" က်မတို႔ဘက္က အန္ကန္တို႔
ေျပာတာကို လက္ခံမွာမဟုတ္တာမို႔
ဆင့္ေခၚစာဘဲေစာင့္ေနပါမယ္ "
" မင္းတို႔ဘက္က ဒီလိုျဖစ္ခ်င္မွာေတာ့
အန္ကန္တို႔ဘက္ကလဲ အားနာေတာ့မွာ
မဟုတ္ဘူးလို႔ အသိေပးခဲ့ပါရေစ "
" ဟုတ္ကဲ့...ရပါတယ္။ အန္ကန္တို႔ဘက္က ႀကိဳက္သလိုလုပ္ပါ။ အန္ကန္ကလဲ အားေန
တဲ့သူမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့က်မ တို႔ေဆြးေနြးပဲြကို
ဒီမွာဘဲအဆံုးသတ္ၾကရေအာင္ "
ဆက္ေျပာစရာစကားမရိွေတာ့တာမို႔ သူ
ဒဲ့ဘဲႏွင္လိုက္သည္။သူ ဒီေရာက္တာဘာ
လိုလိုနဲ႔ (၁)ေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ျပသာနာက
ခုထိေရေမ်ာကမ္းတင္ျဖစ္ေနတုန္း။အခုလဲ
လာေဆြးေနြးတာနဲ႔မတူဘဲ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေန
ရသလိုမ်ိဳးမို႔ ေဒါသကဦးစီးေနေလၿပီ။
စိတ္တိုတယ္။ေဒါသျဖစ္တယ္။
ၿပီးရင္ခ်က္ခ်င္း တံုျပန႔္တတ္လာတယ္။
လားလားမ်ွ မသက္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ အက်င့္စရိုက္
ေတြက မေကာင္းတဲ့အဇၽြတၲာမွာ ကပ္ၿငိေန
ခဲ့ေလၿပီ။စားပဲြေပၚ တံေတာင္ေထာက္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းေတြကိုဆံပင္ၾကားထိုးဖြမိတယ္။
' Jenကိုဒီေနရာကေနအေဝးဆံုး
ေခၚသြားပါ လီလီ '
ဝရုန္းသုန္းကားအသံေတြနဲ႔ စားပဲြေပၚကပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚျပန႔္က်ဲသြားတယ္။
လက္ေပၚစပ္ဗ်င္းဗ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ခံစားရသလို အျဖဴေရာင္စားပဲြဟာအခုေတာ့ အေရာင္ေတျြခယ္ေနခဲ့ေလၿပီ။
" လီဆာ ဘာျဖစ္လို႔..."
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ေမးခြန္းကလဲ ေနာက္ေတာ့အေျဖကိုသိသြားဟန္။
" လက္ကိုသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး
Lrene ေဆးထၫ့္ေပးမယ္ "
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုယ့္ဟာကိုလုပ္လိုက္ပါမယ္။"
လက္ကိုေအာက္ခ်လိုက္ေတာ့ တစ္စက္ခ်င္း
တစ္စက္ခ်င္းစီးဆင္းေနတဲ့ေသြးစက္ေတြဟာ
သူ ေျခလွမ္းေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့ေလသည္။
" ေအာ္..Lrene, Ella ကိုဒီမွာ အားလံုး
အဆင္ေျပတာမို႔သူ လာစရာမလိုဘူး
လို႔ေျပာေပးပါ "
YOU ARE READING
လှပ်၍လွှင့်သော
Actionနှင်းတွေကျတိုင်း ချယ်ရီခုံတန်းလေးမှာ နှင်းပွင့်လေးတွေရဲ့ အအေးဒဏ်ကို ခံစားရတဲ့အခါ ဆုံးရှုံးခဲ့ရတဲ့ အချစ်တွေလောက် အေးစက်နာကျင်မူမရှိတာ သတိရပါ။
