Nosicielka: Wstąpienie / Nosicielka: Zstapienie

Rozdział XVI

Budzę się pod drzwiami w bibliotece słysząc chrzęst otwieranego zamka. Po odejściu Lucyfera, zasnęłam rozmyślając, nad tym co mi powiedział. Było mi go naprawdę żal, choć jednocześnie czułam do niego obrzydzanie.

Patrzę na telefon, spałam cztery godziny, poza tym czeka na mnie ponad pięćdziesiąt powiadomień i nieodebranych połączeń. W nocy musiał mi wrócić zasięg. Wzdycham przypominając sobie wczorajszy dzień.

-Tu jest!

Słyszę krzyk wybiegającej bibliotekarki. Przecieram oczy.

-Fi?

Obok mnie pojawia się Ash. Kiedy próbuje mnie podnieść odpycham jego rękę i kieruję się do Alicji, nie zważając na grymas bólu na jego twarzy.

-Fi! Tak się martwiliśmy.

Dziewczyna wzięła mnie w swoje ramiona.

-Baliśmy się, że Lucyfer cię porwał.

-Nie. Właściwie to całkiem dobrze się z nim rozmawia, jak nie może mnie dotknąć.

-Co?!

Wykrzykują wszyscy, w tym dyrektor, który patrzy się na mnie zdziwiony zza drzwi.

-Rozmawiałam z nim w nocy, jak mnie tu zamknięto. Przyszedł portalem. I bardziej jestem skłonna mu zaufać niż tobie.

Rzucam to ostatnie w stronę Ashiriego, który otwiera usta z zamiarem obrony. Dyrektor na szczęście ma inne plany na ta rozmowę i przerywa mu.

-Dlaczego z nikim się nie skontaktowałaś?!

-Bo nie miałam zasięgu, ani kluczy do drzwi.

-Ashiri?! Czy ty jej jeszcze nie nauczyłeś używać telepatii?

-Trochę uczyłem, ale wczoraj nie odpowiadała, na żadne z nas.

Mówiąc to wskazuje na Alicję.

-Cholera. Pewnie ukrył całą salę, żebyśmy nie mogli ich wykryć. Ciekawe ile razy ten diabeł odwiedzał tak naszą akademię.

Do zaciśniętych ze złości pięści dyrektora, po chwili dołącza szczęka. Następnie każe nam wrócić do swoich zajęć i nie mówić nikomu o tym co tu zaszło.

Patrzę się na szerokie plecy szybko oddalającego się mężczyzny i idę za nim.

-Panie dyrektorze!

Doganiam go tuż przed wejściem do gabinetu.

-Czego?

-Chciałam zapytać... wczoraj Lucyfer powiedział mi, że uczęszczał do tej akademii... czy to prawda?

Mężczyzna oddycha głęboko i na odpowiedź jedynie kiwa głową, po czym znika w swoim pokoju.

Czyli nie kłamał. Z tą wiedzą, ignorując zaczepki wszystkich mijanych po drodze osób, kładę się w łóżku i zaczynam analizować całe otoczenie przez pryzmat nowych informacji.