Real Story
"သခင္ေလးက သိပ္ေဖာ္ေရြတာပဲေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခုလုိတည္းခုိခြင့္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ဟုိက္စန္းဆုိတဲ့လူက ေက်းဇူးတင္စကားဆုိေတာ့ ေရွာင္းက်န္႔ဟာ အိမ္ရွင္ပီပီ ဧည့္ခံရေတာ့တယ္။
"ရပါတယ္... ကုိယ့္ၿမိဳ႕ကု္အလည္လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကုိ ဧည့္ဝတ္ေက်ရမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕တာဝန္ပါ။ ဒီမွာ စိတ္ေပ်ာ္သေလာက္ေနလုိ႔ရပါတယ္"
အစိမ္းေရာင္ဖန္႕ဖန္႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ သူ႔ဆီကေန တစ္ေနရာေလးမွ မေရြ႔တဲ့အခါ ေရွာင္းက်န္႔ဟာ သေဘာတက်ၿပံဳးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ေနရခက္တယ္။ အခု သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံျခင္းဟာ ဟုိးအတိတ္က ေတြ႔ဆုံျခင္းနဲ႔ တစ္စက္ေလးမွမတူ။
အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား လူပ်ိဳ၊ အပ်ိဳေတြရဲ႕ ေတြ႔ဆုံခန္းပုံျပင္ေတြထဲကလုိပဲ ရင္ခုန္စရာေကာင္းလြန္းတယ္။
ခရီးသြားဧည့္သည္ေလးရဲ႕ သူ႔အိမ္မွာ ခဏတာနားခုိခြင့္ကုိ ေရွာင္းက်န္႔ဟာ ဝမ္းပန္းတသာ လက္ခံမိတယ္။
ဟုိက္စန္းဆုိတဲ့လူကသာ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနတာ လန္ဝမ္က်ယ္ဆုိတဲ့လူကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လြန္းအားႀကီးပါရဲ႕။
ဝမ္ေလးနဲ႔ ရိေပၚတုန္းက သူ႔ကုိသိပ္ခြၽဲ သိပ္ကပ္ခဲ့တာ။ ခုလု္တည္တည္တံ႔တံ႔ႀကီးနဲ႔ အရွိန္အဝါေတြေတာက္ပေနသလုိပုံစံမ်ိဳးနဲ႔လူႀကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူ ဟုတ္ေရာဟုတ္ပါ့မလားလုိ႔ သံသယဝင္မိတယ္။
"သခင္ေလးက စုိက္ပ်ိဳးေရးဝါသနာပုံရတယ္။ တစ္ၿခံလုံးက သီးပင္စားပင္ေတြခ်ည္းပဲေနာ္"
"ဟုတ္တယ္... ကြၽန္ေတာ္က အသီးအရြက္ပဲစားတာ။ အသားမစားေတာ့ေလ ကုိယ္တုိင္ပဲစုိက္ပ်ိဳးလုိက္တာ
ၿပီးေတာ့ ရြာထဲကလူေတြကုိလည္းေပးတယ္ေလ"
"ေကာင္းတယ္... ေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း အသားငါးမစားဘူး။ အသီးအႏွံပဲစားတာ"
ဟုိက္စန္းနဲ့သာ စကားေဖာင္ဖြဲ့ေနေပမယ့္ ဘာစကားမ်ွမေျပာဘဲ ေရေႏြးၾကမ္းသာ တငုံုုၿပီးတငုံေသာက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕လူကုိၾကည့္ၿပီး သူသိပ္အားမရ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အားရပါးရေပြ႔ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ ယခုလက္ရွိ သူဟာ ကုိယ့္ကုိ မမွတ္မိေသးတဲ့အျပင္ စိမ္းသက္ေန၏။ သူ႔ရဲ႕ေရေႏြးခြက္ထဲကုိ အလုိက္တသိေရေႏြးထည့္ေပးလုိက္တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိ စူးစုိက္စြာၾကည့္လာေတာ့ ကုိယ့္မွာမေနတက္။
YOU ARE READING
Real or Fictional { COMPLETED }
FanfictionYizhan Warning : Historical Drama မႀကိဳက္သူမ်ားမဖတ္ရ။
