Sisters in crime

18. Sydney

Mijn postronde is nog nooit zo snel gegaan als vandaag. Het huis van de familie van Rooij was niet meer interessant. Wat me meer boeide was het aan hen geadresseerde pakketje dat ik thuis had laten staan voor nadere inspectie.

Ik trek de voordeur achter me dicht en vraag me af waar ik zal gaan zitten. Op mijn kamer waar ik alleen kan zijn of in de kelder waar alle faciliteiten voor onderzoek zijn maar waar ik elk moment gestoord kan worden? De kelder is waarschijnlijk toch het beste. Iedereen die hier in huis woont weet tenslotte van de opdracht. Ik hoorde zelfs dat het verplicht is voor minderjarige medewerkers dat de ouders weten waar ze mee bezig zijn. Nou ja, iedereen kent elkaar daar, dus daar waren ze toch wel achter gekomen.

Met twee treden tegelijk ren ik naar boven. Op mijn kamer vis ik de doos onder mijn bed uit. Ik wilde niet het risico lopen dat iemand anders er met mijn potentiële bewijsmateriaal vandoor zou gaan, ook al is er niemand thuis. Je weet maar nooit. Ik heb al maar zo’n kutklusje, dus dan wil ik ook wel mijn bijdrage leveren aan de opdracht.

Ik sjees de trap weer af en trek een sprint naar de garage. Inmiddels weet ik de hendel voor het openen van de geheime doorgang feilloos te vinden. Zelfs in het donker zou ik die nog weten te zitten.

Een paar stenen treden later sta ik in onze kelder. Er is vast geen kelder ter wereld waar meer apparatuur van technisch hoogstaande kwaliteit staat dan die van ons. Van meer dan de helft van de apparaten weet ik niet eens waar ze voor zijn. Als ik het aan pap vraag dan zegt hij dat ik dat nog wel leer en dat hij geen tijd heeft om het allemaal uit te leggen.

Ik schakel de laptop met webcam aan. In een mum van tijd verschijnen Johan en iemand die in de webcamkamer van de geheime dienst zit in beeld. “Hey guys.”

Ze kijken allebei op. Johan lacht even. “Hoi Sydney. Hoe gaat het met de missie?”

“Goed. Ik heb een pakketje gevonden tussen de post.” Ter demonstratie hou ik de doos voor de webcam. “Hoe kan ik erachter komen wat erin zit zonder sporen achter te laten?”

“Mail me alle gegevens die op de doos staan maar door dan kijk ik er even naar,” antwoordt Johan.

Ik zet de webcam weer uit en open een nieuw e-mailbericht. Ik heb zelfs een eigen e-mail adres van de geheime dienst, hoe cool is dat? Zorgvuldig neem ik alle gegevens van de doos over. Een bedrijfsnaam die me niks zegt, gegevens van de geadresseerde en het barcodenummer. Dan druk ik op verzenden. Hoe lang zou ik moeten wachten voordat ik iets weet? Vijf minuten? Een uur? Twee dagen?

Dan krijg ik een idee. Op mijn telefoon zit ook een barcodescanner. Die heb ik nog nooit gebruikt, maar nu zou hij wel eens van pas kunnen komen. Grijnzend vis ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik zoek de barcodescanner en laat die over de code op de doos gaan. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voordat de code pakt Sterker nog, het duurt ook een eeuwigheid. Er gebeurt helemaal niks. Shit, heb ik weer, een app die niet werkt. Dat wordt dus wachten tot de geheime dienst voor me heeft uitgevonden wat het is.

 -

Ik schrik me rot als de laptop aan springt en Johan weer in beeld verschijnt. “Kun jij bij iedereen zo naar binnen kijken?”

“Bij iedereen met wiens computer ik ben verbonden wel ja. Maar goed, daar gaat het nu niet om. Ik heb wat informatie voor je weten te achterhalen.” Er staat een tevreden uitdrukking op zijn gezicht.

Mijn interesse is meteen gewekt. “Wat weet je?”

“Het is rattengif.”

Ik kan een lach niet onderdrukken. “Rattengif? Interessant. Dat is toch ook gewoon in normale dierenwinkels te koop?”

Johan knikt. “Dat klopt, maar dat is niet zo’n sterk spul. Niet bepaald ideaal als je iemand wilt vergiftigen bijvoorbeeld.”

“Dus ze zijn van plan de burgemeester om te brengen met rattengif? Doet dat pijn?”

“Ik heb het nooit getest als je dat bedoelt. Ik stuur deze gegevens meteen door naar de politie. Heb je de post vandaag al gedaan?”

“Ja,” bevestig ik. “Er zat verder niks voor ze bij. Ik denk dat ze niet het soort mensen zijn dat zakken vol fanmail krijgt.”

Johan grinnikt. “Dat lijkt me ook niet. In ieder geval is het belangrijk dat je dat rattengif morgen bezorgt. Ze mogen geen argwaan krijgen.”

“En de burgemeester dan? Hij gaat dood!” Zou de geheime dienst echt mensen laten sterven om een crimineel te pakken?

“Breng je zussen op de hoogte en zorg dat ze het gif bij de burgemeester uit de buurt houden. Ik hoor van je als je meer nieuws hebt. Doei Sydney.” Het computerscherm wordt weer zwart.

Ik werp een blik op de doos. Dit kan de dood van de burgemeester zijn, tenzij de zusjes Donovan ervoor zorgen dat de criminelen niet de kans krijgen om hem te vergiftigen. Ik weet precies wat ik moet doen en daarvoor heb ik Lee nodig.

- - -

A/N Oké, toegegeven, in het echt zou het misschien iets complexer liggen dan een potje rattengif, maar dat zou het verhaal te ingewikkeld maken. En gezien ik toch van mening ben dat criminelen niet al te slim zijn, kan het best. Nu is het alleen nog een kwestie van ervoor zorgen dat dit niet het einde van de burgemeester betekent...