Dazai x Reader (Bsd x Reader)

Ondan uzak dur

Beğenin lütfen 🔪

Yorum da atın

YORUM

Sigaramın dumanı üflerken binanın kapısını sertçe ittirerek açtım. Direkt karşıma çıkan 2 koruma beni görünce hemen kenara çekildi. "Hoşgeldiniz Lora Hanım."

"Hmhm."

Koridorda sakin adımlarla yürüyerek Chuuya'nın odasına ilerledim. Kapıyı açtığımda yine odada olmadığını görünce kaşlarımı çattım.

"Ne zaman odada olacak bu adam?"

Kapıyı geri kapatıp koridorda yürümeye devam ettim. Mori'nin odasının önünden geçerken duyduğum sesler ile adım atmayı kesip dinlemeye başladım.

"O kaplan çocuk bize lazım. Onu alın ve getirin."

"Merak etmeyin, alacağız."

Chuuya ve Mori konuşuyordu.

Kaplan çocuk dedikleri Atsushi miydi?

Cebimden telefonu çıkardım ve Osamu'ya yazmaya başladım.

———————————————————

Sargı Kafa:

Mafya Atsushi'nin peşinde

Onu almak için geliyorlar

Biliyorum

Sen nereden biliyorsun amk

Zekiyim

Siktir git

———————————————————

Telefonu kapatıp cebime koydum ve bir anda kapıyı açtım. "Özlediniz mi beni?"

Chuuya'nın gözü bana kaydı. Tek kaşını "Sen neden buradasın yine?" dercesine kaldırdı.

Daha sonra Mori'ye döndü, "Diğerlerine haber vermeye gideyim."

Benim olduğum tarafa doğru ilerledi ve kapıdan çıkmadan önce bana son bir bakış atıp kapıdan çıktı, arkasından da kapadı.

"Lora, bu ne hoş sürpriz."

Sahte bir şekilde gülümsedim, "Evet, sürpriz."

Masasının tam karşısındaki sandalyeye oturdum ve bacak bacak üstüne attım.

"Kapıdan bizi dinleyip Dazai'ye mesaj attığını biliyorum."

Sigaramı parmaklarımın arasına alarak dumanı üfledim. "Bildiğini biliyorum."

"Neden bunu yaptın?"

"Çünkü kaplan çocuğun peşindesiniz. Ve onu biz bulduk. Ayrıca..."

Sigarayı tekrar dudaklarımın arasına koydum, "Mafyadan iyi bir şey çıkmaz."

Gülümsedi, "Eskiden sen de mafyadaydın."

"Evet, ergenlik zamanlarım."

"Bizimle büyüdün."

"Öyle oldu."

"Neden ayrıldın?"

"Bildiğini sanıyorum."

"Hayır, bilmiyorum. Neden ayrıldın?"

Sigaramı küçük sehpadaki küllüğe bastırıp söndürdüm. "Burası gereksiz bir yerdi. Kendimi buraya ait hissetmiyordum."

"Yanlış."

"Ney yanlış?"

"Sebebi bu değil."

"Evet, bu."

"Hayır."

"Ne zamandan beri yalan makinesi oldun?"

Gülümseyerek dirseklerini masaya koydu ve parmaklarını birbirlerine kenetledi. "Dazai yüzünden ayrıldın."

"Hayır."

"Evet."

"Neden böyle düşünüyorsun?"

"Değer verdiğin tek kişi oydu. O ayrıldı, sen de ayrıldın. Ama onun yüzünden ayrıldığını bile anlamıyorsun. Bahaneler üretiyorsun."

"O intihar meyilli aptal umrumda değil."

"Ah, öyle mi?" gülümsemesi daha da büyüdü. "Ölüm döşeğindeyken benimle anlaşma yapıp yaşaması için yalvaran kimdi?"

Kaşlarımı çattım. "Çok eskide kaldı."

"Sadece birkaç yıl önceydi."

"Yani, eskide kaldı."

"Onu önemsiyorsun. Hem de çok."

"Neden kafayı ikimize taktın? Çok garipsin."

"Buraya geldiğinden beri onunla iyi bir ikilisin."

Ayağa kalktım, bu kadar konuşmak yetmişti.

"Çok konuştun yine, Mori. Hoşçakal."

Arkamı dönüp kapıya ilerlediğim sırada dediği şey ile durdum.

"Dazai'yi tekrardan mafyaya çağırır mısın? O bizim için önemliydi."

Gözlerim öfke ile dolarken başımı sağa çevirip ona baktım. "Osamu'dan. Uzak dur. Buradan ayrıldık ve bitti."

Ellerini birbirinden ayırıp masaya koyduğunda tekrar gülümsemişti. Başka bir şey demeden önüme döndüm ve kapıdan çıktım.