The Memories of Carmela

Forty-one (Last na talaga!)

Forty-one

Ilang taon din akong nabuhay sa mga alaala ni Cara sa akin. 'Yong mga tawa n'ya, mga bastos na banat, at ang pagiging simpleng babae nito. Hindi ito 'yong tipo ng babae na maghahanggad ng kung ano-ano sa lalaki. No expensive gifts and dates, okay na rito 'yong manood lang ng movies sa sala ng condo ko. Kumain ng mga unhealthy foods, makipagkwentuhan sa akin, kahit pa madalas nauuwi sa make out session. I lost my sanity. I tried to end my misery. Para akong eroplanong nawala ng piloto, parang barkong nawalan ng kapitan, parang buhay na patay.
Pero mapaglaro ang tadhana. Hindi n'ya hinayaang matapos sa wala ang pagmamahalang na buo sa simpleng pagtatagpo ng landas namin sa club.
"Sigurado ka ba talagang okay lang ang mga bata sa Mommy mo?" nakailang tanong na ba si Cara? Hindi ko na mabilang eh. Gabi na, ipinaampon ko muna ang mga anak namin kay Mommy. Nang magising si Mommy sa comatose n'ya at pagkatapos maka-recover ay agad itong nagpunta sa Isla upang makilala ang pamilya ko.
"Ayos lang sila, saka pwede ba chance ko na ito." Kanda haba ang ngusong ani ko rito. Hirap kaming magkaroon ng solo time ni Cara. Papuslit-puslit lang, madalas pa nga'y bitin dahil sa mga bata.
"Gusto ko na silang makita."
"Carmela! 10 minutes pa lang tayong nakalalayo!" ani ko rito.
"10 minutes pa lang ba?"
"Tsk! Wife, pagbigyan mo na ako. Please?"
"Sige na nga, pero daanan muna natin 'yong libingan ko." Ani nito na nakangisi.
"F*ck, that's so f*cking scary!" biglang natawang ani ko rito.
"F-rance? Kailan ka mag-le-let go?" natigilan ako saka dahan-dahang napatingin dito. Seryoso ang expression ng mukha nito.
"Mag-le-let go? Why?"
"Alam mo ang totoo, France. 'Wag ka nang magpanggap." Ngumiti pa ito. Humigpit ang hawak ko sa manibela.
"Stop it, Cara!" nakasimangot kong ani rito. Bumilis ang takbo ng sasakyan. Hanggang marating namin ang sementeryo. Ewan ko ba rito sa babaeng ito, papadilim na rin. Dahil pwede namang dalhin ang sasakyan sa pwesto ng pekeng puntod ay pinaabot ko na roon ang sasakyan. May puno ring pwedeng pagsilungan doon tuwing umaga. Pareho kaming bumaba.
"Cara!" tawag ko rito. Ngunit malungkot ang naging expression ng mukha nito. Hindi ko na napigil ang humakbang palapit dito at humagulgol nang iyak.
"Tinatakot mo ako sa pananahimik mo. Ayoko nang tinatakbo ng utak ko ngayon."
"Pero, paano ka makakapag-move on kung takot kang harapin ang totoo?" sunod-sunod na pumatak ang luha ko sabay iling.
"Ano bang ginagawa mo sa akin? Mag-ho-honeymoon lang naman tayo eh! Uwi na lang ba tayo sa mga bata?"
"Walang mga bata, France. Wala ring Carmela." Malungkot na bulong nito sa akin. Sunod-sunod akong umiling.
"Don't do this to me, mahal na mahal kita. 'Wag mo akong baliwin sa labis na takot. Ayoko nang bumalik sa dati na hindi kita maramdaman sa mga bisig ko."
"I-i am s--orry, France!" bulong nito. Hinalikan pa ang aking noo.
"Caraaaa, 'wag mo akong iiwan. Hindi ka totoo? Pwes, kahit pa hindi ka totoo. Dito ka lang sa tabi ko. Please, please! O, kaya isama mo na lang ako. Kahit saan pa 'yan, pagod na pagod na ang puso ko na mangulila sa'yo. Ayoko na sa sakit na nararamdaman ko. Pagod na ako, please!" lumuhod pa ako rito. Habang mahigpit na yakap ang bewang nito.
"F-rance?"
"Wala na si Tanya, natagpuan s'yang wala ng buhay sa condo n'ya. Tinapos na n'ya ang buhay n'ya, wala nang manggugulo sa atin. Magiging masaya na tayo. Please.... please... I'm begging you, please, stay." I'm so f*cking desperate. Mas nakakatakot kasi 'yong pakiramdam na mag-isa ka. 'Yong dama mo sa puso mo 'yong labis na sakit at pangungulila sa babaeng mahal mo. Iyon 'yong pinaramdam ni Cara noong nawala s'ya sa akin. Ngayong nakasama ko na s'ya, ayoko nang bumitiw pa.

