Bu zamanın en büyük hatası yaşamak
değildi. Sadece güvenmekti..
Ben bu acıları, yaşadığım, için değil, belkide güvendiğim için yaşadım
Benim acılarımı, belki benden daha güzel geçirdi ama o yaşattığı güzellikleri saniyeler içinde acıya dönüşt...
Azda olsa kendimi toparlamaya çalıştım babam beni böyle görmek istemezdi her zaman güçlü olmamı istedi babam için buna mecburum ve dünya için
Ben babamı gördüğümde mahvaolmuştum onların daha fazla kazandıramayız.
Yaklaşık iki saattir burdayım
kalkmaya çalışınca ayaklarım sızlıyor baktığımda camlar ayaklarıma batmış her hareketimde yeniden batıyor
bacaklarım kan olmuş canım çok acıyordu kendimi zorlayarak kalmaya çalıştım
Dişlerimle dudaklarıma bastırıyordum kendimi bağırmamk için zor tutuyorum zorda olsa ayağa kalktım
Camlar hâla bacaklarımın içinde batıyor onlar battıkça kanlar daha çok akıyordu
Gözlerimden yaşlar gelmeye davam ediyom ama hiç sesimi çıkaramıyorum
Çünkü eğer çikarsa beni duyarlar ne kadar zorda olsada kalkıp bir kaldırımın önüne oturdum, altıma giydiğim şort dizim üstünde olduğu için camlar tam olarak tenime batmıştı
Ayaklarımı uzattım tek tek ayağıma batan camları çektim kanlar akmaya devam ediyor bir elimle camları çıkartırken öbür elimin baş parmağını acıya azda olsa dayanabilmek için dişlerimin arasına koyup bastırıyordum canım çok acıyor
Elim kolum bağlı içimden geldiği gibi bağramıyorum acı bile çekemiyorum belki beni şu an izleyip acı çekmem onların hoşuna gidiyordur bilmoyorum
İçim deki yaralar yetmemiş gibi bide artık dışımdada yaralar vardı artık
Yaramı sarmak için üstüm deki ince ceketi çırattım şimdi üstümdeki askılı bir tişörtle kalmıştım, elimdeki ceketi yırtıp ayağımdaki yaralarımı sıkı bir şekilde sardım tutunarak ayağa kalktım markete doğru ilerlemeye başladım
Bunlar yüzünden yaşmamaktan vazgeçemem artık dünya ve ailem için yaşayacağım sekerek yürüyorum her bastığımda acı çekiyorum ama ölemiyorum yakındım marketi görebiliyorum.
Markete vardım marketin içindede insanlar ölmüşlerdi bize sardıklarında çok savunmasızdik yoksa bukadar kolay kaybetmezdik kaybetmemeliydik
İçeride yiyecek bir şeyler ararken ayağıma bir şey takıldı baktığımda silah vardı galiba bana en lazım olan şu anda buydu zorlanarak yerden alıp çantaya koydum
Sonra hemen bizi bir süre idare edecek kadar yiyecek aldım onlarıda çantaya koyup marketten çıktım
Ormana doğru olabildiğim kadar hızlı adımlarla ilerlemeye başladım bizim arbanın içine ikincı kez bakmaya cesaretim yok o yüzden olabildiği kadar hızlı geçmeye çalıştım
Nihayet ormanın önündeki o kızın oturduğu eve gelebilmiştim kız kapının önündeydi
Oradan geçersem beni görür ve bana beni öldüreceğine resmen söz verdi
Ama geçmeye mecburum başka seçenek yok derin bir nefes aldım koşabildiğim kadar hızlı koşmam gerekiyor ama buna ayağım izin vermiyor bu ayakla ne kadar hızlı koşabilirdim ki?
Ormana doğru koşmaya başladım ama onların kanatları vardı tepemde karaltı gördüm peşimdeydi
Daha ne kadar dayana bilirim bilmiyorum nekadar hızlı koşsamda o hep bana yaklaşıyor bence bence alay ediyor yoksa yürüse bile bana yetişebilir
Zaten aramızda pek fark yoktu fark açamıyorum Bizim yerimize az kalmıştı ama daha görünmüyordu oraya kadar gidipte dünyayıda tehlikeye atamam bir tane ağaca bedenimi yaslayak çömeldim
Önüme gelerek "Pes edeceğini biliyordum ama iyi dayandın bu yarayla bukadar dayacağını tahmin etmemiştim yanıltıyorsun beni" Gözlerimi kızın gözlerine kilitlenmişken birden onun arkasında dünya olduğunu fark ettim
Onun burda ne işi var onu tembih emiştim elimle kızın arkasından ona fark ettirmeden İki parmağımı ileriye geriye doğru git dercesine hareket ettirdim dünya bana karşılık olarak hayır dercesine kafasını iki yana salladı
Neden gitmiyor? Kız bana doğru eğildi gözlerim tekrardan gözlerine baktı kolumu tuttu ama ona en ufak bir tepki bile veremedim kolumdaki acıyla sadece kafamı çevirip koluma baktım kız bana iğne ile şeffaf birşey enjekte ediyor dudaklarından kısık bir şekilde "Seni şuracıkta gebertmek isterdim"dedi
En ufak bir tepki vermemi beklemeden arkasını dönüp gitti yavaş yavaş bilincimi kaybediyorum dünya önüme ağlayarak geldi
"Kayra abla ne oldu lüften ölme Allahım yardım et lütfen kayra abla"
Ona cevap vermek ben iyiyim demek istiyorum diyemiyorum gözlerimden bir damla yaş geldi
Sonra biri gelerek dünyayı aldı o bir adamdı onu net göremiyorum heryer bulanık elini kafama koyarak bu kelimeyi söyledi
"Üzgünüm" onun kim olduğunu merak ediyorum Neden beni tanıyor gibi konuşuyor
Koluma sıktığı sıvı herneyse bütün vicudümü yavaş yavaş esir alıyor gibi
Hareket edemiyorum şimdi sıra gözlerimdeydi artık konturol edemiyorum kapanıyorlar
Ama kendimi ona teslim edemem gözlerim ile savaş veriyor gibiyim sonra birdaha sesini duydum
"Bırak kendini zorlamanın luzumu yok pes et artık" Dedi ama pes edemem bana ne yapabilecağini tahmin bile etmek istemiyorum ama galiba gözerim kazanıyor hayır hayır bu olsun istemiyorum
En sonunda tamamen kapandılar kendimi karanlığın kollarına teslim ettim
SİYAM!.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
