" Jen ေဆးေသာက္ရမွာမို႔ဒါေလးနည္းနည္းေတာ့ ကုန္ေအာင္စားလိုက္ပါလား"
Jenဖ်ားေနတဲ့ႏွစ္ရက္ရိွၿပီ၊
ေျခေထာက္ေတြလဲ ကိုယ္ဝန္ဆိပ္တက္တာမို႔အနည္းငယ္ေရာင္ေနေလသည္။
ေဆးေရစိမ္ရန္ဆရာဝန္ကေဆးေပးေသာ္လဲ
Jen ကအေဆးမခံဘဲေပခံေနသည္။
ပတ္ခ်ယ္ေယာင္းကလဲ ဟန္းနီးမြန္းထြက္သြားသလို အတူလာေနတဲ့ေယာကၡမကလဲ
သူေယာက္်ားေနမေကာင္းလို႔ အိမ္ခဏျပန္သြားေလသည္။အခု သူမွာကူကယ္ရာမဲ့ေနသည္။
" မစားခ်င္ဘူး၊ အဲဒီဟာေတြေဝးေဝးယူသြားစမ္းပါ။နင္လဲ ငါနဲ႔ တတ္ႏိူင္သေလာက္
ေဝးေဝးသြားေနစမ္းပါ။ "
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါတဲ့အခါ သူကိုႏွင္ထုတ္ရန္သာတတ္ႏိူင္သည္။
အျပင္မွာေလျပင္းတစ္ခ်ိဳ႕တိုက္ခတ္ေနတာက
သူ ရင္ထဲဝင္ေမႊေနတဲ့မုန္တိုင္းေတြေလာက္မဆိုးေသး။
ျပတင္းတံခါးက ထူထပ္ေနတဲ့တိမ္ေတြေငးၾကၫ့္ေတာ့ တဲြေလာင္းခ်ိတ္ၿပီးခိုတဲြ
ေနတာ က လီရဲ့အႃပံုးေတြ။
ေရႊ့လ်ားေနတဲ့တိမ္ေတြမွာ ေပ်ာက္ကြယ္
မသြားႏိူင္ခဲ့တာကလဲ လီရဲ့မ်က္ႏွာေလး။
" ေဆးေသာက္ရမယ္ေလ၊ ဒါမွ ဗိုက္ထဲက ကေလးက်န္းမာမွာေပါ့ Jenရယ္ "
Jen ဟာအရင္လိုျငင္းဆန္ျခင္းမရိွေပမယ့္ ၾကည္ျဖဴတာလဲမဟုတ္။
ကေလးကိုယိုးမယ္ရွာရင္ သူဟာသူဘာမဆိုအားတင္းလုပ္တယ္။
အခုလဲအိပ္ယာေပၚကအားယူထေနတဲ့
Jen ကိုထူၿပီးရင္ခြင္ထဲဖက္ထားေတာ့
Jen ဟာရုန္းကန္ေနတယ္။
" ကိုယ့္ ခဏေလးဖက္ထားပါရေစJenရယ္။
မရုန္းပါနဲ႔လား ေမာေနပါမယ္။
မင္း ကိုယ့္ကိုျပန္မခ်စ္ႏိူင္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္နဲ႔ကိုယ့္တို႔ရဲ့ကေလးေဘး ရိွေနေပးရံုနဲ႔ေက်နပ္ပါတယ္။ကိုယ့္ မင္းကိုအရမ္းခ်စ္တယ္ "
နားထင္ဘက္ကဆံႏြယ္ေတြ နားရြက္ၾကားၫွပ္ေပးရင္း နားရြက္ဖ်ားေလးကိုဖြဖြေလးနမ္းလိုက္မိတယ္။
ဝမ္းနည္းေနေပမဲ့ ရင္ထဲထပ်ံသြားတဲ့
လိပ္ျပာငယ္တစ္ေကာင္ရဲ့ ေတာင္ပံခတ္သံအထင္းသားၾကားလိုက္ရတယ္။
" ကိုယ္ ခြံကၽြေးမယ္ေနာ္၊ ဆန္ျပဳတ္ကပူေနတုန္းေသာက္လိုက္ေနာ္၊ Jenကလိမၼာလိုက္တာ
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြမရိွရင္ ဗိုက္ထဲက
မီးမီးေလးက စိတ္ဆိုးေနေတာ့မွာဘဲ "
YOU ARE READING
လှပ်၍လွှင့်သော
Actionနှင်းတွေကျတိုင်း ချယ်ရီခုံတန်းလေးမှာ နှင်းပွင့်လေးတွေရဲ့ အအေးဒဏ်ကို ခံစားရတဲ့အခါ ဆုံးရှုံးခဲ့ရတဲ့ အချစ်တွေလောက် အေးစက်နာကျင်မူမရှိတာ သတိရပါ။