"FRANCE, MAGPAGALING KA. Miss ka na ng pamangkin mo."
"How can I do that? Wala na si Carmela?" tulalang tugon ko rito. Simula nang nagpaalam ito na aalis na, hindi na ito bumalik pa.
"Pero kailangan mong mag-move on. Malulungkot ang kaibigan ko kung sisirain mo na lang nang tuluyan ang buhay mo." Sabi ni Belle. Mas pinili kong lumipat ng pwesto at sumiksik sa gilid ng silid. Halata sa mukha ni Belle ang pagkahabag sa akin, siguro nga, kailangan ko na ring lumapit sa doctor, dahil kung ako lang hindi ko ito kakayanin.
Sumunod si Belle at kinabig ako payakap dito.
"Umiyak ka lang, nandito kaming family mo para sa'yo." Bulong nito sa akin. Dahilan para maging masagana ang luha ko.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Wake up, France! Tang'na mo, mukhang pinapatay mo na naman ako sa panaginip mo." Inis na sinampal ko si France. Dahilan para mapabalikwas ito nang bangon at ngayon ay titig na titig sa akin.
"Oh, God! You're real, right?" tanong nito sa akin. Hinawakan ko ang ilong nito at mariing pinisil.
"Ahhh, ang sakit!"
"Oh, ngayon alam mo na? Buhay na buhay ako. Pero sa mga panaginip mo lagi na lang akong patay. Ikaw kaya ang patayin ko." Inis na sabi ko rito.
"Sorry na, dala-dala ko lang lagi sa pagtulog ko 'yong takot na baka magising ako na hindi totoo ang lahat." Malungkot na sabi nito. Umirap ako rito. Saka mabilis na tumayo at pumatong sa lap nito. Kami lang naman ang tao sa lugar na ito. Gabi na, ang tanging liwanag lang na mayroon ay ang liwanag sa sasasakyan nito. Naglatag kami kanina ng blanket, nagsindi ng kandila na ngayon ay malapit nang mapudpod.
"Hindi nga sabi kami mawawala!" natatawang ani ko rito. Saka marahang gumiling sa ibabaw nito.
"F*ck!" pinigil nito ang balakang ko sa paggalaw.
"Baka bumangon si Mommy mo kapag ginawa natin 'to rito." Natatawang ani ko kay France. Ilang buwan na rin simula ng akala namin naka-recover na ito, pero bigla na lang nawalan ng malay at hindi na gumising pa ng tuluyan. Kaya siguro palaging nananaginip si France dahil sa takot na nabuo sa puso nito. Nakilala lang saglit ng Mommy nito ang mga apo, at binawian na ng buhay.
"'Wag tayo rito." Nakangising ani ni France. Tumayo kami at nagtungo sa harapan ng kotse nito. Isinandal agad ako nito habang sinisibasib ng halik sa labi. Maharot ang mga kamay na kung saan-saan na dumapo. Masyadong wild, sa sementeryo pa talaga.
Hindi naman nito hinubad ang mga damit na suot ko. Iniangat lang n'ya ang damit ko upang ssmbahin ang dibdib ko, saka dumausdos sa pagkababae ko. Skirt lang naman ang suot ko at underwear, kaya madali nitong tinanggal iyon.
Agad kong iniangat ang isang hita ko, nang hindi makontento si France ipinatong na ako nito sa sasakyan at mabilis ding lumuhod muli at sinimulang kainin ang pagkababae ko. Sa gitna ng malawak na sementeryong ito, sana lamang ay walang maingit at biglang bumangon. Tiyak na hindi orgasmo ang lalabas sa aming dalawa ni France. Baka maihi kami sa takot.
"Nagdala ka bang tissue?" nakangising tanong nito ng daliri naman nito ang pumalit sa pagkababae ko.
"O-oo! Uggggh!" nagsimulang mangigil ang kamay nito kaya naman mas bumilis pa iyon. Kasabay ng panginginig ng katawan ko, nakarinig kami ng tinig na hindi namin alam kung saan. Sa labis na gulat ni France, mabilis ako nitong nabuhat at isinakay sa driver seat. Sa takot na rin mabilis akong lumipat sa passenger seat upang makasakay ito.
"F*ck this! Pati ba naman sa sementeryo may istorbo?"

ENDDDDDD NA!