Çocuk kaçakçılığı yapan bir örgüte daha küçükken satılmış olan Çilen, farkında olmadığı şizofreni hastalığıyla hayata tutunmaya çalışırken bir gece rüyasında gördüğü Kızıl Adam ile gerçek hayatta karşılaşır ve bir basketbol maçı yapar. İlerleyen gün...
(Keyifli okumalar🤍) Lütfen yorum yapıp oy vermeyi unutmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bak. Hayır, kulenin ucuna değil, kuyunun dibine bak. Rapunzel artık orada. Ve bu Rapunzel farklı, saçları altın sarısı değil. Bu Rapunzelin saçları kahverengi. Altın sarısı ise avuçlarındaki yaralarında... Ve bu Rapunzel, kurtarılmak için saçlarını sarkıtabilecek bir yükseklikte değil, en dipte. Saçları çok kısa. Bu yüzden Rapunzel kendini kurtarmalı. Eteğini yırtmalı ve tırmanmalı. Tırmandı zaten. Görüyor musun?
Büyüdükçe attığım adımlar da büyüdü ama geriye değişmeyen tek bir şey kaldı. Attığım her adımda benimle beraber arkamdan adım atan çocukluğum...
Her seferinde arkamda, o kadar güçlü hareket ediyordu ki, aslında benim korumak istediğim kendimdi, o çocuk değil. Çünkü ben gücümü o çocuktan aldığımı anladım. Kolları çok güçlüydü, deli gibi kahkaha atsan dahi sanki düşecekmişim gibi açıyordu ve arkamdan beni takip ediyordu.
Yine de o çocuğun açtığı kollarından birinde bir silah vardı. Geçmişten gelen her bilgide silahı biraz daha sırtıma bastıran düşmanım, çocukluğum.
Geçmişim anılarım değildi, geçmişim çocukluğumdu ve her daim arkamda kaldı.
Hem beni başına gelenlerle yaraladı hem de beni yaralamasına rağmen kollarıyla sardı. Elindeki silahı görüyordum ama ben de her seferinde kendimi ona bıraktım.
Çünkü biliyordum, o çocuk benim sonumda. Elindeki mor balon bir gün patlayacaktı ve balonun ipi benim boğazıma dolanacaktı.
Attığım her adım, aslında bir aynaya karşıydı ve ben her seferinde arkamdan o çocuğu izliyordum. Her adımda o çocuğa yaklaşıyordum.
Ve o çocuk bana gösterdi.
Küçük bir çocuğun çığlığına saklanmış ölüm, bir kadının kalbine saplanan hançer olabileceğini.
