The Memories of Carmela

Seventeen

Seventeen

Marupok ako, 'yong galit na galit na ako kay France pero heto, naglapat lang ang mga labi namin ay bumigay na agad ako. Tumutugon sa mga haplos nito. Sa mga halik na punong-puno nang pangungulila. Impit akong napahikbi. Kaya natigilan ito at bahagyang lumayo.

"C-ara?"

"B-akit kasi kailangan mo pang saktan si Cara? Bakit pinaabot mo pa sa puntong walang-wala na s'ya? B-akit?"  nanlulumong napaluhod ako. Nanghihina sa sobrang pag-iyak, sa sobrang gulong isipan at nakakapagod na sitwasyon na ito.

"I'm s--orry!"

"S-abi ko kasi sa'yo, hindi na mabubuo ng sorry mo si C-ara, namatay na 'yong puso n'ya sa labis na sakit! Alam mo ba 'yong naramdaman n'ya no'ng nag-thank you ka? Kasi, nasa bisig mo na ulit 'yong fiancee mong paulit-ulit ka lang niloko? Hindi man s'ya umiyak no'ng mga oras na iyon sa harap mo, pero ang unang pumasok sa utak n'ya ay magpasagasa sa sasakyang dumaraan. Pakiramdam kasi n'ya, manhid na manhid na s'ya." Lumuhod din ito at kinabig ako para yakapin. Hinayaan ko lang s'ya dahil hinang-hina na ako.

"M-ahal kita!" bulong nito na tulad ko'y umiiyak na rin.

"Hindi pag-mamahal 'yang nararamdaman mo, dapat ang love, hindi nakakapanakit! Dapat ang love, hindi nangwawasak. Kasi sobrang laki ng epekto sa tao ng klase ng love na mayroon ka."

"Mahal kita, Mahal kita! P-atawarin mo ako!"

"P-agod na ako!" mahinang usal ko rito.

Mas lumakas ang hagulgol nang binata. Sabi sa akin dati ng parents ko, kapag iniyakan daw ako ng lalaki, ibig sabihin seryoso ito. Pero after what happened, naitanim sa utak ko na madali lang umiyak, madali lang masaktan pero ang mabuo ulit, hindi sapat ang ilang taon. Kasi magiging parte na iyon ng pagkatao nila. Pain is pain, maswerte na lang kung may darating para buuin ulit s'ya. Close-minded ba? Gano'n siguro talaga kapag sobra na ang sakit.

Bahagya ko s'yang itinulak.

Akma na akong tatayo ng kabigin n'ya ako sabay higa sa buhanginan. Dahil sa tulirong isipan na rin, hindi ko inasahan na kukubabaw ito at mariing inilapat ang labi sa mga labi ko. Ang isang kamay nito ay mabilis na nailislis ang suot kong pang-ibaba at mabilis na nilaro ako roon.

"Ahhhh!" ungol ko. Patuloy pa rin ang pag-agos ng luha naming dalawa. I don't feel violated. Siguro dahil ito lang naman ang hinayaan kong gumawa sa akin nito. Tumutulo sa pisngi ko ang luha nito, habang determinadong gisingin ang katawan ko sa kakaibang init na dulot n'ya.

Kinabig ko s'yang muli para mariing halikan. Kami lang ang narito, siguro kung may dumating man. Baka balewalain din namin at ipagpatuloy ang ginagawa namin. Kumalas ito sa halikan naming dalawa at dibdib ko naman ang sinakop ng kanyang mga labi habang patuloy na nilalaro ang aking p*gkababae.

"F-rance!" napapasinghap sa bawat sipsip nito. Nakabukaka na upang hindi rin ito mahirapan at lubos na malasap ang sarap na tulot ng mga daliri nito.

Saka nito nagmamadaling tinanggal ang natitirang saplot ko sa ibaba. Hindi ko na alam kung saan ko ibinato sa sobrang galit ang hinubad kong pang-itaas. Iniangat ko pa ang balakang ko nang tuluyang tanggalin ni France ang pang-ibaba ko. Sabay subsob sa pagkababae ko na waring gutom na gutom.

"Uggh! Uggggg!" pabaling-baling ang ulo sa sobrang kiliting natatanggap sa bawat hagod ng dila nito roon. Basang-basa na ako, na intension talaga nito dahil nagmamadali ring hinubad ang short at muling pumatong sa akin.

"Uggggg!" ungol ko nang ipasok na n'ya at sinimulang bumayo. Titig na titig ito sa mukha ko. Hindi lang matinding pagnanasa ang nakikita ko sa mukha nito. Kung hindi ay pagmamahal na para sa namatay na si Cara, sa katauhan kong namatay dahil hindi kinaya ang sakit na dulot n'ya.