Sisters in crime

35. Connor

"Als we daar mijn favoriete leerling niet hebben." Toby komt op me af en kust me.

Ik ben blij om hem weer te zien, ook al lag ik negen uur geleden nog in zijn bed. Mijn moeder schrok zich een ongeluk toen ik vertelde dat ik toch bij hem in bed heb geslapen, maar ze leek gerustgesteld toen ik zei dat er verder niks gebeurd is.

"Wat heb je vandaag gedaan? Sorry dat ik geen tijd voor je had trouwens."

"Dat is niet jouw schuld. Jij moest werken," reageer ik. "Je zult het niet geloven, maar ik ben naar school gegaan."

Toby kijkt me verrast aan. "Daar zou je toch niet meer heen gaan tot dit allemaal voorbij is?"

"Niet naar die school. Naar mijn eigen school. Het was leuk om mijn beste vriendin weer te zien. Je moet haar eens ontmoeten." Een lach verschijnt op mijn gezicht als ik terugdenk aan het gezicht van Fiona toen ik de les natuurkunde in kwam lopen. We hebben het hele uur besteed aan bijpraten, ook al werd onze leraar daar niet zo vrolijk van. Het was alleen moeilijk dat ik tegen haar moest liegen.

"Jij kleine studiebol ook. Mag je school skippen en dan ga je nog. Wel goed om te weten eigenlijk, want dat betekent dat je onze training ook nooit over zult slaan."

"Training met jou? Die sla ik sowieso nooit over."

Iemand schraapt zijn keel. Als we omkijken staat Johan in de deuropening. "Volgens mij zijn jullie hier om te trainen en niet om te kleffen." Hij probeert streng te klinken, maar de pretlichtjes in zijn ogen zijn moeilijk te verbergen.

"We gaan ook trainen," zeg ik beschaamd. Het is toch not done om een opmerking van de grote baas te krijgen, ook al vindt die het stiekem zelf wel leuk?

Toby lijkt zich er niks van aan te trekken. Hij kijkt me aan. "Kom krullebol, we gaan wat doen. Zelfs toppers als jij komen er niet zonder training."

-

Een uur later ben ik weer thuis. Zo'n training is behoorlijk intensief, maar dat komt vooral doordat ik Toby min of meer probeer te ontwijken. Als ik mijn gevoelens hun gang zou laten gaan dan zouden we meer tijd besteden aan zoenen dan aan de training en dat kan ik niet maken. Ik wil net zo goed worden als mam. Mijn talent voor vechtsporten moet mijn schuldgevoel tegenover de opdracht wegwerken.

Ik gooi mijn tas met sportkleren in een hoek en plof op mijn bed. Vanavond doe ik even helemaal niks meer. Zelfs geen huiswerk.

Mijn telefoon laat weten dat er iemand is die me graag wil spreken. Ik frunnik het ding uit mijn broekzak. Gapend neem ik op. "Met Connor."

"Con, met mij." Lee, onmiskenbaar. Alsof ik nu op haar zit te wachten.

"Wat is er?," brom ik dan ook. Kan ze niet met dat duistere vriendje van haar gaan rondhangen? Of heeft ze soms nieuws? "Weet je iets?"

"Ik heb iets gedaan waar je waarschijnlijk niet erg blij mee bent."

O nee, nu gaan we het krijgen. "Laat me raden? Je hebt besloten bij de geheime dienst weg te gaan en voorgoed bij je nieuwe vriendje in te trekken?"

"Nou, nee, dat niet. Ik had het bijna uitgemaakt vanmiddag."

Dat is nog eens interessant. "Bijna? Waarom niet helemaal?"

"Ik denk dat het beter is zo. Weet je nog die zender in de werkkamer? Die heb ik eruit gehaald."

"Wat?" Ik hap gewoon naar adem, zo schokkend vind ik dat bericht. "Hoe kon je dát nou weer doen?"

"Het leek me het beste. Ik blijf gewoon hier zolang als we hadden afgesproken en op de dag voordat ik ga stop ik die zender weer terug. Dan maak ik het definitief uit met Emil, kom ik naar huis en wachten we daar tot we het bewijs verzameld hebben."

"Dat is een belachelijk idee. Dit kun je niet maken."

"Nou, blijkbaar wel. Ik heb het al gedaan."

"Jij bent echt een trut, weet je dat? We hebben helemaal niks aan jou. Je bent gewoon gestoord. Ik hoop dat ze jou eruit flikkeren. Sydney en ik doen tenminste nog ons best." Hijgend kom ik even op adem. Ik ben echt boos op Lee. "Weet je wat? We hebben jou niet meer nodig. Blijf maar lekker daar." Dan hang ik op. Ik heb spijt van wat ik gezegd heb, maar ik kan nu niet meer terug. Dus doe ik mijn mond open om mijn zusje te roepen. "Sydneyyy!"

"Is er brand?" Mijn zusje komt mijn kamer in gerend en ploft naast me op het bed. "What's up? Je moet me niet om advies over Toby gaan vragen hoor, want daar heb ik geen verstand van."

"Dat is het ook niet." Ik vertel haar over het gesprek dat ik net met Lee heb gevoerd.

Als ik ben uitgepraat, zet Sydney grote ogen op. "Wat? Dat kind is gek! Ik ga echt niet zo lang wachten alleen maar omdat zij haar vriendje, die trouwens niet eens op haar valt, niet kan dumpen. Dat is echt het meest belachelijke dat ik ooit gehoord heb."

"Als jij het zegt. Jij bent de koningin van de belachelijke ideeën." Ik draai me op mijn zij en kijk naar het blonde haar dat over mijn dekbed waaiert. Misschien is het wel goed zo. Even rust. Ik kan een paar dagen gewoon als mezelf naar school gaan en dan volgende week in de meivakantie werken we verder aan de missie.

Sydney denkt daar duidelijk anders over. Ze springt op. "Gelukkig is Lee niet de enige die aan deze opdracht werkt. Dan moeten we het zelf maar doen, hè."

"Wat bedoel je?"

"Wij gaan die zender terugplaatsen," antwoordt Sydney vastberaden. Ze staat al bij de deur.

"O nee. Dat ga ik echt niet doen." Hoe is ze dat van plan dan? Daar inbreken? Kom op zeg.

"Nou, dan ga ik alleen." Voordat ik haar heb kunnen tegenhouden is ze al weg. Ik hoor de voordeur in het slot vallen. Shit. Dit kan alleen maar fout aflopen. Ik spring op en ren met twee treden tegelijk de trap af. Ik moet iets doen.

- - -

A/N O jee, dat kan inderdaad alleen maar fout aflopen toch?