Finifugal

Bölüm 10: His Canavarı

"Söylentilere göre Kara Kedi'nin sevgilisi senmişsin."

***

Söylentilerin yayılmasıyla tedirginliğim de artıyordu. Hem kendimi, hem de çevremdekileri korumalıydım. Bu yüzden ilk aşamada Adrien ile konuştum.

"Günlüğün büyük bir kısmını okuduk zaten, kalanını ben halledebilirim. Yardımların için çok teşekkür ederim, Adrien."

Günlükte yazanlardan dolayı hissettiğim utançla da ilgiliydi biraz ama asıl amacım onu korumaktı. Koz olarak kullanılırsam Adrien da tehlikede kalabilirdi yani onu kendimden bir şekilde uzaklaştırmalıydım.

Tabii ki anlayışla karşıladı ve herhangi bir şekilde yardıma ihtiyacım olursa yine ona ulaşabileceğimden bahsetti. Onu evine göndereli yarım saatten fazla oluyordu ve bir felaket beklercesine Kara Kedi'yi çağırmak için kullandığım kumandayı yakınlarımda tutuyordum.

Çok strese girmemem gerektiğini düşünerek oturdum ve günlüğümü elime aldım, kalan sayfalarda önemli bir ayrıntı varsa hemen okumalıydım sonuçta.

Ben günlüğümü elime alır almaz balkonuma birisinin geldiğini hissettim ve Kara Kedi olduğunu düşünerek rahatımı hiç bozmadan sayfaları karıştırmaya devam ettim.

"Hey, Marinette."

İçeri Kara Kedi girdiğinde günlüğün sayfalarını karıştırmaya devam ettim. Tam olarak en son hangi sayfaları okuduğumuzu bulmaya çalışıyordum. "Selam, Kara Kedi."

Bana yaklaştı ve elimdekini işaret etti, "O nedir?"

"Günlüğüm." Bakışlarımı ona çevirirken açıkladım, "Eski anılarımı bu şekilde geri kazanıyorum. Hiçbir şey bilmeden eskisi gibi davranamam ve sana yardım edemem."

"Bana ne konuda yardım edeceksin?"

Kaşlarım çatılırken bakışlarımı ondan ayırmadım ve günlüğü kapattım yavaşça. Günlüğümü korumak istercesine ellerimle arkamda tuttum. "Bilirsin, oh... Bana ders çalıştıracaksın ve ben de eski konulara bakıyorum. Eğer hiçbir şey bilmezsem senin için de zor olur."

Gözlerini kıstı, "Ama günlüğün olduğunu söyledin?"

"Bu, gereksiz bir ayrıntı. Daha önce söylemiştim, Fizik defterimde konudan çok kendi yazılarım ve çizimlerim olduğu için ona günlük diyordum ya?"

Bir süre duraklamasına rağmen gülümseyerek devam etti, "Evet, hatırladım."

Şüphelerim doğrulandığında gözlerimi kıstım ve devam ettim, "Ve bana ders çalıştırmak için mi geldin?"

Yüzüme yaklaştı ve sırıttı, "Sevgilimi görmeye gelemez miyim?" Burnuma dokundu.

"Gelebilirsin tabii. Seni özlemiştim ben de."

Eğer o gerçekten Kara Kedi ise kesinlikle bunu kullanırdı çünkü ona olan özlemimi asla dile getirmiyordum.

"Seni bir yere götürmek istiyorum, Marinette. Ne dersin?"

Marinette diyordu, Leydim değil.

O, Kara Kedi değildi.

Samimi olmasına çabaladığım bir gülümsemeyi sundum ona. "Tabii. Nereye gideceğiz?"

Arkasını döndü ve fısıldadı, "Sürpriz."

Arkasını dönmesiyle hızlıca yanımdaki kumandaya uzandım. Günlükle kumandayı elimden bırakmıyordum çünkü eğer bırakırsam herhangi bir şey olduğunda yardım alma şansımı kaybederdim.