Living with the Bad Boy (Bad Boy Series #1)

EPILOGUE

Epilogue

There was a girl I was always watching. I don't know what's her name but she's my classmate. She had this angelic and innocent face that I wanted to see all the time.

At first, she doesn't seems special, she's an ordinary girl, plain, boring, quiet—not totally my ideal type of girl but there's something on her. She consciously lit up the light of my curiosity.

There was a time that I caught her staring but I just ignored it and act like I didn't care. Minsan lang din akong pumapasok sa klase dahil nakatambay ako palagi rito sa hardin.

Minsan ko pang nakitang nagbabasa siya ng libro sa loob ng hardin ng G high, dito rin siya kumakain at gumagawa ng projects niya. Hindi niya ako napapansin na nasa taas ng puno na nakahiga kung saan siya namamalagi.  I  always ended up listening to her complaints in her misserable life but she's not aware of it.

She didn't notice my presence at all—many times.

There was a time that I secretly followed her way home. F*ck! I don't know but I want to know where she lives.

Malapit lang ito sa school and to my surprise, she's living in an apartment. Alam ko na rin ang pangalan nito.

The next day, I was waiting for her at the garden but she didn't show up. Pumunta ako sa room pero hindi ko siya nakita. I waited her for a minute, then minutes had passed and became an hour, I realized that she's totally not in school.

I've decided to pay her a visit—in her apartment. Nasa labas ako ng gate pero hindi ko makitang may tao sa loob. Alam kong hindi ko siya makikita kaya aalis na sana ako nang marinig ang isang babae kalalabas lang sa bahay nito.

"Hanap mo ba si Ysa, iho? Kaklase ka ba niya?" I nodded. "Ay naku, nagkasakit ang batang iyon, nandoon siya sa loob at inaapoy ng lagnat. Bibili nga sana ako ng gamot niya pero maiiwan siyang mag-isa rito at baka mapaano—" I cut her.

"Ako na po ang bibili ng gamot niya, okay lang po ba?" Ngumiti ako sa ale. Tila tinatanya niya ang sinasabi ko pero kalauna'y ngumiti na rin. "Kaklase ko po kasi si Ysa," dagdag ko pa.

"Sigurado ka ba, iho? Maggagabi na rin kasi at baka pagalitan ka pa sa inyo,"

"Okay lang po. Aalis na muna po ako."

"Oh siya sige, mag-iingat ka, iho, ha?"

Napatango ako sa sinabi nito at umalis.  Mabilis akong nakabalik dahil dala ko naman ang kotse ko.

"Salamat, iho, ha?" pasalamat ng ale.

"Anytime po."

"Ano pala ang pangalan mo? Para masabi ko kay Ysa na binisita siya rito ng isa sa mga kaklase niya."

Sh*t!

I averted my gaze to the lady and think for a name. Hindi p'wedeng gamitin ko ang pangalan ko dahil baka magtaka si Ysa. F*ck you, Con.

Inisip ko ang mga pangalan ng kaklase ko but f*ck it! I couldn't remember a single name. Hindi ko naman sila kilala!

"Iho?"

"Uh. . . Bernard po."

What the hell, Con?! Ang tanda naman ng pangalan. Mag-iisip na nga lang, pang lolo pa 'yong naisip.

I faked a smile to her.

"Salamat ulit, Bernard, ha? Medyo mababa na rin ang lagnat ni Ysa."

Thanks, God.

"Uh. . . pakibigay na rin po ito sa kaniya. . ." I handed her a basket full of fruits.

"Naku! Salamat, iho!" galak na aniya.