Dazai x Reader (Bsd x Reader)

Atsushi

Beğenin lütfen 🔪

Yorum da atarsanız sevinirim

Caddede yavaşça yürürken telefonumun çalması ile telefonu cebimden çıkardım. Kunikida arıyordu. Osamu ile ilgili bir şey olduğuna emindim.

Aramayı açıp telefonu kulağıma dayadım. "Alo?"

"Osamu nerede biliyor musun?"

"Hayır, neden?"

"Onunla işim vardı ve sadece 1 dakikalığına arkamı döndüğümde ortadan kaybolmuştu!"

"Nerede bilmiyorum." aslında arasam bulabilirdim. Hem de kolayca.

Yürümeye devam etmeye başladım.

"Eğer görürsen yanıma gelmesini söyle."

Başımı sol taraftaki dereye çevirdiğimde baş aşağı derede sürüklenen Osamu'yu görünce adım atmayı kestim.

Şu an bu durumu Kunikida'ya söylemesem daha iyiydi.

"Söylerim." telefonu kapatıp cebime koydum ve derenin kenarına ilerlemeye başladım.

"Osa-"

Bir çocuğun bir anda sudan onu çekip çıkarması ile sözüm yarıda kesildi. Gözlerimi kısarak çocuğu incelediğimde birkaç gün önce karşıma çıkan ve şizofren olduğunu düşündüğüm çocuk olduğunu fark ettim.

"Vay... Ne tesadüf."

Onlara doğru ilerledim, çocuk telaşla Osamu'ya bakıyordu. Osamu'nun ise gözleri kapalıydı.

Tam yanlarında durdum, çocuğun gözleri bana döndü. "Ambulansı arayın!"

"Osamu. Aç gözünü."

"Baygın! Uyanmıyor!"

"Baygın değil. Sadece gözleri kapalı."

Eğildim ve bir elimi cebimden çıkararak yüzünü kapatan ıslak saçlarını geriye attım. "Kunikida seni çağırıyor."

Gözlerini araladı, direkt bana bakıyordu. "İş yapmak istemiyorum."

"Sence de suya atlayıp boğulma işi sıkmadı mı? Daha eğlenceli şeyler bul."

"Şansımı deneyeyim dedim..." dirseklerinden destek alarak doğruldu ve çocuğa baktı. "Neden beni kurtardın?"

Çocuk şok içinde Osamu'ya bakıyordu. "Çünkü ölecektiniz."

"Ölmek istemesem oraya atlamazdım zaten."

Çocuk kaşlarını çatarak ayağa kalktı. "Hayatınızı kurtardım ve bir teşekkür bile etmiyor musunuz?  Keşke para verebilecek başkasını arasaydım."

"Para mı? Para mı istiyorsun?"

Osamu çocuk ile konuşurken çocuğu baştan aşağı süzdüm. Birkaç gün önce görmeme rağmen daha çok zayıflamış gibiydi.

"Evin yok mu senin?"

Çocuğun gözleri bana döndü, sadece başını iki yana salladı.

"Osamu sana yemek yedirir."

"Ne? Neden ben yediriyorum?"

Kolundan tutarak onu ayağa kaldırdım. Aramızda boy farkı olmasına rağmen kafası bana eğik olduğu için çok sorun değildi.

Çocuğun duymamasına özen göstererek konuştum. "Çocuk seni kurtardı ve aç olduğu belli. Ona yemek ısmarla."

"Sen ısmar-"

Ayağına sertçe basmam ile sözü yarıda kesildi ve acıyla inledi.

Çocuğa döndü, "Evet, sana yemek ısmarlayayım."

Bir lokantaya gelmiştik. Çocuk doymak bilmiyor ve tabak tabak yiyordu.

"Adın ne?"

Ağzı doluyken bana döndü, "Atsushi. Sizin?"

"Lora."

"Dazai."

Çocuk ağzındakini yuttu. "Size ilk isminiz ile seslenmem sorun değil mi?"

"Değil. Lora de bana."

Kafasını salladı ve yemeye devam etti.

Başımı Osamu'ya çevirdim. "Kunikida ile ne işin vardı?"

"Kaplan arıyoruz."

Kaşlarım şaşkınlıkla kalktı, "Ne arıyoruz dedin?"

"Kaplan. Şehirde bir kaplan varmış. Geceleri ortaya çıkan."

Atsushi bir anda öksürmeye başladı. Masadaki suyu alıp tek dikişte bitirdi ve şok içinde Osamu'ya döndü. "Kaplanı mı arıyorsunuz?!"

"Evet, neden?"

"Onu gördüm! Benim peşimde!"

"Ha?" tepkim ile Atsushi bir saniyeliğine bana bakıp geri Osamu'ya döndü.

"Her gece karşıma çıkıyor. Yurdumda bile peşimdeydi!"

Osamu kısık gözlerle çocuğu inceledi ve geriye yaslanıp gülümseyerek mırıldandı. "İşime yarayacak bir şey, sonunda."