Living with the Bad Boy (Bad Boy Series #1)

CHAPTER 9

Chapter 9: Breakdown

SA MGA nagdaang araw ay para akong itlog na walang laman. Hindi ako masyadong nakakapag-focus sa klase at palagi akong natatameme kapag tinatawag na ng teacher tuwing recitation.

Ilang beses na nila akong tinanong kung may mabigat ba akong problema o mayro'n akong pinagdadaanan. Konting iling lang at ngiting hindi namang kapani-paniwala ang naibibigay ko sa lahat. Anong magagawa nila kung hindi naman ako magsasabi? Hindi naman nila mapipilit ang isang tao kung ayaw naman nitong magkwento.

Napalingon ako sa kinauupuan ni Con. Hayun na naman siya, natutulog sa paborito niyang posisyon. Nakapatong ang dalawang braso sa mesa at ginagawa niya itong unan. Magulo ang asul nitong buhok na tila hindi talaga nakaranas ng isang suklay man lang sa tana ng buhay niya. Hindi ko rin 'to nakitang nagsusuklay sa apartment.

Malaya kong napagmasdan ang mukha niya habang tulog dahil dito siya sa gawi ko nakaharap. Nangunot ang kilay nito na nagpapahiwatig na gising na siya. Napaiwas agad ako nang tingin bago pa ako mahuli.

Palagi ko siyang pinagmamasdan kaya alam na alam ko na ang maliliit na detalye na ginagawa niya tuwing magigising. Napaub-ob ako sa desk at pinikit ang mga mata. Ang dapat sana ay mabilis na pagpikit lang ay hindi ko inasahang tatagal. Nakatulugan ko ang ganoong posisyon. Nagising na lang ako sa marahang pag-uga ng aking katawan.

“Ysa. . .”

Hindi ko inasahan na sa pagmulat ng mga mata ko ay mukha ni Con ang sasalubong sa akin. Halos hindi ko mapigilan ang pagkukumawala at pag-iiskandalo ng puso ko. P'wede sanang na-inform ako kung may ganito, para naman huwag akong ma-heart attack na lang bigla. Baka maging dead on the spot ako nito!

Sa sobrang pagkagulat ay naatras ko ang inuupuan, pero hindi ko naman inasahang hindi masusuportahan ng silyang iyon ang bigat ko. Napapikit ako ngunit ganoon na lang din ang panlalaki ng mata ko nang makita ko kung gaano kabilis umaksyon ang isang Con Lolarga.

Nabitawan niya ang bag na palaging nakasukbit sa isang balikat para lang maabot ako sa oras. Hawak-hawak na nito ngayon ang sandalan ng silya kong ilang pulgada na lang ang layo sa babagsakang sahig.

Namilog nang husto ang mata ko nang mapansin ang magkalapit naming mukha. Namula ang mukha ko at dahil na rin sa pagkakataranta ay naitulak ko siya, kaya nabitawan niya ang silya at bumagsak ako sa sahig.

Ysa ang tanga  naman!

Ang sakit ng likod ko! Tae ng kalabaw  naman oh. Sana pala ay itinulak ko na lang siya matapos na maibalik sa rati ang upuan ko. Hindi 'yong nasa ere pa rin at pabagsak.

“Are you okay? Tsk. Bakit mo ba ako tinulak?” pasinghal na untag nito habang tinutulungan akong tumayo.

Ah! Ang sakit! Parang nakalas yata ang spinal cord ko sa katangahang ginawa ko. Humihina na yata ang comprehesion ko kapag si Con ang kaharap ko. Inalis ko na agad 'yon sa isip at nagpukos sa pagpapagpag ng mga alikabok na kumapit sa 'kin at inayos ang sarili.

Pagkalingon na pagkalingon ko ay nawala na si Con. Kunot-noong napalinga ako pero wala kahit anino niya ang nasa classroom namin. Napatampal ako sa sarili, totoo ba 'yon o imahimasyon ko lang? Imposible namang multo 'yon? Kamukhang-kamukha talaga? At nakakahawak pa ng bagay?

Ang sakit ng likod ko! Hmm. . . .Kung masakit ang likod ko, syempre totoong tinulungan niya ako kanina. Pero bakit bigla namang nawala 'yon? Ang bilis! Hindi ko na napansin na lumabas na pala ang isang iyon. Ay bahala na nga, malaki na 'yon.

Kinuha ko ang sandwich na nasa bag ko at sinimulan na 'yong kainin. Ilang minuto lang ay biglang sumakit tyan ko. Mabilis kong niligpit ang gamit at patakbong lumabas ng room.