Sisters in crime

28. Lee

Niet te geloven dat Sydney zich op zo'n manier met mijn zaken gaat bemoeien. Oké, ik weet ook wel dat het niet de bedoeling was dat Emil mijn vriendje zou worden en dat ik uit het onderzoek gekickt zou worden, maar dat ging per ongeluk. Het was echt niet mijn plan om verliefd te worden. O shit, ik ben verliefd, heel erg verliefd. Op een jongen waarvan ik het nooit verwacht had. Mijn familie haat me vast. Geen wonder dat Sydney zo irritant doet. Ik word uit de geheime dienst gebonjourd en dat was het dan. Nou ja, dan kan ik tenminste naar de universiteit. Zó erg is het nou ook weer niet. Behalve dat ik mijn ouders nooit meer onder ogen kan komen.

Ik slenter wat door de straten van het centrum. In dit dorp is echt niks te beleven en al helemaal niet als je een tussenuur hebt op maandagmiddag. De meeste winkels gaan pas over een kwartier open, maar dan nog zijn het niet de winkels waar ik normaal gesproken heen zou gaan. Daarbij moet ik over een kwartier weer op school zijn voor het geval Sydney van plan is om in de grote pauze nog meer rare dingen tegen Emil te gaan zeggen.

Ik ga op het muurtje voor de supermarkt zitten. Oma's met volgeladen rollators en jonge moeders met jengelende kinderen lopen af en aan. Door al dat gekrijs en het geluid dat de winkelkarretjes maken op de kinderkopjes hoor ik mijn ringtone niet eens. Totdat ik het wel erg vreemd vind dat ik ergens de zanger van Keane hoor. Verschrikt haal ik mijn telefoon uit mijn tas en neem op. Omdat ik vergeten ben te kijken wie het is heb ik geen idee wat ik moet zeggen. "Hello?"

"Lee." De stem van Connor klinkt vreemd. Alsof ze heel bang is, maar tegelijk ook opgelucht.

"Connor, wat is er?" Ik kijk even om me heen, maar niemand let op me en er loopt niemand rond die ik ken.

"Ze hebben... O mijn God, ik kan het niet geloven. Ze willen een huurmoordenaar op hem af sturen."

"Op de burgemeester?"

"Ja, die. Er is een tap geplaatst op het IP-adres van alle computers van de familie Van Rooij. Die mensen zijn echt gevaarlijk."

"Huurmoordenaars of de familie Van Rooij?" Ik bedoelde het als grapje, maar mijn stem klinkt vreemd hol. Een gevoel van paniek komt in me naar boven. Ik moet Emil beschermen. Ik wil hem niet kwijt. Hij is misschien lomp en heeft een hekel aan de burgemeester, maar hij kan ook heel lief zijn. Zoals hij tegen me zegt dat ik zijn prinsesje ben terwijl ik dat normaal gesproken te stom voor woorden vind klinken. Hoe hij drankjes voor me haalde op het schoolfeest en me zijn jas gaf toen ik het koud had. De zachte aanraking van zijn handen. Ik kan hem niet de gevangenis in laten draaien.

Aan de andere kant van de lijn denkt Connor daar heel anders over. "Lee, je moet daar weg. Ik weet dat je je van Johan tijdelijk niet meer met de opdracht mag bemoeien, maar kun je niet toch stiekem uitzoeken of die zoon er iets mee te maken heeft?"

Nee. Dat kan ik niet. Maar dat zeg ik niet. Ik zeg helemaal niks.

"O shit. Het is waar wat Sydney zei, hè? Je hebt iets met hem of niet?"

"Ja." Het klinkt zacht, onhoorbaar bijna. "Hij is lief."

"Hij is medeplichtig. Denken we. Je móét uitvinden of hij er iets mee te maken heeft. Doe het voor ons, Lee. Sydney en ik willen heel graag bij de geheime dienst blijven."

O ja, alsof zij het al vanaf het begin zag zitten. "Ik heb trouwens ook een verhaal over jou gehoord. Hoe zit dat met die Toby?"

"Dat is tenminste wel een goede leuke jongen die geen rare dingen van plan is. Ik weet niet wat je gehoord hebt, maar het zal vast waar zijn. We hebben inderdaad de hele middag zitten zoenen op het grasveld bij de kerk. Nu weer over jou. Ga je ons helpen?"

"Daar moet ik over nadenken." Daar hoef ik helemaal niet over na te denken. Ik doe het niet. Ik kan Emil niet verraden.

Connor slaakt een geërgerde zucht. "Bedankt, Lee. Misschien kun je beter bij die mensen blijven wonen. Of weet je wat? Help ze maar mee om de burgemeester om te leggen. Overloper." Een seconde later vertelt een pieptoon me dat de verbinding is verbroken.

Ik stop mijn telefoon terug in mijn tas. Ik heb het dus verpest bij mijn familie. Gelukkig is er één persoon bij wie ik nog wel terecht kan.

-

Op school staat hij weer op zijn gebruikelijke plek te roken. Ik heb liever dat hij dat niet doet, maar ik heb nu niet de energie om er wat van te zeggen. In plaats daarvan sla ik mijn armen om zijn middel en kus hem. "I missed you."

Emil lacht. "Great to hear that. I missed you too."

Aan zijn zijde tegen de muur geleund voelt het alsof we samen de hele wereld aan kunnen. Als er tenminste een samen is. Hij laat me zeker vallen als hij erachter komt wie ik echt ben. "So where is your new friend Lieke?"

"I don't know. Maybe she's annoying someone else. Someone of her own age." Emil neemt nog een trek van zijn sigaret en trapt dan de peuk uit.

Fijn, Sydney is niet in de buurt. Ik hoop dat het nog even zo blijft. Dan heb ik tenminste wat tijd alleen met mijn vriendje.

- - -

A/N Iemand zit helemaal op het verkeerde pad hier. Gaat dit nog goed komen?