Dazai x Reader (Bsd x Reader)

Utanç Kaynağı

Beğenin lütfen 🔪

Yorum da atın

Osamu ile odadan çıkmış koridorlarda sessizce yürüyorduk.

"Osam-"

"Bu dönüşte Chuuya karşımıza çıkacak."

"Ne?"

Sola döndüğümüz an karşımıza Chuuya'nın çıkması ile şaşkınlıkla bir Osamu'ya bir Chuuya'ya baktım.

"Chuuya-kun!"

"Dazai? Lora?"

"Bugün bizimle bara gelir misin?"

Kaşlarını çatarak ikimize baktı, "Bar mı?"

"Hmhm."

Birkaç saniye düşündükten sonra mırıldandı, "Olur. Akşam çıkınca buluşuruz."

"Tamam!"

Elimi bırakmadan Chuuya'nın yanından geçip gitti. Ben de peşinden gidiyordum. Kafamı çevirip Chuuya'ya baktığımda şaşkınlıkla ellerimize bakıyordu.

Gözlerimiz buluştuğunda ne oluyor dercesine kafasını salladığında bilmiyorum dercesine omuz silktim ve önüme döndüm.

Binadan çıktık ve caddede yürümeye başladık. "Osamu."

Beni duymazdan geliyordu. "Osamu!"

Elimi sertçe kendime çektim. Durdu ve bana döndü. "Efendim?"

"Çok garip davranıyorsun."

"Garip mi? Nasıl?"

"Bilmiyorum... Sadece..."

Ne diyeceğimi bilmiyordum. Bir anda böyle davranması garip gelmişti ama nasıl anlatacağımı da bilmiyordum.

Tekrardan elimi tuttu ve hemen yandaki sokak arasına girdik. Duvara yaslandı ve ben de tam karşısında durdum. Ama başım yere eğikti.

Mori ile konuşmamız moralimi bozmuştu. Benim yüzümden daha çok acı çektiğini bilmiyordum. Emindim ki Mori'nin söylemediği başka şeyler de vardı.

İnce ve uzun eli havaya kalkarak önüme düşen saçları geriye ittirdi. Daha sonra boynumdan tutarak beni kendisine çekip sarıldı.

Kafam göğüsüne çarptığında derin bir nefes aldım ve tüm kokusu ciğerlerime dolmaya başladı.

"Mafyaya tekrar girmemden korkuyorsun..."

Eli saçlarımda geziniyordu. "Mafyaya bir daha girmeyeceğim. Gerçekten."

Kenarda duran ellerimi kaldırarak sırtına koydum ve ceketini sıktım.

"Neden benim için işkence gördün?" sesim çok kısık çıkmıştı. Duyup duymadığından emin bile değildim.

"Acı çekiyordun."

"Sen de çekiyordun."

"Acı çekmeyi sevmiyordun."

"Acıdan nefret edersin."

Vücudumu saran kolları sıkılaştı ve kafasını boynuma gömdü.

"Daha fazla acı çekmeni istemedim."

"Özür dilerim."

"Sen de benim yaptığıma karşılık olarak beni iğrenç bir acıdan kurtardın. Hem de başına bela alarak."

"Ölmeni istememiştim. Acı çekmekten de nefret ediyordun."

"Ölmemi hiçbir zaman istemiyorsun."

Dudağımı ısırırken sırtına minik bir yumruk attım. "Aptal mısın? Neden ölmeni isteyeyim?"

"Haklısın... Vurma bana."

"Aptal aptal şeyler söyleme sende."

"Biraz mutlu ol, akşam bara gideceğiz."

Ondan ayrılıp gözlerimi gözlerine diktim. "Bar bir anda nereden çıktı?"

"Kafa dağıtırız dedim."

"Hm... Anladım."

Gülümseyerek elini yanağıma uzattı. Okşayacağını sanarken bir anda yanağımı sıkmaya başladı.

"Hey!"

Eline vurup geri çektiğimde gülerek duvardan ayrıldı, "Çok tatlıydı, üzgünüm."

İç çekerek geldiğimiz caddeye döndüm, "Gidelim hadi."

Kolunu omuzuma attı ve yürümeye başladı.

"Temas bağımlısı falan mısın?"

"Sen yanımdayken öyle oluyorum."

"Belki ben dokunmanı istemiyorum?"

"Sen, sana dokunmamı mı istemeyeceksin?"

Kafasını bana çevirdi ve kulağıma eğildi, "16 yaşında ateşin 39 dereceyken hemşireye yalvararak beni yanına çağırtmıştın. Tüm binada tüm mafya beni aramıştı. Ne olduğunu sorduğumda ise 'Lora Hanım sadece sizi istiyor.' demişlerdi."

Gözümde canlanan anılar ile gözümü kapadım. En büyük utanç kaynağım onlardı.

"Sus..."

"Daha sonra ne olmuştu? İstersen sen söyle." sesinde çok büyük bir alay vardı. Benimle çok pis eğleniyordu.

"Tamam o zaman, ben söyleyeyim. Saçlarını okşamamı istemiştin ve 5 dakika geçmeden uyuyakalmıştın."

"Çocuktuk."

"Şimdi olsa yine aynısını yaparsın."

"Ne?" şok içinde ona döndüm. "22 yaşındayım, cidden seni yanıma çağıracağımı mı sanıyorsun?"

"Evet, çağırırsın. Ve buna adım gibi eminim."