(Düzenlendi) ✔
@enesdemian01 e teşekkür ederim
Nereye gittiğimden emin değilken yürüyorum.
Uzaktan bir ses gelene kadar çok sessizdi her yer. Durup dikkatli dinledim... Bir yakarıştı
'İmdat!'
Çok uzak deği ama boğuk bir ses. Gerçek mi yoksa deliriyormuyum onu bile anlayamıyorum.
Gizlerim etrafta dehşetle gezindi. Bir tane ev vardı. Oradan mı geliyordu? Birimi vardı? Yaşayan biri... Gerçektende yardıma ihtiyacı mı vardı? Bana yaklaşık 1 km uzaklıktadır.
Bilemiyorum gitmelimiyim? Güvene bilirmiyim? Ya yeniden bizi kandırmak için bir oyunsa? Hayır.. Hayır gidemem.
Yaşamak için güvenemem.
Evi arkamda burakıp ilerlemeye devam ettim. Bu sefer yeniden ses geldiğinde ne dediğini anlamıyordum ama ses dahada yükseldi. Dönüp yeniden eve baktım.
Gideceğim... Ne olursa olsun gitmeliyim.
Elime silahımı alıp ve yürümeye başladım. Evin önüne geldiğimde ses yükselmişti. İçeriye attığım bir adımda düşüncelerim beni ele geçirdi.
Gitmem gerekiyor diyordu. Kaçman gerek. Diğer tarafım Sen böyle biri değilsin. Ya ya gerçekten bana ihtiyacı varsa.
Korkuyorum... Çok korkuyorum.
Bütün cesaretimi toplayıp
"Ben böyle biri değilim" diye mırıldandım.
Evin içine tam girdiğumde diğer çoğu evlere olduğu gibi bu evde harabe olmuş her yerde cam kırıkları ve taş parçalarıyla doluydu. Adım atacak yer yoktu. Belli ki bu evede gelmişlerdi
Oldukça kısık ve bitkin bir ses tonuyla
"Yardım et!" Dedi son kes.
Ses içerdeki odadan geliyordu.
Odaya doğru ilerlediğimde yerde kanlar içinde yatan genç bir adam vardı. Elini göğüsünde tutuyor diğer elinde bir kağıt parçası vardı. Ne olduğunu göremiyordum sıkıca tutuyordu.
Kafasını yavaşça çevirip bana baktı gözleri kan çanağına dönmüş yüzünde yer yer derin yaralar vardı.
Tek kelimeyle ölmüş yanlızca nefes alıyordu.
Bana bakarken gözleri kapanıyor açık tutmak için çabalıyordu. Beden ölmek için çapalarken o yaşama tututunuyordu.
Bütün bedenimin titrediğini hissettim. Göğüs kafesim hızla inip kalkıyor kalp atışlarımin sesini yükseliyordu. Tepki veremedim haraket etmedim... Sadece izledim.
O kendiyle savaş verirken izledim onu.
Gözleri tamamen kapandığında açmaya çalıştı ama bu sefer kazanamadı. Ama tam pes etmemişti hâlâ yaşıyordu
Bir şey yapmalıyım.
"İyimisin" dedim refleks olarak Ne diyorsun kayra sen iyimi sence?
"Sana nasıl yardım edebilirim? Ölmuş gibisin." dedim bu sefer tek bir nefeste.
Aptalsın karya aptal!
"Bana bir şey söyle." Dedim.
Gözlerini hafifçe açıp hayır dercesine kafasını salladı. Nefesi kesiliyor kendisini hazır hissedince konuşmaya başladı
"Bana artık yardım edemezsin sadece kurtarabilirsin" dedi ölmüş sesiyle
Anlamsız gözlerle ona baktım "Nasıl yapacağım bunu? Söyle elimden geleni yaparım" dedim gözleri elimdeki silahı buldu
"Vur beni!" Dedi
Gözlerimi şaşkın bir ifadeyle açarak "Ne!" Dedim "Çözümün bumu?"
Acı gülümsedi.
Canı acımıyor gibi duramaya çalışıyordu. Hâlâ dayanıyordu ama acıyordu emindim. Alışmıştı yada ölüm ele geçirmişti bedenini.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KANATLILAR (DÜZENLENECEK)
FantasyBu zamanın en büyük hatası yaşamak değildi. Sadece güvenmekti.. Ben bu acıları, yaşadığım, için değil, belkide güvendiğim için yaşadım Benim acılarımı, belki benden daha güzel geçirdi ama o yaşattığı güzellikleri saniyeler içinde acıya dönüşt...
