YENİDEN

-17-

Öksürüklerimle beraber orda kaç saat durdum bilmiyorum.Dudaklarımda ki sigara ile evin önünde ki soğuk zeminde duruyordum öyle.Gitmişti ve elimden hiçbir şey gelmemişti.Geri dönücek miydi?Ölücek miydi?Bilmediğim soru işaretleriyle kalmıştım yine.Soğuk esen rüzgar ve üstümde ki elbisenin etkisiyle her yerim titriyordu.Gelse tutsa elimden üşümezdim ama şu an üşüyordum,güneş açsa da üşüycektim.Yanıma yaklaşan araba sesiyle Mete'nin olduğunu tahmin edebiliyordum.Ne kafamı çevirebildim ne de ayağa kalkabildim.Çektiğim kaçıncı dumandı bilmiyordum,ciğerlerime verdiği acı kalbime ulaşıp kasıyordu her yerimi.Mete yanıma gelip oturunca dudaklarımdan tek bi kelime çıktı.

Eflal;Gitti.
  Mete kolumu omzuna geçirip belimden tutarak ayağa kaldırdı beni.

Mete;Gelmeseydim ölücekmişsin ne bu halin?
  Bir şey demedim,gittiği adımlarla öldüm zaten diyemedim.

Güney'in Ağzından;
  Eflal'i ardımda bırakıp kaç sokak,kaç mahalle gittim bilmiyorum ama ondan hala gidememiştim.Cebimden telefonumu çıkarıp hala babam diye kayıtlı olan numarayı aradım.Bunu bekliyormuş gibi açtı 3.çalışta.

Güney;Nerdesin?
Orhan;Neden söyliycekmişim bunu?
Güney;Tek geliyorum kimseye haber verdiğim yok.İşin benimle madem benimle çöz.
Orhan;İyi süperkahraman bizim evin önüne git,seni alıcaklar ordan. 
  Telefonu kapatıp caddeye çıktım.Gelen minibüse elimle dur işareti yapıp bindim.Bi kaç saniye niye bakıyorlar desem de üstümde ki toprak kiri,mor gözaltlarımla bakmakta çok haklı olduklarını anladım.Düğünden kaçan damat gibiydim.Mete yine arıyordu,açmadım.Onları ardımda bırakmak o kadar zordu ki ama ne Eflal'in ne diğerlerinin başına bir daha bir şey gelmesine izin veremezdim.Benimle işi varsa benimle bitirmeliydi.Kafama silah mı dayıcaktı?Umrumda değildi.O tetiğe basıcak mıydı?Yine umrumda değildi.Pek yaşıyor da sayılmazdım.O üçünün iyi olduğuna emin olduğum sürece her risk alınmaya değerdi benim için.Telefonu alıp kapattım,ulaşmamaları en iyisi olucaktı.Bizim evin olduğu sokağa gelince şoföre seslenip indim minibüsten.Evin önünde siyah bir arabanın olduğunu görebiliyordum.Duruşumu dikleştirerek adımlarımı hızlandırdım.Arabanın yanına varınca bi adam çıkıp kapıyı açtı ve bindim.Köpeklerinden biriydi bu da.Gerilmeye başlamıştım ama dışarıda rahat tavrımın gözükmesine izin verdim.

....

  Ölüme gittiğim yolun herkes farkındaymış gibi fazla sessizdi geçtiğimiz mahalleler.Görsel hafızam her zaman daha iyi olmuştur o yüzden geçtiğimiz yolları,sokak numaralarının görüntülerini beynime kazıdım.En son terk edilmiş bir binaya gelince indim arabadan.Hangi yollardan geçtiğimiz silinmiş gibiydi bomboş bir yerdi burası.
  Gömleğin yakasını düzelttim.Diğer adamın adımlarıyla yanıma gelmesine izin vermeden hızlıca yürümeye başladım.Binanın önüne gelince istemsiz korku gelmişti,bu hissi dağıtmaya çalıştım.Sinir olucağını bildiğim bi gülümsemeyi yüzüme yerleştirip kapıyı açtım.Az ışığın olduğu bir yerdi ama yüzünü görebiliyordum.Tam karşıda oturuyordu.Üstünde benim gibi gömlek ve pantolon vardı.Beni görünce ayağa kalkıp ellerini cebine koydu.Nerden bilebilir ki insan celladının babası olucağını?Ben de ellerimi cebime atıp karşısına doğru yürüdüm.İçimde kırgınlıkla çırpınan küçük çocukla yürüdüm,babamın beni silahla beklemesinin ağırlığıyla gülerek yürüdüm.

Orhan;Tam bi baba oğul buluşması he?
  Ufak bi kahkahayla karışık verdim tepkisine.Kendince hazırladığı ufak akıl psikolojisi oyununu kazanmasına izin veremezdim.

Güney;Cani biri olmasan benzediğimizi bile düşünebilirdim.
  Yüzüne bilmiş bir ifade yerleştirip ayakkabılarını yere vurarak etrafımda tur atmaya başladı.

Orhan;Bu kadar özen benim için mi bir şeyi mi böldüm yoksa?
  Bizim haricimizde 3.bi nefes duymamla etrafı incelemeye başladım.Kimse gözükmüyordu,biraz daha bakınca sol çaprazımdan birinin bana doğru geldiğini fark ettim.Siması tanıdık geliyor gibiydi.Adımları daha da yaklaşınca sadece fotoğraflardan gördüğüm yüz karşımdaydı ama olamazdı.Her şeye kendimi hazırlamıştım ama bu olamazdı.Benim şoka girmemden fırsat bularak gülümseyip karşımda durdu.