေန သတိရလာတယ္။ ဝမ္ေလးရဲ႕လက္ကုိေျဖးေျဖးခ်င္းေလး ဆုပ္ကုိင္တဲ့အခါ ဝမ္ေလးဟာ သူ႔ကုိ ေစာင္းငဲ့လုိ႔ၾကည့္လာတယ္။