Zawgyi
12
"က်န္႔အာ..."
"ဝမ္ ဝမ္ေလး"
ဝမ္ေလးဟာ သူ႔ဆီကုိတေျဖးေျဖးခ်င္း လမ္းေလ်ွာက္လာေနတယ္။ သူအခု ဘယ္ကုိေရာက္ေနတာလဲ။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္မွ သူေရာက္ေနတာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဆုံးစေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေဖ်ာင္းအာဘုရားေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က မက္မြန္ပင္ေအာက္မွာ။
မက္မြန္ပင္ေတြက အရင္ကလုိပဲ လွလွပပေဝဆာပြင့္ဖူးေနတယ္။ ဝမ္ေလးက သူႏွင့္စေတြ႔တုန္းကလုိပဲ အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးကုိဝတ္ထားတယ္။
ဝမ္ေလးက သူ႔လက္ကေလးကုိ ဆြဲကုိင္လုိက္တယ္။ ဝမ္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ညႇဳိးငယ္ေနၿပီးႏႈတ္ခမ္းအေရာင္ဟာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတယ္။ မ်က္ဝန္းေတြမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။
"ဝမ္ေလး... ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"က်န္႔အာ... ကုိယ္ေလ က်န္႔အာကုိ သိပ္လြမ္းေနၿပီ။ က်န္႔အာမရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကုိယ့္ဆီျပန္လာပါလား က်န္႔အာရယ္"
ဝမ္ေလးဟာ ေရွာင္းက်န္႔ရဲ႕လက္ကုိဆြဲယူကာ သူ႔ပါးမွာအပ္လုိ႔ ငုိေနေတာ့တယ္။ ဝမ္ေလးက ေတာ္႐ုံဆုိမငုိတက္တဲ့ ကေလး။ ဝမ္ေလးက သူ႔ခမည္းေတာ္နတိရြာစံတုန္းကေတာင္ မငုိခဲ့။ ဝမ္ေလး မ်က္ရည္က်တာကုိျမင္ခဲ့ရတာက သူ ကုိယ္ဝန္ပ်က္က်တုန္းက ေနာက္ဆုံးပဲ။ ခုေတာ့ နွပ္ေတြေတာင္ထြက္လုိ့ နင့္နင့္သီးသီး ငုိေနရွာတယ္။
"ဝမ္ေလး.... မငုိပါနဲ႔။ ဝမ္ေလး... "
"ျပန္လာခဲ့ေပးေနာ္... ကုိယ္ေစာင့္ေနမွာ။ က်န္႔အာကုိေစာင့္ေနမွာ။ က်န္႔အာမရွိေတာ့ရင္ ကုိယ္လည္း အသက္ရွင္ဖု္႔အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး....
ကုိယ္ေစာင့္ေနမွာ...."
"ဝမ္ေလး.... "
သူ႔ရဲ႕အေရွ႕ကေန ေျဖးေျဖးခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ဝမ္ေလး။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနၿပီ။ သူသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ဝမ္ေလး ခုခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိျဖစ္ေနၿပီလဲ။ သူ႔ကုိသတိရလြန္းလုိ႔ ဖ်ားနာေနမလား။ ေနမေကာင္းမ်ားျဖစ္ေနမလား။ ဝမ္ေလး တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ထုိက္ဟူတ္မယ္မယ္က ဝမ္ေလးကုိမ်ား ႏွိပ္စက္ေနမလား။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ဘူး။ ဝမ္ေလး အထီးက်န္ေနမွာ။ အားငယ္ေနမွာ။ ဝမ္ေလးဆီကုိသြားမွ ျဖစ္မယ္။
YOU ARE READING
Real or Fictional { COMPLETED }
أدب الهواةYizhan Warning : Historical Drama မႀကိဳက္သူမ်ားမဖတ္ရ။
