Sisters in crime

36. Sydney

Ik ben niet de sportiefste van ons drieën, maar het scheelt dat ik pas net de levensfase ben ontgroeid waarin ik tikkertje speelde op het schoolplein. Desondanks bonkt mijn hart als een gek tussen mijn ribben als ik de straat van de familie Van Rooij inkom. Abrupt breng ik mijn fiets tot stilstand. Mijn ademhaling piept en dat maakt me bang, maar het gaat gelukkig snel over. Oké, tijd voor actie.

Een fiets komt de hoek van de straat om en ik hoef niet eens goed te kijken om te weten dat het Connor is. Ik moet binnen zijn voordat ze hier is. Daarom gooi ik mijn fiets op de stoep en trek ik een sprintje naar de voordeur. Het is verleidelijk om de bel net zo lang ingedrukt te houden tot er iemand opendoet, maar dat wekt waarschijnlijk teveel aandacht.

Lee is duidelijk verbaasd om mij op de deurmat te zien staan. Ik duw haar aan de kant en storm naar boven.

"Wat doe je?," roept ze me nog na, maar ik luister niet. Lee is ook meteen stil. Ze zal zich wel realiseren dat ze net Nederlands sprak terwijl de mensen in dit huis denken dat ze Engels is.

Bovenaan de trap oriënteer ik me snel. De kamer boven de voordeur moet de werkkamer zijn. Ik heb natuurlijk niet voor niks het huis zo goed geobserveerd terwijl ik de post deed. Was dat rotklusje tenminste toch nog ergens goed voor.

Er zit niet eens een slot op de deur, wat het extra makkelijk maakt. De kamer is chique en licht ingericht, alsof ze graag willen laten zien dat ze geld zat hebben. Dan hebben mijn ouders het beter gedaan. Die kopen meubels bij IKEA en gaan vervolgens vier keer per jaar op vakantie. Een veel betere tactiek waar ook nog eens het hele gezin wat aan heeft, als je het mij vraagt.

Maar goed, ik heb niet veel tijd te verliezen. Ik ben niet gelovig, maar ik dank God dat ik een zendertje in mijn broekzak had zitten. Als ik eerst langs de kelder had gemoeten had Connor me tegengehouden. Zij is tenslotte tegenwoordig een kei in vechtsporten en zelfverdediging en zo. Ik had de zender in mijn zak gestopt voordat ik mijn postronde ging lopen. Ik was van plan om 'm hier in de tuin te verstoppen, maar de buurman van de Van Rooijs zat mijn plannen dwars. Hij besloot namelijk net op dat moment zijn hond uit te gaan laten. Weg kans om een zender in de grote conifeer bij de voordeur te hangen. Nu heb ik er wel profijt van, al is de vraag: voor hoe lang? Lee kan 'm zomaar weghalen wanneer ze wil.

Ik herinner me haar verhalen over toen ze de zender plaatste en de open bovenkant van de jaloezieën is zo gevonden. Gelukkig heb ik niet net als Lee de Engelse worstvingers van pap geërfd. Met mijn kleine vingers duw ik de zender in het gat. Triomfantelijk bestudeer ik mijn werk. Zo. Nu maar hopen dat Lee 'm laat zitten.

Over de duivel gesproken. Ze staat vanuit de deur van de werkkamer toe te kijken wat ik aan het doen ben terwijl ze doet alsof ze de bel niet hoort gaan. Zou ik ook doen, want het is toch Connor maar.

Ik kijk haar kwaad aan. "Waag het niet om die ook weg te halen. Het is al erg genoeg dat je het voor jezelf verpest. Connor en ik willen wél graag bij de je weet wel wat blijven."

"Dat kan ook. Als je nou gewoon anderhalve week geduld hebt. Jij hebt makkelijk praten. Ik zit hier in het hol van de leeuw," briest Lee terug.

O, nou wordt het mooi. "Het hol van de leeuw, zeg je? Ik dacht eerder aan jouw liefdesgrot. Ga maar lekker dat o zo fijne nieuwe vriendje van je naaien. Waar is hij eigenlijk? Weet hij inmiddels dat je vloeiend Nederlands spreekt?"

Het hoofd van Lee wordt roder dan een overrijpe tomaat. Vooral van woede, gok ik zo. "Hij is sporten, als je dat zo nodig wilt weten. Volgens mij ben je gewoon jaloers, want je vindt hem waarschijnlijk zelf leuk."

"De dag dat ik nog eens een jongen leuk ga vinden is de dag dat ik zal sterven. Weinig kans dus dat ik op die loser van jou val. Heeft hij je al aan het roken gekregen?"

"Wat?" Lee knippert verbaasd met haar ogen. "Wat heeft dat er nou weer mee te maken?"

"Niks. Laat maar." Ik weet wel dat mam gelijk heeft en dat niet alle jongens eikels zijn, maar ik denk gewoon niet dat ik er ooit eentje tegenkom die ik volledig zal vertrouwen. Ik duw haar aan de kant, de deuropening uit, en loop langs haar heen de gang af.

Op het moment dat ik mijn voet op de bovenste trede van de trap zet, springt beneden in de hal de voordeur open. Connor zit op haar knieën op de buitenmat en valt naar binnen. Met een plof komt ze op het laminaat terecht.

"Wat doe jij nou weer?"

"Je bent niet de enige die sloten open kan breken. Kom, we gaan," reageert Connor. Ze krabbelt overeind en slaat wat viezigheid van haar broek af.

"Goed i-" Ik verstijf. In de deuropening verschijnt Emil.

"Zo, wat is hier aan de hand?" Hij kijkt me fronsend aan. "Lieke? Wat doe jij hier?"

"O, ik kwam voor Hannah. Ze had haar telefoon verloren op school. Ik zou graag even met je zijn blijven praten, maar ik moet helaas naar huis."

"Ja, en ik ook."

Verbaasd kijk ik om. Lee staat achter me op de trap. Ze lacht naar me en pakt mijn hand. "Kom, we gaan."

Hand in hand lopen we naar de voordeur, maar Emil verspert ons de weg. "Dat dacht ik niet. Wie zijn jullie?"

"Dat wil jij niet weten." Met één beweging heeft Lee hem op de vloer gewerkt.

Ik wil nog tegen Connor zeggen dat zij niet de enige is die iets van vechtsporten weet, maar ze is nergens te bekennen. Ze zal wel gevlucht zijn en het wordt tijd dat Lee en ik dat ook doen.