YENİDEN

-22-

  Şarkı bittiğinde gözlerimi sımsıkı yummuştum.Kimseden ses çıkmıyordu.Çok iyi olmasa da iyi bir sesim vardı ama sorunum şarkı söylemek değildi Güney'in beni anlamasıydı sadece.Cafede oturan diğerlerinden alkış sesi gelse de gözlerimi açmaya çekiniyordum.

   Bir güç ellerimle buluşunca istemsiz gözlerim açıldı.Güney kolumdan tutmuş çekiştiriyordu beni.Yüz ifadesini göremediğim için bunun sebebini anlayamamıştım.Cafenin arkasına geldiğimizde elimi bırakıp karşıma geçti.Yüzünde ki kaşları çatılmış sinirli gözüküyordu.Bu ifadesi her şeyin kötü gittiğini anlatıyordu bana.Ellerimi iter gibi bırakıp durdu karşımda.

Güney;Eflal sana açık konuşucam.Ben seni affetmiycem dediğim zaman bunu kendini affettirmek için bir şeyler yap diye demiyorum tamam mı?Cidden affetmiyceğim için söylüyorum.

    Kelimeler bir bir batarken kalbime hayal kırıklığı sarmıştı her yerimi.Gözlerim dolunca ellerimle silip Güney'e bakmaya devam ettim.

Güney;Teselliyi bulduğun kollar başkayken yanımda ağlama.

    Kalbim beni öldürmek istercesine atarken şoka girmiştim.Ne bir şey diyebiliyor ne de hareket edebiliyordum.Beynimde söyledikleri yankılanırken vücudum kendini sıkıyordu.

Güney;Bu arada okula hep 0 makyajla giden kızın Burak gelince makyaj yapması ne kadar normal değil mi?Kimi kandırıyon sen Eflal?Ayrıca bana yaranmak için korumak zorunda da değilsin sevgilinin yanında.

     Bu cümle beni sinirlendirse de bir şey demedim.Burak için yapmamıştım o makyajı,babamın izlerini kapatmak içindi ama haklı konumda olduğundan söylediklerini yutmak zorundaydım ne kadar ağır olsalarda.Hala sinirle bakmaya devam ederken dudakları aralandı.Tekrar konuşmak için tekrardan ölmem için.

Güney;Şunu da bil ki ağladığın da sakın bana gelme hatta bana bi daha gelme olur mu?Çünkü ağlaman da gülmen de umrumda değil,sen umrumda değilsin Eflal.Beni seviyor musun?Bak bu da umrumda değil çünkü ben seni sevmiyorum.Şimdi git ve karşıma çıkma bir daha olur mu?

    Tokat gibi çarpan cevaplarıyla kafamı salladım.Beni istemiyordu artık ve haklıydı.Yapabilicek hiçbir şeyim yoktu.Söyledikleri alev alev yakarken her yerimi ona kurucağım son cümle için yutkundum.

Eflal;Evet çok büyük bir hata yaptım ama ben seni hala seviyorum Güney.

    Cevap vermemesini umarak arkamı dönücekken bacaklarım,her yerim titriyordu.Sinirli bir kahkaha duyduğum da ordan kaçarak uzaklaşmak istedim.Kabus gibi bir an yaşıyordum ama uyanamıyordum.

Güney;GİT EFLAL KAÇ KERE SÖYLEMEM GEREKİYOR ANLAMAN İÇİN?

     Birden bağırınca direk arkamı dönüp hızlı adımlarla yürümeye başladım.Kendimden nefret ediyordum,iğreniyordum.Bizi bu hale getiren bendim ve cezasını Güney çok güzel veriyordu.

    Arkada bıraktığım cafeye dönüp bakmadan o sokaktan çıktım.Ayaklarım tutmayınca kendimi kaldırım kenarına bırakıp duvara yaslandım.Kalbim ağır geliyordu,her şey ağırlaşıyordu.Cebimde ki sigara paketinden bi dal çıkarıp dudaklarıma götürdüm ve akan bir zehiri daha içime çektim.Kendime ve etrafıma zarar vermekten başka ne yapıyordum ki zaten?Çektiğim dumanlarla beraber ağzımdan çıkan hıçkırıklar durmuyordu.Her zaman hakettiğim yerimdeydim yine kaldırım kenarları.Üzülsem de,mutlu da olsam yolumun sonu hep tek bir şekilde buraya çıkıyordu.

    Buradan beni Güney kurtarmıştı.Yaptığım onca dengesizliğe,hataya rağmen sarmıştı belimden ama bu sefer ciddi anlamda mahvetmiştim her şeyi.İçim yanarken çektiğim dumanlar ateşi daha fazla harlıyordu.Güney varmış gibi karşımda konuştum kendi kendime.