Çocuk kaçakçılığı yapan bir örgüte daha küçükken satılmış olan Çilen, farkında olmadığı şizofreni hastalığıyla hayata tutunmaya çalışırken bir gece rüyasında gördüğü Kızıl Adam ile gerçek hayatta karşılaşır ve bir basketbol maçı yapar. İlerleyen gün...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şaşırmamayı öğren tamam mı? Bizler kendimizi Mahzenden kurtaran çocuklarken, yaşadıklarımızı duydukça asla şaşırma. Acıma, Şövalyelere acıma. Ama Şövalyeleri tanı, asla yalnız bırakma. Ve sarıl. Görüyorsun, kimse kalbiyle sarılmamış bu Şövalyelere, şimdi birbirlerine sarılıyorlar.
Aynalar gerçeği yansıtır daima, bu yüzden aynalardan korktum, çünkü ben her baktığım aynada, elleri, ayakları, göz bebekleri titreyen, ağlayan Çilen'i gördüm. Aynalardan nefret ettim çünkü ben aslında kendime kızgındım, kendimden nefret ettim. Sırtımı döndüm, sanrılarım dostum, gerçeklerim düşmanım oldu ve ben bütün yaşlarım boyunca aynaları ittirdim.
Uzun sürelerce kaçtım, kaçtığımda kendimi yakaladığım yer bir dip değildi, bir aynaydı. Şimdi yine bir aynaya bakıyorum, baktıkça kendimi görüyorum ama sanki bu görünüşüm babamın beni nasıl gördüğüyle ilgili. Nasıl büyümem gerektiğiyle ilgili.
Yaşamam gereken ama yaşayamadığım gerçeğimle ilgili.
Eskimiş bir kitabım sanki öylesine bir sahafcıda yığınların altında ezilip gidiyorum birilerinin beni okumasını beklerken. Yırtılmışım, toza bulanmışım, bazı sayfalarım küflenmiş, hala birinin beni okuması umuduna tutunuyorum.
Üstümde başka kitapların ağırlığı değil, üstümde kendi yaşadıklarımın ağırlığı var. Meğerse herkes beni konuşmuş, herkes benim için çabalamış ama kimse kaderimi o adamın parmaklarını doladığı iplerden kesememiş. Meğerse hep kahramanım olunmak istemişte, yine ben kendime kalmışım, kendimin kahramanı olmuşum.
Baban senin için ne kadar çabalamış Çilen?
Babam benim için neler yaptı da, yaşatamadı acaba iç sesim? Kendi geçmişimle ilgili daha bilmediğim neler var?
Belki de ben Çilen değilim, belki de bambaşka bir kişiyim bana sen Çilensin dediler. Artık öyle bir noktaya geldim ki her şeyi bekliyorum. Kalbim bile başka birinin çıksa şaşırmam.
Kendimle ilgili emin olduğum tek şey, kim olursam olayım Şövalyeleri her farklı ismimle de seveceğim. Ki yine cümlelerim dahi onlara çıkıyor.
Kalbim bir apartman binası, her camında farklı biri... Mavi ışıkları olan odanın camı Açelya'ya ait, kahverengi ışıkları yansıtan cam Barın'a, yeşili Tan'a, kırmızısı Kutay'a, grisi Dirim'e ve beyazı babama... Hiç bir rengi olmadan sadece odayı gösteren cam ise anneme çünkü insanlar renklerle bile anlamlar bulurken, annemle anlamsızlaşıyor her şey... Apartman dairesinde annemin de camı var, zaten nasıl olmaz ki? Annem sonuçta. Ama anlamsız, annemin her şeyi, ona olan sevgim ve şefkatimde dahi anlamsız.
