Bu zamanın en büyük hatası yaşamak
değildi. Sadece güvenmekti..
Ben bu acıları, yaşadığım, için değil, belkide güvendiğim için yaşadım
Benim acılarımı, belki benden daha güzel geçirdi ama o yaşattığı güzellikleri saniyeler içinde acıya dönüşt...
Dış kapıdan sesler geliyordu. yataktan kalkıp merdivenlere doğru ilerlemeye başladım artık görebiliyordum kapının önündekinin buğra olduğunu.
Hiç iyi görünmüyordu kapıyı hızla çarpıp mutfağa doğru gitti onu böyle bırakıp yatamazdım bende merdivenlerde inip mutfağa gittim oradaydı camın önünde o gece karanlığında benim bakamadığım dışarıyı seyrediyor aynı zamanda Bardağa doldurduğu sıvı yudumluyor.
Çok garip bir adam onu bir yerde bulmak imkansız bügün gördüklerimden sonra ona karşı nedenini bilmediğim bir şekilde garip şeyler hissediyorum birşeyler söylemek istiyorum ne söyleceğimi bilmiyorum ben ne kadar kırgınlık desemde tam olarak değil
Hayır! Kendine gel kayra sen iyice saçmalıyorsun neden kızgınsın Suçlu olan benim ben onu takip ettim hem ne gördüm ki? Belki sevgilisidır Böyle düşünmemem lazım. "Hayır!" Biraz sesli düşünmüş olacağım ki buğra sesimi duyup arkasını döndü İşte gözlerim gözlerini yeniden buldu içimde saklamaya çalıştığım bu his bütün bedenimi sardı
Ama hiç iyi görünmüyor kendimi toplayıp "iyimisin?" Dedim sakin bir ses tonuyla gözlerini ayırmadan kafasını iki yana salladı. "Değilim" dedi
🏹 🏹 🏹
Buğra....
Siyam'ın yanından ayrıldı. elkide hiç gitmemeliydim. Gece'nin karanlığıyla boğulduğu sokaklarda yürüyorum.
Tepedeki ayın ışığı sedece ormanın karanlık yerlerini aydınlatıyor benim geçtiğim heryeri benimle beraber karanlıkta boğuyordu buda benim suçum hiçmi aklıma gelmedi? Hepsini bile bile yaptım şimdide acısını çekiyorum
Şimdi eve gitmeliydim ama gitsemde bakamazdım yüzüne ne kadar dinlemesemde haklıydı siyam
'çok yanlış yaptın yalan üzerine düzenledinherşeyi ,
'Sen böyle biri değilsin iyi rolünü oynama'
Haklı ben kötü biriyim. Birden sıkıntılı bir nefes verdim artık bu saatten sonra düzelemezdi hiç birşey. kendimle içsel savaştayım.
Eve gelmiştim kapısının önünde durdum.
Girmelimiyim herşeyi bırakıp? Zaten bu saatten sonra gitmekte pek işe yaramaz cebimdeki anahtarı çıkarttım kapıyı açıp içeriye girdim onun gözlerine bakarken yine yalan mı söyleyececağim?
Ona karşı olan hislerimi saklayacak mıyım? Onları kendimdende saklıyorum Kayra! Ona karşı böyle şeyler hissetmeye de hakkım yokt Parmaklarımla sert bir şekilde yüzümü avuşturup saçlarımın arasına koydum.
Kapıyı sertçe kapatıp mutfağa geçtim dolaptan bir bardak su aldım içine tamerin bana verdiği tozu karıştırdım bardağıda alıp camın önüne geçtim şimdi kendimle kalmıştım belki ordan bakıldığında karanlık ormanı izliyor gibi görünüyorum ama aslında kendi karanlığıma bakıyorum
"Hayır!" Sesini duydum arkamı döndüğümde mutfağın kapısının önündeydi biliyorum ona bakmaya bile hakkım yoktu ama tekrardan gözlerine bakıyorum Kayra! O bana bütün benliğiyle bakarken ben ise ona kimle bakıyordum? Hangi kimliğimle iyi bir insan mı yoksa kendi intikamı için suçsuz insanlarında öldüğü bu katliamları başlatan câni bir adam mı
Dudaklarını hafif bir şekilde oynatıp "iyimisin?" Dedi Değilim... ama nasıl olduğumu tarif edecek bir cümle bilmiyorum.
Gözlerimi gözlerinden ayırmayarak umarsız bir şekilde kafamı salladım.....
Dudaklarımdan bütün duygularımı belli edercesine "Değilm" döküldü.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
