Living with the Bad Boy (Bad Boy Series #1)

CHAPTER 19

Chapter 19: Intruder

NAPAPAHID ako sa luhang dumaloy sa kaliwang pisngi ko habang nanonood ng drama sa telebisyon. Kasulukuyan akong nasa living room at alas-otso na ng gabi.

“Bakit mo ako kailangan iwan, Conrad? Ha? Hindi pa ba sapat ang pagmamahal ko kaya kailangan mong humanap ng iba? Anong kulang sa akin?”

“Walang kulang sa ‘yo, Nik. Minahal kita pero. . .”

“Pero ano? Kasi hindi mo na kaya ang pag-uugali ko?!”

“Hindi naman sa ganoon, Nik.”

“Umalis ka na!”

Sa pagkakataong dadaloy na ulit ang luha ko sa pinapanood ay bigla na lang naudlot sa pagtunog ng cellphone ni Con na nasa center table pala.

Agad akong napalingon sa kusina ngunit wala siya roon. Napabalik muli ang tingin ko sa cellphone nito at napasilip kung sino ang tumatawag.

Dad’s calling. . .

Aabutin ko na sana ngunit tumigil na rin. Aktong uupo na ulit ako at huwag na lang pansinin iyon subalit tumunog sa ikalawang pagkakataon.

Pinatay ko muna ang tv at hinawakan ang cellphone niya.

“Con. May tumatawag!” Sapat na iyon para marinig niya ako mula sa kanyang kwarto. Naghintay ako na may lalabas sa pinto pero wala pa rin.

Napatingin akong muli sa screen ng cellphone niya. Sasagutin ko ba? Baka kasi importante ‘to. Pero. . . baka magalit iyon sa akin kapag pinakialaman ko ‘to.

Sa huli ay pinili ko na lamang pindutin at sagutin ang tawag.

“Finally! How are you, Con? Why are you not answering my calls? Your mom was always worried about you. Umuwi ka naman dito, anak. Birthday na sa weekend ng mommy mo at inaasahan ka nitong maka-a-attend,” bungad sa akin ng ama niya.

Napakamot ako sa ulo at hindi alam ang sasabihin. “A-ano. . . s-sorry po, t-tito pero hindi po ito ang anak niyo.”

“What happened to my son? Saang hospital kayo?”

Napatigil ako sa inasta nito. Bakit naman hospital agad ang tinanong nito? Inaasahan niya bang ganoon iyon? Napailing ako animo’y makikita niya iyon. Naghehisterya ang boses nito kaya batid kong nag-aaalala ito sa anak niya.

“A-ah. A-ano. . . hindi po, tito. Okay lang naman po si Con.” Narinig ko itong napahinga na parang nabunutam ng tinik.

“Ah. Sorry, iha. Akala ko kasi nasa hospital na naman ang anak ko. Tsk. Palagi na lang napapaaway ang isang ‘yan. By the way, bakit nga pala nasa ‘yo ang phone ni Con? How is he?”

“A-ano. . . .Kasi—” hindi ko na natapos ang sasabihin nang biglang may humablot sa cellphone.

Nanlaki ang mata ko nang malamang si Con iyon. Inis ang rumehistro sa mukha nito matapos na patayin na lang basta-basta ang tawag.

“How many times I’ve told you that don’t touch my things?  It is hard to understand, Ysa?” diing wika nito.

“S-sinagot ko lang naman kasi baka importante ‘yon. At saka d-daddy mo pa.” Napayuko ako pagkatapos na sabibin iyon.

“E di sana pinabayaan mo na lang! Bakit mangingialam ka pa?”

Napakagat ako sa pang-ibabang labi sa sinabi nito. Ang sakit niya namang magsalita. Nag-aalala lang naman ako dahil baka importanteng tawag iyon. Masama ba iyon?