Sisters in crime

45. Sydney

We mogen helemaal niet in het gebouw van de brugklassers komen, maar een levensbedreigende situatie is natuurlijk een uitzondering. Ik hoop dat er ooit een film over mijn leven wordt gemaakt en dat ze daarin flink overdrijven met allemaal spectaculaire stunts in de schoolgangen en zo. Maar goed, in het echte leven is het niet zo spectaculair en loop ik tussen mijn zussen als een soort drie musketiers door de gang met wiskundelokalen. In de hal willen we oversteken om bij de gymzaal te komen, vanwaar je een perfect uitzicht hebt op de zijstraat langs de school, maar dan springt ineens een goede bekende voor onze neus. Emil.

"Zo dames. Lekker eindje aan het wandelen?" Er kleeft een gemene zelfvoldane grijns op zijn gezicht. Die wil ik er zó graag af slaan.

"Kijk, dat je het niet leuk vindt dat ik je gedumpt heb kan ik begrijpen, maar om nou zelfs jaloers te worden op mijn zusjes dat gaat wel erg ver. Tot ziens, schattebout." Lee probeert langs hem heen te lopen. Tevergeefs.

Zijn gezicht is op slechts drie centimeter van het hare. "Jij bent echt een vieze kleine bitch."

"Bedankt voor het compliment," reageert Lee koeltjes.

Ik stoot Connor aan. "Doe jij wat of moet ik hem in zijn ballen trappen?"

Emil heeft het gehoord. Hij gaat dreigend voor me staan. "Had je wat, kleine? Er wordt hier niet in ballen getrapt, als je dat maar weet." Connor wil hem vloeren, maar hij is haar te slim af en uiteindelijk is zij degene die op de grond ligt. "Dat trucje ken ik inmiddels."

"Ken je dit trucje ook?" Ik wil mijn knie opheffen. Het volgende dat ik zie is de langwerpige lampen aan het plafond. Shit. Daar is de eerste stunt al, alleen het verloopt iets anders dan hoe ik het in mijn script had staan.

Gelukkig is Connor intussen weer opgestaan. Zij en Lee helpen me overeind, maar daar is onze grote vriend het niet mee eens. Hij duwt ons alle drie tegelijk. Even wankelt Connor, maar als zij valt trekt ze Lee en mij mee. Daar gaan we.

Het enige wat ik nog kan is schreeuwen. "Wat wil je, klootzak? Jij bent ziek in je hoofd. Denk je trouwens dat je ons allemaal aan kunt?"

"Dat blijkt maar weer," reageert hij, maar hij ziet de voet van Lee niet en dan ligt hij ook op de grond.

Lee gaat bovenop hem zitten. "Had je nog wat? Ga weg, gozer. Ik wil je nooit meer zien. Niet dat ik je trouwens nog ooit zal tegenkomen, want jij brengt de rest van je leven in de bak door."

"En ik maar denken dat jij zo'n lief meisje bent. Hoe heet je in het echt eigenlijk?"

"Hannah. Ik weet het, ik had slimmer moeten zijn en ook een andere voornaam aan moeten nemen, maar ja. Te laat. En nu ga jij ons met rust laten."  Ze kijk naar Connor en mij. "Wat gaan we met hem doen?"

"Kijk ui-" Maar voor ik het weet heeft Emil al flink uitgehaald met zijn vuist tegen Lee's achterhoofd. Ze ligt kermend van de pijn op de grond. Dit pik ik niet. Niemand doet mijn zus dit aan. Ik trap hem vol op de eerste plaats waar ik hem kan raken. Het blijkt zijn buik te zijn.

Hij vliegt op me af. "Jou krijg ik nog wel, kleine."

Nu pas word ik bang van de blik in zijn ogen. Ik weet niet waar hij toe in staat is. Straks gaat hij me vermoorden. "Wat ga je met me doen?"

"Wat denk je? Je weet teveel. En die twee krengen van zussen van je ook."

"Shit!," roept Connor uit. "Ze bloedt. L- Hannah bloedt! We moeten een dokter bellen."

"Wat heeft dit te betekenen?" Een leraar torent boven ons uit. "Ik tolereer niet dat er hier gevochten wordt."

Emil trekt een onschuldig gezicht. "Het was een ongeluk, meneer, maar die meiden geloven me niet. Heeft u misschien een pleister? Het bloedt."

"Ik ga wel even bij de receptie een pleister halen. Gaan jullie ondertussen maar even in het biologielokaal hier links zitten om het uit te praten."

"Natuurlijk, meneer. Kom, Lieke. Het was echt maar een ongeluk. Ik vertel je alles zodra we daar binnen zijn." Emil pakt mijn arm en sleurt me naar binnen. Ondertussen helpen de leraar en Connor Lee. Het liefst zou ik nu schreeuwen dat Emil een schurk is die uit de weg geruimd moet worden, maar dan verraad ik waarschijnlijk ook dat we van de geheime dienst zijn en dan kan ik mijn carrière daar wel vergeten.

Ik hou niet van biologielokalen. De biologielokalen bij ons op school staan allemaal vol met opgezette dieren en plastic skeletten. Hoeft van mij niet zo nodig. Ik ben meer van de levende wezens. Dat dit lokaal mijn dood kan worden lijkt me dan ook niet zo'n fijn vooruitzicht.

De leraar verdwijnt en Emil draait snel de deur op slot. Hij blijft voor het slot staan zodat we er niet bij kunnen. "Zo, nu zijn we alleen. Gezellig toch?" Die idiote grijns van hem keert terug. "Jullie gaan eraan." Als een wild beest valt hij me aan.

Ik laat het gebeuren. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het is alsof mijn armen en benen verlamd zijn. Dag lieve wereld, hier ga ik. Mijn laatste tranen glijden al over mijn wangen.

Als Connor bij de deur probeert te komen, slingert Emil haar door het lokaal. Ze schreeuwt het uit en blijft dan bewegingsloos half op een tafel hangen. Emil wrijft tevreden in zijn handen. "Ik kom al jaren bij de fitnessclub, schatje."

Misschien kan ik doen alsof ik al dood ben. Net als in boeken en films. Slachtoffers van schietpartijen hebben het overleefd doordat ze deden alsof ze dood waren. Het lijkt me een goed plan. Ik draai me op mijn zij en sluit mijn ogen, bang voor wat er komen gaat. Ik sterf in ieder geval samen met mijn zussen. Het is jammer voor papa en mama, maar dan hadden ze ons ook maar niet in zo'n gevaarlijke situatie moeten brengen. In een volgend leven zal ik me altijd netjes aan alle regels en leeftijdsvoorschriften houden, en vooral niet voor mijn zeventiende bij de geheime dienst gaan.

Voetstappen klinken rond mijn hoofd. Dan word ik geslagen met iets hards. Het is alsof mijn hoofd explodeert. Pijnscheuten schieten alle kanten op. Daarna wordt het pas echt zwart.

- - -

A/N Dachten jullie dat het spannend was? Wat is het nu dan? Haha.

Ik ben even op zoek naar wat advies. Gisteren heb ik in een vrij impulsieve bui het eerste hoofdstuk van 'Liefde in de tent' in het Engels vertaald. Zal ik het op Wattpad zetten? Het is op sommige stukken nog vrij houterig en ik vind de letterlijke vertaling van de titel niet zo mooi, vandaar mijn twijfels. Iemand een goede raad?