"Hello...
ခ်ယ္ေယာင္း ဟိုေလ..."
Jen အိပ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခ်ယ္ေဖာင္းဆီခ်က္ခ်င္းဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
ျပန္လာကတည္းက Jenေနမထိထိုင္
မသာျဖစ္ေနေလသည္။
" ဘာလဲ.... ဟိုေလဆိုတာက.."
" ဟိုေလ..... ဟာ "
ေခၚတုန္ကေမးမလို႔ဘဲ
တကယ္တန္းက်ပါးစပ္ကမရဲသလိုနဲ႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ အားမလိုအားမရျဖစ္မိ
တာ ဒါပထမဆံုးဘဲ!!
"ဘာလဲဆို....Jen ငါစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္
နင္ဟာက ဒီေန့ဟိုဟာနဲ႔ၿပီးအံုးမွာလား "
"ငါ လီဆာဖုန္းနံပါတ္လိုခ်င္လို႔ "
တစ္မ်ိဳးထင္မွာလည္းစိုးတယ္။
ဘယ္လိုထင္မွာက္ို မလိုခ်င္တာလဲ။
ဘယ္လို႔ထင္မွာကိုလဲ။
အာ !!မသိေတာ့ဘူး။
သူဟာသူထင္ခ်င္သလိုထင္!
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ နင္အခုသူကို
ပို႔ၿပီးျပန္လာတာမလား "
" အင္း .....ဟိုေလ သူပစၥည္းတစ္ခု
က်န္ခဲ့လို႔ အဲဒါ..."
မီးေက်ာင္းမက ေပးစရာရိွေပးတာမဟုတ္ လ်ွာရွည္ေနေသးတယ္။
" ဟုတ္ၿပီ ...ဟုတ္ၿပီ ငါပို႔လိုက္မယ္ "
" OK ေက်းဇူး......ဟဲလို..ဟဲလို "
ဒီလိုပါဘဲ ကၽြန္မမွာ အဲလိုစိတ္ရွည္တတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္ရိွေနျပန္ေရာ။ ေက်းဇူးပါခ်ယ္ေယာင္းရယ္
ေကာင္းတဲ့ညေလးျဖစ္ပါေစ သူငယ္ခ်င္း!!!
အေတြးေတြနဲ႔ညၫ့္နက္မွအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ Jenရဲ့အိပ္ယာႏိူးခ်ိန္ဟာ၊ေနမင္းႀကီးစိတ္ဆိုးခ်ိန္ေရာက္ေနခဲ့ေလၿပီ ။
ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္
အိပ္ယာထဲ ဖုန္းပတ္ရွာရေသးတယ္။
မေန့က မီးေက်ာင္းမနဲ႔ ဖုန္းေျပာပီးဘယ္
မွာထားမိပါလဲ!
"Hello "
"ဟဲ့ ...Jen ငါပါ "
ငါပါလို႔သာၾကားတာ ဘယ္သူမွန္း
Jenမသိေသး။
"ဘယ္သူလဲ ဂ်ူးဂ်ူးလား"
" ေအး ဟုတ္တယ္။
ငါအသံေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးေပါ့ ေကာင္မငါေျပာစရာရိွလို႔ နင္အခုဘာလုပ္ေနလဲ "
" အိပ္ယာထဲဘဲရိွေသးတယ္ "
"ကၽြတ္ !!
အဲဒါေမးတာမဟုတ္ဘူ ငါေမးတာဒီလို"
YOU ARE READING
လှပ်၍လွှင့်သော
Actionနှင်းတွေကျတိုင်း ချယ်ရီခုံတန်းလေးမှာ နှင်းပွင့်လေးတွေရဲ့ အအေးဒဏ်ကို ခံစားရတဲ့အခါ ဆုံးရှုံးခဲ့ရတဲ့ အချစ်တွေလောက် အေးစက်နာကျင်မူမရှိတာ သတိရပါ။
