Sisters in crime

41. Connor

"Lee?" Mijn voeten dalen de keldertrap af. Ik wil me verstoppen, liefst zo lang mogelijk, maar ik wil ook weer niet alleen zijn. Lee is verder nergens te bekennen, dus ze moet hier ergens in de buurt zitten. "Lee, waar ben je?"

Ik bereik de vloer van de kelder, maar er is niemand te zien. Zou ze in één van de andere kamers van dit ondergrondse kantoor zitten dan? Ik inspecteer alles, maar nergens is een spoor van Lee. Shit. Straks hebben ze haar op de één of andere manier te pakken gekregen.

Boven me hoor ik heel zacht het geluid van de kelderdeur die weer opengaat. Voetstappen klinken op de trap. Ik gluur om het hoekje van de keukenmuur. Een spijkerbroek, oude trui van pap en lang blond haar laten me opgelucht ademhalen. "Jezus Lee, waar zat je? Je was helemaal nergens. Kun je onzichtbaar worden of zo?"

"Zoiets. In ieder geval fijn om te weten dat ik zo gemist word. Had je me ergens voor nodig?" Ze kijkt me aan alsof ze me niet zojuist de stuipen op het lijf heeft gejaagd.

"Ik wilde alleen vragen of je zin had om een film te kijken. Hier. Ik wil niet meer boven komen voor het donker wordt." Om eerlijk te zijn vind ik deze situatie behoorlijk eng en als elke opdracht bij de geheime dienst zo'n spanning en gevaar met zich meebrengt dan weet ik niet of ik het daar lang vol zal houden. Hoe weten we nou in godsnaam wanneer ze niet meer achter ons aan zitten?

"Oké," antwoordt Lee. "Ik heb ook niet zo'n zin om naar boven te gaan."

"Mooi zo." Ik wil mijn telefoon pakken om Sydney te vragen of ze een dvd naar beneden gooit, maar dan zie ik Lee's starende blik naar de computer. "Wat is er?"

Ze kijkt me aan. "Kunnen we het niet gewoon vragen? Aan Johan, bedoel ik. Waarom ze nog niet opgepakt worden. Ik weet dat pap het had over het checken van de zender, maar hoe lang gaat dat duren?"

"Ze kunnen alleen checken of hij zit. Of 'ie het nog doet dat weten we pas als we een signaal opvangen. Dat gebeurt zodra er in de werkkamer geluid geproduceerd wordt." Het klinkt alsof ik iets uit een natuurkundeboek aan het uitleggen ben en die invalshoek bevalt me wel. Ik ben altijd al goed geweest met feiten en cijfers.

Lee doet alsof ze me niet gehoord heeft en neemt plaats in de bureaustoel. Ze opent het programma waarop we de zenders kunnen ontvangen. "Misschien moeten we die film maar laten zitten en lekker een middagje naar de radio luisteren. Zolang kan het toch niet duren voordat ze in de werkkamer komen? Daar is minstens één keer per dag iemand."

"Als jij het zegt. Jij hebt daar gewoond." Dan realiseer ik me iets. "Wat gebeurt er eigenlijk met je spullen? Die zullen ze vast wel gaan doorzoeken en je zult ze ook wel niet meer terugkrijgen." Plotseling overvalt me een gevoel van angst en medelijden. Als er ergens persoonlijke gegevens over Lee in dat huis te vinden zijn dan zijn we de lul. Hetzelfde geldt voor eventueel achtergebleven spionageapparatuur. En zou zij haar lievelingskleren nog ooit terugkrijgen?

Lee antwoordt zo kalm dat ik weet dat er niks aan de hand is. "Mijn spullen worden opgehaald door iemand van de geheime dienst. De details ken ik niet precies, maar er wordt precies gecontroleerd wat ik allemaal heb meegenomen en wat er weer uit dat huis komt. Over mijn kleren en zo hoef je je verder geen zorgen te maken. Die komen allemaal uit de kleedkamer van de geheime dienst. Dat is om te voorkomen dat ik dingen kwijtraak waar ik aan gehecht ben of zoiets."

"Slim van hen," vind ik. Dan hoor ik een geluid. "Hé, kwam dat uit de computer?" We spitsen allebei onze oren en dan klinkt duidelijk het geluid van een stel schoenen op een laminaatvloer. Er volgen wat onidentificeerbare geluiden en dan klinkt een stofzuiger door in de kelder.

"Victoria is aan het poetsen," verklaart Lee. "Zij is zo'n vrouw die het huis obsessief schoon houdt, alsof de koningin elk moment binnen kan komen wandelen."

Ik heb een hekel aan dat soort mensen en Sydney ook, dus ik ben blij dat Lee degene is die daar heeft gezeten. "Oké, we weten dat de zender het doet. Laten we dan nu een film gaan kijken. Als er interessante gesprekken plaatsvinden dan komen die toch bij de geheime dienst terecht dus dan kunnen ze ons gewoon bellen."

"Oké." Lee sluit de computer af. "We gaan een middagje doen alsof er niks aan de hand is onder drie voorwaarden. Eén: we kijken meteen na de film of er nieuws is. Twee: als er morgen nog geen interessant gesprek is opgevangen dan vragen we Johan gewoon om ze te arresteren. En drie: Sydney moet ook hierheen komen."

"Die moet toch de film komen brengen." Ik whatsapp haar met het verzoek of ze onze collectie Lindsay Lohan-films naar de kelder wil komen brengen en er onderweg alvast over na wil denken welke ze het liefste wil zien. Na alle actie van gisteravond ben ik wel weer even toe aan een paar uurtjes lachen.

Het duurt niet lang voordat Sydney in de kelder is. Buiten een stapel dvd's heeft ze een zak chips en een fles cola bij zich. "Klaar voor een grote Donovan Sister Film Marathon?"

"Eentje, graag." Lee pakt zonder te kijken de bovenste film van de stapel en stopt die in de laptop. Even later verschijnt de beginscène van 'Mean girls' op een groot scherm aan de andere kant van de kelder.

Ik ga er eens goed voor zitten. "Dit is eigenlijk best een mooie ruimte om films te bekijken."

Lee knikt. "Maar toch zal ik hier pas rustig zitten als we naar de rechtszaak over de familie van Rooij kunnen kijken." En daar is ze echt niet de enige in.

- - -

A/N Even een huishoudelijke mededeling. Ik heb plotseling weer werk gekregen en daardoor zullen de updates op maandag en woensdag vanaf nu 's avonds komen in plaats van 's middags. Tenzij ik vrij heb natuurlijk. Dat wilde ik even laten weten.